Α.Ο.Ζ.: Το διακύβευμα Ερντογάν

Το τουρκικό πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο επιδιώκει να μας σύρει σε διαπραγματεύσεις υπό πίεσιν και καταναγκασμό, στις οποίες ο διάλογος θα έχει πολιτική χροιά με δυσμενείς όρους και μακριά από τη βάση του Δικαίου, αφού θα είναι απότοκος μιας διπλωματικής κρίσης ή στη χειρότερη περίπτωση ενός θερμού επεισοδίου. Οι ανησυχίες στην ελληνική κοινωνία είναι αυξημένες και δημιουργούν δικαίως αίσθημα θυμού, όχι μόνον εναντίον της τουρκικής στρατηγικής η οποία δεν αλλάζει με τίποτα, αλλά και μερίδας των πολιτικών που αντιμετωπίζουν τα εθνικά θέματα με… νηφαλιότητα. Αποτέλεσμα τούτου είναι οι επεμβάσεις της γείτονος να μεγεθύνονται, να συζητούνται διεθνώς και η Ελλάδα να βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση και ν’ αντιδρά υπεραμυνόμενη ότι οι πράξεις αυτές είναι παράνομες και παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο. Ετσι δημιουργείται σύγχυση σε κάθε τρίτο, που δεν μπορεί να βγάλει σωστά συμπεράσματα και ως εκ τούτου μένει αδρανής ή αδιάφορος. Διστακτική στις τουρκικές προκλήσεις η Ιταλία, εκ του μακρόθεν παρακολουθεί η Ε.Ε., αποστάσεις δε κρατούν και οι ΗΠΑ που δείχνουν ότι ανέχονται τις ενέργειες του Τούρκου προέδρου στη Μεσόγειο. Πρώτα οι ροές στα νησιά, ύστερα ο Εβρος, κατόπιν η Αγιά Σοφιά, τώρα αναγγέλλει έρευνες στη Μεσόγειο νότια της Ρόδου, της Καρπάθου και Ν/Α της Κρήτης. Αυτά φανερώνουν τον σχεδιασμό που έχει ξεκινήσει απ’ τη δημιουργία των γκρίζων ζωνών καταλήγοντας στο Τουρκολιβυκό μνημόνιο. Εθνική διάθεση αντιμετώπισης των μακροπρόθεσμων σχεδίων των Τούρκων παραμένει το ζητούμενο. Τίποτα δεν αιφνιδιάζει την Αγκυρα. Το ότι η Ελλάδα είναι Ευρωπαϊκή χώρα, ότι βασίζεται στο Διεθνές Δίκαιο και ακολουθεί τη νομιμότητα έχει κατά κόρον. Το ότι προσπαθεί να υποβαθμίσει τις τουρκικές προκλήσεις ο Ερντογάν το αγνοεί. Αυτό δεν εμποδίζει την Τουρκία να παρανομεί, δεν δικαιολογεί όμως εμάς για ποιο λόγο δεν τηρούμε αυτή τη νομιμότητα επέκτασης της αιγιαλίτιδος ζώνης απ’ τα 6 στα 12 ν.μ. Το δικαίωμα τούτο προκύπτει απ’ το Δίκαιο της Θαλάσσης, βάσει του οποίου η οποιαδήποτε χώρα για τη διαμόρφωσή της μπορεί να κλείνει τους θαλασσίους κόλπους της δι’ ευθειών γραμμών βάσης και απ’ αυτές να προσδιορίζει την αιγιαλίτιδα ζώνη μέχρι και 12 ν.μ. Να οριοθετεί δε την Α.Ο.Ζ. έως 24 ν.μ. από τις γραμμές βάσης, εκτός εκεί, που λόγω των στενών ορίων ισχύει η “αρχή της μέσης γραμμής”. Σχετικώς μ’ αυτό το θέμα ο τέως ΥΠΕΞ κ. Ν. Κοτζιάς σε παλαιότερο άρθρο του και σε πρόσφατη εμφάνισή του σε τηλεοπτικό σταθμό μη πανελλήνιας εμβέλειας, ανέφερε ότι επί υπουργίας του είχαν σταλεί προεδρικά διατάγματα στον ΠτΔ, που δεν υπεγράφησαν. Σ’ αυτά καθορίζονταν οι κόλποι και το κλείσιμό τους δι’ ευθειών γραμμών. Βάσει τούτων θα γινόταν η επέκταση της αιγιαλίτιδος ζώνης, η οποία θα διευκόλυνε την ανακήρυξη της Α.Ο.Ζ. με Ιταλία και Αλβανία. Ετσι θα επεκτείνετο ο εθνικός χώρος, θα αποτελούσε το παράκτιο κράτος, θα ασκούσε η χώρα όλα τα δικαιώματά της και δεν θα ηδύνατο κανείς να εφαρμόσει οικονομική ή άλλη δραστηριότητα χωρίς την άδειά μας. Αν είχε γίνει τούτο, είχαμε δε οριοθετήσει Α.Ο.Ζ. με την Κύπρο που το αρνήθηκε για δικούς της λόγους, τότε η Τουρκολιβυκή ΑΟΖ θα ετέμνετο με την Ελληνοκυπριακή και η λύση θα ήταν να προσφύγουμε στη Χάγη. Αναγκαστικά θα συζητούνταν μόνο το θέμα της Α.Ο.Ζ. Η Τουρκία δεν θα μπορούσε να προσθέσει άλλα ζητήματα απ’ όσα έχει στο μυαλό του ο Ερντογάν. Ο Τούρκος πρόεδρος πιστεύει ότι τον βολεύει η συγκυρία να υπαγορεύσει τις επιθυμίες του, να εμποδίσει την επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδος πέραν των 6 ν.μ., να αποκλείσει τα νησιά απ’ το δικαίωμα να έχουν υφαλοκρηπίδα και Α.Ο.Ζ. και να υλοποιήσει τα σχέδιά του. Το ζητούμενο είναι τι κάνουμε εμείς πέραν των μεγαλοστομιών ότι οι Τούρκοι παρανομούν κι έχουμε το δίκιο με το μέρος μας.