Είμαι 12 ετών. Για 35 ημέρες έχω να δω το φως του ήλιου. Δεν έχει σημασία πως λένε κανείς δεν νοιάστηκε. Βρίσκομαι στα καταφύγια του εργοστασίου χάλυβα στο Azovstal, στην παγωμένη κόλαση της Μαριούπολης.
Έχω ξεχάσει πως είναι να πηγαίνεις σχολείο, έχω ξεχάσει τα πρόσωπα των συμμαθητών μου. Θυμάμαι μόνο αμυδρά τα ξανθά κοτσιδάκια της Νάντιας. Τόπο ενδοξότερο από τα μάτια της Νάντιας δεν έχω ματαδεί.
Τώρα εδώ στα έγκατα της γης -με παρηγοριά τη μάνα μου- ψάχνω να βρω να πιω μια σταγόνα νερό.
Ο μπαμπάς είναι απάνω με το πολυβόλο. «Μαμά, πότε είναι η Ανάσταση;» ρώτησα.
Με χάιδεψε και μου είπε: «Σώπα, γιε μου, τώρα είναι η σταύρωση».
Θυμούμαι πως μας μίλαγαν στο σχολείο για το Πάσχα. «Εμείς είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί» μας λέγανε… Τώρα κατάλαβα τι εννοούσαν.
Έβλεπα τον Ιησού ματωμένο στον σταυρό. Τώρα κατάλαβα…
Χθες αργά το βράδυ, πολύ αργά, ήρθε ο μπαμπάς. Ίσα με 20 μέρες έχει να πλυθεί. Δεν τον γνώρισα με τα γένια.
Λέει στη μάνα μου «Δεν θα παραδοθούμε ποτέ». Μετά έκατσε και με κοίταγε.
Κάτι είδα στα μάτια του μα δεν κατάλαβα τι ήταν. Πίσσα σκοτάδι…
Είμαι 12 ετών. Ούτε θυμάμαι που έπαιζα πέρυσι. Ούτε θυμάμαι τίποτις.
Αύριο μας είπαν μπορεί να φάμε δυο φέτες ψωμί εδώ στο Azovstal.
Νερό; Τον μπαμπά τον έχασα από τα μάτια μου.
Τι μέρα είναι και τι εποχή; Πού είναι ο μπαμπάς;
