Ο νέος κόσμος για τον οποίο μιλάμε και που ενίοτε με πολλά κοσμητικά επίθετα τον στολίζουμε είναι ένας κόσμος που δεν αφήνει περιθώρια εξηγήσεων σε ό,τι αφορά τις αντιδράσεις του ιδιαίτερα σε σημαντικά ζητήματα και σε κρίσιμες εποχές. Πώς θα μπορούσε, για παράδειγμα, να εξηγήσει κανείς την απίστευτη επιδειξιομανία και τάση υπεροψίας που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, την αντιφατικότητά του αλλά και την όλη του συμπεριφορά απέναντι στην παρατεταμένη πανδημία αλλά και τις ρωσικές βιαιοπραγίες στην Ουκρανία;
Συγκεκριμένα αυτό που παρατηρήθηκε το Πάσχα με την μαζική έξοδο από τις πόλεις, ήταν η σχεδόν παντελής έλλειψη προστατευτικών μέτρων και η αδιαφορία απέναντι στην ασφάλεια του διπλανού, το στρίμωγμα στις εκκλησιές, ο ασύδοτος ασπασμός οι αγκαλιές και τα χειροφιλήματα, λες και εκεί δεν διασπείρεται ο ιός, όλα αυτά αποκάλυψαν πως οι πολίτες ναι μεν έχουν ανάγκη να ξεσπάσουν μετά τον διετή εγκλεισμό, όμως ο τρόπος και το είδος της συμπεριφοράς μαρτυρά τουλάχιστον ασέβεια προς τη ζωή.
Η ασέβεια αυτή επιδείχθηκε με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο απέναντι και στα δεινά του ουκρανικού λαού και ειδικά από όλους αυτούς που δικαιολογούν την ρωσική βαρβαρότητα κατά των αμάχων. Και τελικά τι θα μπορούσε να πει κανείς για τον μέσο νεοέλληνα; Τι καταλαβαίνει από τη στάση του σε σημαντικά ζητήματα τις κρίσιμες αυτές εποχές;
Η απάντηση θα έλθει με τον συνολικό απολογισμό μετά τα γεγονότα των δύο τελευταίων χρόνων. Γιατί πρόκειται για γεγονότα που άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων. Γεγονότα – σταθμοί.
Πολύ σωστά αυτά που λέτε κύριε Ζάχαρη, μόνο να παρατηρήσω κάτι: Συχνά θεωρούνται θύματα του πολέμου μόνο οι άμαχοι, λες και οι νεαροί στρατιώτες δεν είναι άνθρωποι, δεν είναι θύματα, δεν χάνουν τις ζωές τους. Εδώ, από τη μία οι Ουκρανοί στρατιώτες και άλλοι μαχητές που δεν μπορούν αλλιώς παρά να πολεμήσουν για την αξιοπρέπεια και την αυτοδιάθεσή τους, αν θέλεις και για την πατρίδα τους (που εμπεριέχει τις άλλες δυο αξίες ), και από την άλλη αυτοί οι Ρώσοι στρατιώτες που δεν πάνε εθελοντικά να πολεμήσουν. Ο πόλεμος έχει επίσης κάτι άλλο τρομερό που το ξεχνούμε, δεν είναι μόνο πως άνθρωποι σκοτώνονται, αλλά είναι επίσης φρικτό που άνθρωποι υποχρεώνονται να σκοτώσουν άλλους ανθρώπους, ένας απίστευτος εφιάλτης για αυτόν που σκοτώνει, στην ουσία σκοτώνει και τον εαυτό του. Όλα αυτά είναι ασέβειες προς το θαύμα της ζωής και φαντάζουν απελπιστικά περιττά, γιατί στο τέλος αυτός ο πόλεμος θα έχει μόνο ηττημένους.