Ο ανδρείος ποιητής των ματωμένων στίχων
« Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ, Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ»
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ
‘’Νέμεση
Μη λησμονήσεις
Ποτέ μη λησμονήσεις
Δεν πρέπει να λησμονήσεις ‘’
ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΙΗΤΩΝ και η φετινή Πρωτομαγιά θα ξυπνήσει κάποιες πολύτιμες μνήμες.
Σχολικό έτος 1975-1976. Φυσάει ένας από τους πρώτους μεταπολιτευτικούς ανέμους δικαίωσης, μετατίθεται στα Χανιά ο πατέρας ενός μικρού γυμνασιοκόριτσου, αποχαιρετούν την Αθήνα κι ένας καινούργιος κόσμος ξανοίγεται στα μάτια της έφηβης. Στις αρχές αυτής της σχολικής χρονιάς τη βάζουν να καθίσει στο ίδιο ξύλινο παλιό θρανίο με ένα κορίτσι από την Κύπρο. Η τραγωδία της μαρτυρικής νήσου έχει συντελεστεί και αρκετά Κυπριωτόπουλα φιλοξενήθηκαν και στα Χανιά. Προσπαθεί μάταια να πιάσει κουβέντα με τη συμμαθήτριά της, να κάνει μια πρώτη φιλία. Το βαθυμελάχρινο κορίτσι όμως έχει τόσο τρόμο στο βλέμμα της, δεν εμπιστεύεται κανέναν, παραμένει πεισματικά σιωπηλή. Η νεαρή από την Αθήνα τότε παίρνει ένα σοβαρό βιωματικό μάθημα Ιστορίας. Αυτό το βλέμμα της ξεριζωμένης άμαχης κοπελίτσας το κράτησε στην ψυχή της με σεβασμό σε όλη της τη ζωή. Της εύχεται κι από εδώ –όπου κι αν βρίσκεται-να είναι καλά!
Οι πρώτοι άνεμοι της Μεταπολίτευσης εξακολουθούν να πνέουν με ορμή, με αισιοδοξία σε κάποιους επαγγελματικούς χώρους, μάλιστα και με υπέρμετρη φιλοδοξία, όχι όμως δίχως τραύματα, παλιά και καινούργια.
Την Πρωτομαγιά του 1976 σκοτώνεται ο Αλέξανδρος Παναγούλης σε τροχαίο στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Την τραγική είδηση την έφερε στο σπίτι ο πατέρας. Απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις της ανήσυχης έφηβης, εξάλλου ήθελε τα παιδιά του “γράμματα να μάθουν, χάρτινα να μην γίνουν”. Είναι γνωστή η απόπειρα (με εκρηκτικά) κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου τον Αύγουστο του 1968 στην παραλιακή Σουνίου από τον έφεδρο αξιωματικό Αλέκο Παναγούλη. Ο δικτάτορας διέφυγε, ο Παναγούλης συνελήφθη, καταδικάστηκε, βασανίστηκε, αναδείχθηκε σε ισχυρό σύμβολο αντιδικτατορικής αντίστασης.
Στη Μεταπολίτευση εξελέγη βουλευτής της Β’ Αθηνών με την Ένωση Κέντρου. Αργότερα παραιτήθηκε και παρέμεινε ως ανεξάρτητος βουλευτής.
Λίγο μετά την Πρωτομαγιά του 1976 το κορίτσι κατεβαίνοντας με το λεωφορείο από το Ακρωτήρι πρωί-πρωί για να πάει σχολείο αντικρίζει σε κεντρικό σταυροδρόμι της πόλης γραμμένο ένα ηχηρό ‘’ΖΕΙ’’. Το σύνθημα παίρνει επικές διαστάσεις εντός της. Είναι το πρώτο “ΖΕΙ” που συναντά στη ζωή της! Άλλο ένα βιωματικό μάθημα Ιστορίας! Αυτή η πόλη, λοιπόν, στέλνει μαντάτα Ιστορίας και μέσα από τους τοίχους της!
Στην Αθήνα στις 5 του Μάη γίνεται η κηδεία του Αλέξανδρου Παναγούλη. Μια αποκαρδιωμένη λαοθάλασσα τον συνοδεύει στον στερνό αποχαιρετισμό. Δίπλα στο γυάλινο φέρετρο ο Γιάννης Ρίτσος, ο μεγάλος ποιητής της Ρωμιοσύνης στέκεται ορθός με βαθιά συντριβή δίπλα στον νεκρό αγωνιστή, στον άντρα που πρόλαβε τουλάχιστον να προτείνει ένα απόλυτα αδιάφθορο πολιτικό όραμα στα δύο πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια.
Το κορίτσι μεγάλωσε αποθησαυρίζοντας μαθήματα Ιστορίας- όπως κάθε απλός άνθρωπος και σε όλη την ενήλικη ζωή της ένιωθε πάντα ένα χρέος, μια συναισθηματική οφειλή στα πρόσωπα που την ενέπνευσαν στα πρώτα νεανικά της χρόνια.
Το παλιό “ΖΕΙ” του 1976 και φέτος ζητά εντός της τα δικαιώματά του δια της γραφής!
ΦΥΛΑΓΜΕΝΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΟΣΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΙΗΤΩΝ… κι ας κοινωνήσουμε τον λόγο του ανδρείου ποιητή Αλέξανδρου Παναγούλη που στις φυλακίσεις και τους βασανισμούς του άντεξε γιατί κατέφυγε στη μάνα Ποίηση κι ενώ δεχόταν τρομερούς βασανισμούς έπαιρνε κουράγιο από τη δύναμη των λέξεων –ήταν η ιδέα της Ελευθερίας που ντυνόταν τους πονεμένους του φθόγγους κι ύστερα με το αίμα του… Ναι!! Στην κυριολεξία , με το αίμα του κατέγραφε όπως μπορούσε τους στίχους του, τους ματωμένους του στίχους .
Η ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΜΟΥ
‘Ένα σπιρτόξυλο για πέννα
αίμα στο πάτωμα χυμένο για μελάνι
το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί
Μα τι να γράψω;
Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω
Παράξενο και πήζει το μελάνι
Μέσ’ από φυλακή σας γράφω
Στην Ελλάδα.
Κι αυτός ο μεγάλος άνδρας βγαίνοντας κι επιβιώνοντας απ’ όλη αυτή την ιστορική περιπέτεια ύστερα δήλωνε: “η πολιτική είναι καθήκον και η ποίηση ανάγκη”. Ήταν αναγκαίο και ζωτικό γι’ αυτόν να αποτυπώσει τον δικό του λόγο, όταν προσπαθούσαν να υποτάξουν τη συνείδησή του. Η συνείδηση όμως στους γνήσιους ιδεολόγους είναι άφθαρτη και μάλιστα κληροδοτείται, γι’ αυτό παρά τα ειδεχθή βασανιστήρια ορθωνόταν ο Ποιητής και κραύγαζε την αντίστασή του εξακοντίζοντάς την στους αιώνες.
ΦΩΣ-ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΩΣ
Προμηθέα
μόνο σε σένα προσεύχομαι.
Συ θα μπορέσεις να νιώσεις
της αδούλωτης σκέψης τον πόνο.
Του αγώνα το δρόμο για φως
πού μας έδειξες κάποτε
τον έφραξαν σκοτάδια σαν πρώτα
και το φως μοναχό τρεμοσβήνει.
Την ανθρώπινη τώρα προσπάθεια
που το φως να θεριέψει ζητά
με αλυσίδες τη δένουν στα βράχια
που με λύσσα το κύμα χτυπά.
Το σκοτάδι με πάθος παλεύει
για να σβήσει το ύστερο φως
τον αγώνα να πνίξει γυρεύει
σαν ζητάμε περσότερο φως.
Προμηθέα αφουγκράσου για λίγο
αλυσίδες και πόνου κραυγές
και βοήθα να βρούμε μια στράτα
βαφτισμένη σ’ ελπίδες και φως.
Προμηθέα
Μόνο σε Σένα προσεύχομαι
στη σκιά μ’ αλυσίδες δεμένος
κι αγωνίζομαι να βρω το φως’’
Μελετώντας την ποίηση του Παναγούλη διαπιστώνεις ότι η υπόστασή της “πετάει” έξω τη φιλολογική ανάλυση, την αποβάλλει, δεν τη χρειάζεται .Η ποίηση που γράφτηκε με αίμα είναι σάρκινη ποίηση! Έχει τη δύναμη του περήφανα αναλισκόμενου δημιουργού της που στο κελί των μελλοθάνατων περίμενε τον τουφεκισμό του:
ΜΝΗΜΗ-ΕΠΕΤΕΙΟΣ
“ Όπως ακούνε
των δέντρων τα κλαριά
τις πρώτες τσεκουριές των υλοτόμων
έτσι κοφτά
εκείνο το πρωί
τα παραγγέλματα
στ’ αυτιά μου φτάναν
Την ίδια ώρα
μνήμες παλιές
που πεθαμένες πίστευα
τη σκέψη κατακλύζαν
Με θρήνο μοιάζανε
Θρήνο σπαραχτικό του χθες
Για τ’ αύριο που δε θα’ ρχόταν
Η θέληση
εκείνο το πρωί
Ευχή μονάχα ήταν
Η Ελπίδα
πνιγότανε κι αυτή
Στιγμή όμως δε μετάνοιωσα
τ’ απόσπασμα ας περίμενε”
Ο Παναγούλης έγραψε την ποίησή του εκτίοντας “την ποινή του εντοιχισμού’’, δηλαδή απομόνωση σε κελί κατασκευασμένο ειδικά για εκείνον, ως αντίγραφο τάφου κι όμως μέσα σε αυτές τις φριχτές συνθήκες ανέπτυξε ανίκητες δυνάμεις υπέρβασης γράφοντας με το αίμα του στους τοίχους της φυλακής του τη δική του ιδεώδη ΙθΑΚΗ. Μια Ιθάκη μεγαλειώδη στην απλότητά της και μακρινή από τα στενά όρια του ατομικού κομφορμισμού, την Ιθάκη του συλλογικού ονείρου.
ΙΘΑΚΗ
“ Οδυσσέα σαν βγήκες στην Ιθάκη
Τι δυστυχία θα νιωσες
Αφού κι άλλη ζωή μπροστά σου είχες
γιατί τόσο νωρίς να φτάσεις;
Χωρίς σκοπό έμεινες πια
από μεγάλος έγινες μικρός.
«Πιο μακρινή ας ήταν η Ιθάκη»
πιστεύω πώς ψιθύρισες
και πως δε θέλησες
καινούργια πια Ιθάκη να ζητήσεις
γιατί φοβήθηκες
πώς και σ’ αυτή νωρίς θα φτάσεις;
Απ’ την αρχή έπρεπε
αλλιώτικη Ιθάκη να ζητούσες
Ιθάκη όμορφη και μακρινή
που να τη φτάσει
δεν ζητά μονάχα ένας
Τέτοια δεν ήταν η δική σου
αφού μονάχος την ποθούσες
κι αν όμορφη την είδαν οι πολλοί
στην πέννα ενός Ομήρου το χρωστάει’’
ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΙΗΤΩΝ κι ακόμα κι αυτή την Πρωτομαγιά του 2022 το έντρομο βλέμμα της Κύπριας συμμαθήτριας συμπλέκεται στη μνήμη της γράφουσας με το “ΖΕΙ” της Πρωτομαγιάς του 1976 και βέβαια πια η μνήμη μαζί με τη γνώση οδηγεί σε ιστορικά συμπεράσματα.
Μετά την απόπειρα του 1968, στη γενναία του απολογία ο Παναγούλης, ετόνισε ότι ήταν “απόπειρα κατά της τυραννίας” .Η τυραννία, όμως, δυστυχώς συνεχίστηκε κι έτσι φτάσαμε στους νεκρούς του Πολυτεχνείου, γρήγορα στην απώλεια της μισής Κύπρου. Αλλά και η μεταπολιτευτική εξέλιξη της πατρίδας μας θα ήταν σίγουρα διαφορετική αν ζούσε ο Αλέξανδρος Παναγούλης-μόνο δυο χρόνια ελεύθερα πρόλαβε να ζήσει-, ένας ήρωας που δικαιολογημένα δεν μπορούσε εύκολα να δεχθεί τη μεταπολιτευτική λήθη, γιατί είχε βασανιστεί ανηλεώς κι έτσι ευθέως και με προσωπικό κίνδυνο κατονόμαζε πρόσωπα και πράγματα.
Ο ποιητής Παναγούλης δεν υποσκελίστηκε ποτέ από τον πολιτικό Παναγούλη. Ίσα-ίσα προχωρούσαν αντάμα σε όλη τους τη σύντομη ζωή. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω τις πολύτιμες εισαγωγές του Πιέρ Πάολο Παζολίνι στις εκδόσεις των Ποιημάτων του.
Διεισδύοντας στον πιο βαθύ πυρήνα της ψυχής των λέξεων που χρησιμοποιεί ο ποιητής μας, ο σπουδαίος Ιταλός και πολύπλευρος διανοητής φωτίζει τη μεγάλη ψυχή του ήρωα. Υποθέτω ότι γι’ αυτές τις εισαγωγές θα μερίμνησε η κορυφαία Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας Οριάνα Φαλάτσι.
Επίσης θα ήταν μεγάλη παράλειψη αν δεν τόνιζα τη συμβολή του Βασίλη Βασιλικού στο να μην ξεχαστεί η ποιητική αλλά και ηρωική διάσταση του Αλέξανδρου Παναγούλη στους επιλήσμονες καιρούς μας. Σε άρθρο του στην Εφημερίδα Συντακτών (13-8-2021) προτρέπει: «Να μην ξεχνάμε τον “έγκλειστο ποιητή”» ,αλλά και οι πρόλογοι του συγγραφέα στις εκδόσεις των ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ του φωτίζουν τις γλωσσικές επιλογές του ποιητή μέσα από το πρίσμα της σπάνιας αγωνιστικής ευαισθησίας του.
Η ποίηση του δεν είναι στενά στρατευμένη, είναι απολύτως ελεύθερη ποίηση, ανυπότακτη όπως και ο δημιουργός της. Τα ουσιαστικά κυριαρχούν στη γλώσσα του, όπως φως, αγώνας, μήνυμα, πόνος, μνήμη, θάνατος, Ελλάδα, αλυσίδες, κύμα, λευτεριά, νίκη, Σκοπός κι άλλα παρόμοια υλικά λέξεων με τα οποία χτίζει ποιητικό οικοδόμημα στέρεο και ζωτικό.
Τα αντανακλαστικά του αγωνιστή δεν του επιτρέπουν αμετροέπειες και θαρρώ πως στην ποίησή του – τη δημοσιευμένη τουλάχιστον- δεν χρησιμοποιούσε τη λέξη έρωτας -αν και τον βίωσε δυναμικά και μοιραία με την Οριάνα Φαλάτσι, μια ομόλογή του προσωπικότητα! Ο Παναγούλης άντρας παλαιός με σεμνότητα, συμπυκνώνει τη δύναμη του συναισθήματός του σε μια σύντομη αλλά ουσιώδη ποιητική του δήλωση, προτιμώντας τη λέξη αγάπη:
ΓΙΑ ΣΕΝΑ
“Αγάπης λέξεις ξεχασμένες
αναστημένες
με φέρνουν πάλι στη ζωή’’ (1973)
Εκείνη πάλι με την τρυφεράδα μιας ερωτευμένης γυναίκας που μπορεί να δει το αθέατο και το άγνωρο στη ψυχή του αγαπημένου της δήλωνε: «ήταν πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα ένας ποιητής, ένας καλλιτέχνης και ο ηρωισμός του ήταν απόρροια της ποίησής του». Τρία χρόνια μετά τον θάνατό του θα παραδώσει στην ανθρωπότητα το βιβλίο της “ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ-ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ’’ και ως αφιέρωση θα επιλέξει κι εκείνη… “Για Σένα’’ ….(δείτε τις σημειώσεις)
ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΙΗΤΩΝ!ΠΡΑΞΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΨΥΧΩΝ ! ΠΡΑΞΕΙΣ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΩΝ!
Φεύγοντας από τη ζωή το 2006 η Οριάνα Φαλάτσι άφησε αυτό το ισχυρό συγγραφικό αποτύπωμα μνήμης για τον Έλληνα ήρωα ποιητή Αλέξανδρο Παναγούλη .
Κλείνω επιλέγοντας ένα απόσπασμα που βρίσκεται προς το τέλος του βιβλίου της, επειδή επιθυμώ να ακουστεί και η δική της εναγώνια φωνή σιμά στην ποιητική του υπόσταση :
«…εξαφανίστηκες τη στιγμή που πήρες τη βαθιά ανάσα που σε ρούφηξε στην άλλη μεριά της σήραγγας: στο πηγάδι όπου ρίχνονται ακριβώς εκείνοι που θα ‘θελαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, να γκρεμίσουν το βουνό, να δώσουν φωνή και αξιοπρέπεια στο κοπάδι που βελάζει μέσα στο μάλλινο ποτάμι του. Οι ανυπάκουοι. Οι μοναχικοί άνθρωποι που δεν τους καταλαβαίνει κανείς. Οι ποιητές. Οι ήρωες των ανόητων παραμυθιών που όμως δίχως αυτά η ζωή δε θα ’χε κανένα νόημα, και το να αγωνίζεσαι ξέροντας ότι θα χάσεις θα ’ταν καθαρή τρέλα. Όμως για μια μέρα, εκείνη τη μέρα που έχει σημασία, που ξανακερδίζει τα χαμένα, που έρχεται ίσως όταν δεν το ελπίζεις πια, και καθώς έρχεται αφήνει στον αέρα ένα μικροσκοπικό σπόρο απ’ όπου θα ανθίσει ένα λουλούδι, το κατάλαβε ακόμη και το κοπάδι που βελάζει μέσα στο μάλλινο ποτάμι του. Όχι πια κοπάδι, εκείνη τη μέρα, αλλά χταπόδι που πνίγει και μουγκρίζει ΖΕΙ, ΖΕΙ, ΖΕΙ! Ο Αλέκος ΖΕΙ, ΖΕΙ, ΖΕΙ!’»
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ- ΠΡΟΒΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ –Ο ήρωας, ο ποιητής, ο πολιτικός
Συγγραφέας: Κώστας Μάρδας –Αθήνα 1997-ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ
(Αφιερωμένο στους λησμονημένους με τη σημείωση:
“Η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι’’ Οδ. Ελύτης)
2. Αλέξανδρος Παναγούλης-ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ-Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ
3.ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ-ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ / Εκδόσεις Εξάντας 1980
Συγγραφέας: Οριάνα Φαλάτσι (μτφρ.Τασούλα Καραϊσκάκη)
(Με αφιέρωση από τη συγγραφέα: Για σένα
“Αλλά είναι πλέον ώρα να πηγαίνουμε, εγώ μεν για θάνατο, εσείς δε για τη ζωή∙ποιοι απ’ τους δυο μας πάνε προς το καλύτερο μόνο ο Θεός το ξέρει’’ (Πλάτων, Απολογία Σωκράτους)
4. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ –ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 4η ΕΚΔΟΣΗ 2010-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ
Η στήλη “Πράξεις Ποιητών” κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα θα παρουσιάζει το έργο και τη ζωή δημιουργών, λιγότερο γνωστών στην ευρύτερη κοινή γνώμη.
BIOΓΡΑΦΙΚΟ: Η Ανδρομάχη Εμμ. Χουρδάκη είναι εκπαιδευτικός – φιλόλογος και Υπεύθυνη του Παραρτήματος Κισσάμου του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Χανίων. Αρθρογραφεί για θέματα λογοτεχνίας και προωθεί με δράσεις τη φιλαναγνωσία. Το 2018 εκδόθηκε η ποιητική συλλογή της ‘’Τα σκουλαρίκια της Περσεφόνης” και το 2020 το θεατρικό έργο της ‘’Φεύγουσα”από τις εκδόσεις Ραδάμανθυς
Αγαπητή κυρία Χουρδάκη,
Αποσπώ ένα στίχο από τη γεμάτη ευαισθησία ποιητική Συλλογή σας “Τα σκουλαρίκια της Περσεφόνης”: οι ποιητές ζουν και κινούνται «στη χαρμολύπη της δικής τους ιστορίας».
Διαβάζοντας το σημερινό αφιέρωμά σας στον «Ανδρείο ποιητή των ματωμένων στίχων» Αλέξανδρο Παναγούλη κατάλαβα εντελέστερα το βαθύτερο νόημα που δίνετε στη λέξη “χαρμολύπη”. Εκφράζει κάτι που είναι δύσκολο να συλλάβει κάποιος απροετοίμαστος για μεγάλα βάθη και για ακόμη μεγαλύτερα ύψη.
Τον Αλ. Παναγούλη τον γνωρίζουμε όλοι ως έναν ανδρείο αγωνιστή, ο οποίος στάθηκε μέχρι τέλους όρθιος και υπερήφανος μπροστά στην τυραννία, “ποτέ από το χρέος μη κινώντας”. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό: χάρη σε εσάς, μπορούμε να δούμε και μια άλλη πλευρά της ζωής του, αυτήν που φανερώθηκε μέσω του ποιητικού του λόγου.
Θυμούμαι ότι στη λαμπρή στήλη σας “Πράξεις Ποιητών”, που κοσμεί τα Χαν. Ν.εα, έχετε προβάλει ποιήτριες και ποιητές οι οποίοι, εκτός από το ποιητικό έργο που άφησαν για παρακαταθήκη, υπήρξαν αγωνιστές της ζωής με πολύπλευρη προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Είναι άξια επαίνου, γιατί όχι και θαυμασμού, αυτή η τοποθέτηση, καθώς ο αναγνώστης μπορεί να διαπιστώσει πως ο ποιητής δεν είναι “γεννημένος” μόνο για να γράφει ποιήματα, αλλά, έχοντας στήριγμα και οδηγό του την ποιητική αρματωσιά, και για να δίνει την προτροπή και το παράδειγμα διά βίου αγώνα. Αυτό, εξάλλου, υπαινίσσεται, νομίζω, και η λέξη “Πράξεις” που βρίσκεται στην ονομασία της στήλης.
Σας συγχαίρω ευχόμενος να έχετε υγεία, δύναμη και έμπνευση για νέες πνευματικές δημιουργίες.
Με βαθιά εκτίμηση!
ΥΓ. Όντας παρών, διατηρώ ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου την οδύνη αλλά και την οργή που ο κόσμος με την αθρόα συμμετοχή του στην κηδεία του ήρωα εξέφρασε.
Αγαπητέ κ Λουπάση , σας ευχαριστώ για την ενθάρρυνση των λόγων σας !
Χαίρομαι για την αναφορά σας στο ποίημά μου ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ από ”τα Σκουλαρίκια της Περσεφόνης”!
Η χαρμολύπη των ποιητών είναι ίδια με τη χαρμολύπη των υπόλοιπων ανθρώπων , η διαφορά έγκειται στη μετουσίωση.
Σας εύχομαι κι εγώ υγεία και ό,τι επιθυμείτε στη ζωή σας!
Έχετε τους εγκάρδιους χαιρετισμούς μου από την Κίσσαμο!
Κυρία Χουρδάκη, γνωρίζαμε τον Αλέκο Παναγούλη σαν ήρωα που αψηφούσε τον θάνατο προς χάριν των ιδανικών της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας!
Γιά την ποιητική του διάσταση γνωρίζαμε ελάχιστα, αλλά το σημερινό αφιέρωμα μας φώτισε και αυτή την πλευρά της προσωπικότητας του!
Νέοι τότε βιώσαμε τον απρόσμενο θάνατο του με οδύνη αλλά και πολλά ερωτηματικά γιά το ατύχημα που τον προκάλεσε!
Θα παραμείνει για τις γενιές μας πηγή έμπνευσης, θάρρους και ανιδιοτέλειας!
Κε Πατσουράκη,ένας ήρωας ποιητής που είχε πολιτική πρόταση αδιάφθορη και με όραμα! Δυστυχώς τον στερηθήκαμε.Ασφαλώς και υπάρχουν ερωτηματικά για το ατύχημα που προκάλεσε τον θάνατό του.
Αξιότιμη κα Χουρδακη, διαβάζοντας το κείμενο σας αισθάνθηκα την ευφορία που διαπερνά τον αναγνώστη όταν διαβάζει ένα γραπτό που τον παίρνει από το χέρι για να ανέβουν μαζί τα σκαλιά της πνευματικής αφύπνισης.Μεσα μου ξυπνήσετε έναν άλλο μεγάλο των γραμμάτων ο οποίος μας διαβεβαίωνε “..σωπα όπου ναναι θα σηκωθούμε λίγο ψηλότερα..”.Τέλος δύο λόγια για τον υπερασπιστή του καθήκοντος και της Δημοκρατίας Αλέκο Παναγουλη. Σε μία περίοδο που πολλοί γιαλαντζι ανατροπεις της χούντας έσπευσαν να κρεμάσουν τσινκινα παράσημα δόξας (η τότε συμμαθήτρια σας είδε με τα μάτια και την ψυχή της και ενδεχομένως πλήρωσε με το αίμα των δικών της την αιτία κατάρρευσης των φασιστοηλιθιων),αυτός ως άλλος Κυριάκος Ματσης παρέμεινε σεμνός και ταπεινός ως το τελος ,θεωρώντας ότι απλά έκανε το καθήκον του στην πατρίδα . Είναι ίδιον αυτών που η μοίρα έταξε να είναι πατριδοφυλακες.Η στάση του Παναγουλη φέρνει στο νου μου την ρήση ενός άλλου μεγάλου πατριδοφυλακα του στρατηγού Μακρυγιάννη όταν τον κάλεσαν για παράσημα. “Τι να τα κάνω τα παράσημα έχω στο κορμί μου αρκετές πληγές από τις σπαθιες και τα βόλια των Τούρκων. Αυτά είναι αρκετά για μένα και θα τα κουβαλάω πάνω μου ως τον τάφο “…Με εκτίμηση
Κ Καγιαλέ , ο Αλέξανδρος Παναγούλης και όλοι οι γνήσιοι ποιητές παραμένουν αθάνατοι γιατί η Ποίησή τους άνθισε
σε μια γενναία Πράξη τους ,Πράξη και Απόφαση ζωής!
Αναφέρατε τον μέγιστο Κύπριο αγωνιστή και διανοητή Κυριάκο Μάτση!
Ήταν και ποιητής!
Όσο για το θλιμμένο βλέμμα της Κυπριωτοπούλας συμμαθήτριας έκρυβε όλα αυτά που προαναφέρατε.
Να μνημονεύουμε λοιπόν τους ανδρείους ποιητές μας ,γιατί στους χρόνους της ιδεολογικής ερήμωσης που ζούμε η ανδρεία έχει λησμονηθεί.
Με εκτίμηση
Αξιότιμη κα Χουρδακη,σας ευχαριστώ για την εξαιρετική ανταλλαγή απόψεων. Σας συγχαίρω για το αφιέρωμα σας στον πατριώτη,ποιητή και ξεχωριστό άνθρωπο Αλέκο Παναγουλη. Ο εν λόγω φόρεσε την φανέλα με το εθνόσημο και θα καθοδηγεί τις γενιές των Ελλήνων που παραλαμβάνοντας την σκυτάλη θα δίνουν τους κρίσιμους αγώνες επιβίωσης του γένους με το δόγμα των σύγχρονων σταυραετων του ελληνισμού,Γρηγόρη Αυξεντίου, Κυριάκου Ματση και Αλέκου Παναγουλη:” Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιουμεθα,αλλά περί αρετής”….Σας εύχομαι υγεία και αστείρευτες πνευματικές εμπνεύσεις. Με εκτίμηση
Σας ευχαριστώ κ.Καγιαλέ! Κι εγώ σας εύχομαι να έχετε Καλό μήνα! Με υγεία και κάθε καλό στη ζωή σας! Με εκτίμηση
Αν μπορούσα και μου επιτρεπόταν να μιλήσω εξ ονόματος της κυρίας Χουρδάκη, θα έλεγα ότι ο, πολύς ασφαλώς, κόπος που καταβάλλει ανταμείβεται με το να υπάρχουν αναγνώστες που μελετούν το περιεχόμενο των άρθρων της, προβληματίζονται, ερωτούν προτείνουν. Είναι αυτό που προσδοκά ο πνευματικός δημιουργός, όταν απευθύνεται σε ευρύτερο ακροατήριο. Για μια περιοχή της περιφέρειας, όπως η δική μας, είναι ευλογία το να υπάρχουν ανήσυχα και συγχρόνως δημιουργικά πνεύματα. Φαντάζομαι πως η κυρία Χουρδάκη θα νιώθει ικανοποίηση βλέποντας τον σπόρο που σπέρνει να φυτρώνει.
Κ Λουπάση σας ευχαριστώ όπως και όλους τους καλούς φίλους της στήλης για τα σχόλιά τους που κοσμούν την ηλεκτρονική σελίδα !