Βλέπω. Δηλαδη χρησιμοποιώ την όρασή μου, για να διακρίνω πρόσωπα και πράγματα που με περιβάλλουν.
Βλέπω με τα μάτια του σώματος. Και τι βλέπω; Συνήθως ό,τι υπάρχει πραγματικά με ή παρά τη θέλησή μου.
Συχνά ό,τι βλέπω είναι κάτι που υπάρχει στο φυσικό περιβάλλον ανεξάρτητα αν ξέρω εγώ ή όχι την ύπαρξή του. Κάτι που δημιουργήθηκε πριν το δω και θα συνεχίσει να υπάρχει είτε το ξαναδώ στο μέλλον είτε όχι – αρκεί να μην το καταστρέψει ο άνθρωπος ή να μην το φθείρει το πέρασμα του χρόνου.
Οταν βλέπω κάτι με προσοχή, δύναμαι να αξιολογήσω και να αναγνωρίσω την όποια συνεισφορά του στη ζωή τη δική μου και των άλλων. Μπορώ επίσης να διακρίνω και να συγκρίνω πρόσωπα και πράγματα που παίζουν λιγότερο ή περισσότερο σημαντικό ρόλο στην καθημερινή δημόσια ζωή μας.
Οταν βλέπεις, τέλος, με τα μάτια του σώματος του δικού σου, δεν επηρεάζεσαι από τους άλλους και τα ήθη και έθιμά τους ή από την καλλιέργεια του πνεύματος και τη δύναμη της ψυχής σου. Στα μάτια του σώματος δεν χωρούν παρωπίδες ή παραμορφωτικοί φακοί.
Επηρεάζεσαι μονάχα από τα γνωρίσματά του τα εξωτερικά, σε αφήνει να ιδείς ό,τι βλέπεις.
Πρόσφατα, λοιπόν, διάβαζα Ίωνες φιλοσόφους και στάθηκα στον Ηράκλειτο. Και ιδιαίτερα τούτο το γνωμικό μού έμεινε “Οφθαλμοί γαρ των ώτων ακριβέστεροι μάρτυρες”- πραγματικά, έχει δίκιο γιατί ό,τι βλέπουμε ούτε να χαλκευθεί ούτε να αλλοιωθεί μπροστά στα μάτια μου, που είναι για μένα οι ασφαλέστεροι και ειλικρινέστεροι μάρτυρες για καθετί που γίνεται ενώπιόν μου και είμαι αυτόπτης μάρτυρας…
Εσείς τι λέτε;
