Όταν επιλέγεται η φραστική σύγκρουση ενός αντιπάλου, πολλές φορές αποβαίνει προς όφελός του, γιατί και η διαδικασία κατακραυγής καταλήγει σε έµµεση γκρίζα διαφήµιση. Τούτο αποδεικνύεται τώρα µε το ζήτηµα της πρότασης µοµφής κατά του κ. Κασσελάκη, όπου υπερψηφίστηκε η αίτηση άρσης της εµπιστοσύνης και έκπτωσή του από το αξίωµα ως προέδρου, µε απόφαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Οριστικοποιήθηκε το γεγονός στη Συνεδρίαση της Πολιτικής Γραµµατείας, η οποία «ενεργοποίησε τη διάταξη του καταστατικού» για τη διενέργεια εκτάκτου Συνεδρίου του κόµµατος.
Στελέχη της οµάδας Κασσελάκη υποστήριξαν µε ανάρτησή τους ότι «απέναντι στην εκτροπή η ψυχραιµία, η υποµονή και η αυτοσυγκράτηση είναι η δύναµή µας». Εν ολίγοις η εφαρµογή του καταστατικού του κόµµατος από τα εκλεγµένα όργανα, µπορεί να µεταβάλλει την οργή σε πρωτότυπης µορφής δηµιουργία οφέλους υπέρ τους. Η προσπάθεια εξουδετέρωσής του τον ενδυναµώνει και του δίνει κάποιο βαθµό επιτυχίας.
Μήπως οι χαµένοι από τον απρόσµενο και απολιτικό Κασσελάκη δεν θα ‘πρεπε να βιάζονταν ν’ αποχωρήσουν και να κατέθεταν στα όργανα τις αντιρρήσεις τους αντιµετωπίζοντας τις παλινωδίες του και τις αντιφάσεις του µε θεσµικό τρόπο; Έφυγαν από το κόµµα αφήνοντάς το στα χέρια της νέας ηγεσίας, η οποία αµυνόµενη, όχι µόνο χαρακτήρισε τους αποχωρήσαντες αποστάτες, αλλά ελεεινολόγησε και εναντίον χαρισµατικών στελεχών. Ακόµα, δεν ξέχασε να αποδοκιµάσει τον ιστορικό ηγέτη Αλέξη Τσίπρα, που παρακολουθεί εξ αποστάσεως. Ο κ. Κασσελάκης συµπεριφέρεται µε αλαζονεία, έλλειψη σοβαρότητας και άγνοια κινδύνου για το κόµµα που παρέλαβε, να γίνει απόκοµµα του 3% και αυτός ν’ αποτελεί τον αρχηγό µιας θνησιγενούς παράταξης.
Ενδέχεται µ’ αυτή τη σειρά ενεργειών που ακολουθείται να υποχρεωθεί στην εθελουσία έξοδο, πριν αποφασιστεί η οριστική διαγραφή του από απλό µέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτός µη αναγνωρίζοντας ότι διέπραξε λάθη, υπεραµυνόµενος της πολιτικής συµπεριφοράς του και ότι εξελέγη από τη βάση, ήθελε αγνοήσει την πολιτική απόφαση της καθαίρεσής του και χρησιµοποιήσει νοµικού χαρακτήρα δικαιώµατα, προσφεύγοντας στη ∆ικαιοσύνη.
“Αµερικανιές” µας έφερε, µια πρωτότυπη διεργασία, η δικαιοσύνη να επεµβαίνει στην πολιτική, αν επέµβει τελικά, για τους “κληρονοµούς” ενός κόµµατος, λες και πρόκειται για επιχείρηση.
