“Α.Ο.Ζ.” Τουρκίας – Λιβύης

Εξειδικευμένη στρατηγική έναντι της Αγκυρας οφείλει να διαμορφώσει η Αθήνα ως προς την εξωτερική της πολιτική, προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει την εφαρμογή της συμφωνίας Τουρκίας – Λιβύης για την αναμενόμενη οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών μεταξύ των στη Μεσόγειο. Είναι το δεύτερο βήμα των κινήσεων του Ερντογάν ύστερα απ’ τις επιτυχείς εξελίξεις στη Συρία, τις οποίες επέβαλλε από θέσεως ισχύος.
Την τακτική της αυτή την προτάσσει κάθε φορά, αυθαιρετώντας, όπως κάνει τώρα, συνδέοντας την Τουρκική Μαρμαρίδα με το Τομπρούκ της Λιβύης.
Η Τουρκία ακολουθεί πάντα σειρά ενεργειών, να δημιουργεί τετελεσμένα με την ασταθή Λιβύη, εναντίον Ελλάδος, Κύπρου και Αιγύπτου. Στόχος είναι, να περιορίσει την Ελληνική ΑΟΖ, αποκόπτοντάς την απ’ την ΑΟΖ της Αιγύπτου.
Η ίδια τακτική εφαρμόστηκε με το Κυπριακό το ’74. Η πρόθεση της Τουρκίας ήταν γνωστή στην Αθήνα απ’ τον περασμένο μήνα, πριν συναντηθεί ο πρ/ργός με τον Τζιουζέπε Κόντε στην Ιταλία. Στον πρόεδρο υπεβλήθη αίτημα, να παρέμβει στην κυβέρνηση Σαράζ, με τον οποίον συνεργάζεται, να μην προχωρήσει το “μνημόνιο – συμφωνία” του οποίου οι λεπτομέρειες δεν ήσαν γνωστές και το οποίον, αν υπογραφεί, θα προκαλέσει απρόβλεπτες διεθνείς καταστάσεις.
Υπ’ όψιν, ότι μεταξύ τουρκικών και λιβυκών ακτογραμμών παρεμβάλλεται η Κρήτη και ως εκ τούτου το Τουρκολιβυκό Σύμφωνο από απόψεως ισχύος του Δικαίου της θαλάσσης, αλλά και γεωγραφικώς, είναι τελείως αθεμελίωτο. Εν τω μεταξύ η Ρώμη απέφυγε να επέμβει στη Λιβύη και τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως η Αγκυρα επιθυμούσε.
Η Τουρκία, όπως έχει διαμορφώσει τους χάρτες, παρά του ότι ισχυρίζεται, ότι τα νησιά δικαιούνται μόνο θαλάσσιες ζώνες 12 ν.μ., κόβει τη Ρόδο και αγνοεί Κάρπαθο και Κρήτη.
Πρόκειται για έμπρακτη αμφισβήτηση από αέρος και θαλάσσης της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο και Μεσόγειο, για να καταστεί διεκδικητής των υδρογονανθράκων της Ν.Α. Μεσογείου. Το ερώτημα είναι, αν αρκεί για μας η επίκληση του διεθνούς δικαίου, η απέλαση του Λίβυου πρέσβη και οι ρηματικές διαμαρτυρίες σε ΟΗΕ και Ε.Ε.
Η χώρα μας υπερασπιζόμενη τα δίκαιά της, αναλαμβάνει το ρίσκο μιας ευρύτερης σύγκρουσης με ότι αυτό συνεπάγεται; Θα προβεί σε απ’ ευθείας διαπραγματεύσεις αποδεχόμενη τους όρους, που θα θέσει η Τουρκία, συνεκμετάλλευσης ή θα καταφύγει στα Διεθνή δικαστήρια, να βρει το δίκιο της; Τούτο αποτελεί πολιτική απόφαση μετά από συνεννοήσεις και συναινέσεις όλων των κομμάτων επί εθνικού επίπεδου. Η πρωτοβουλία ανήκει στον πρωθυπουργό.
Η Λιβύη ανταποδίδει στην Τουρκία την ενίσχυση που της παρέχει στο πολεμικό ναυτικό, στις έρευνες για υδρογονάνθρακες και σε άλλες χρηματικές επενδύσεις. Αυτή την στιγμή για να ισχύσει η συμφωνία πρέπει να κυρωθεί και απ’ τα δύο κοινοβούλια. Απ’ το τουρκικό ψηφίστηκε και υπεβλήθη στον ΟΗΕ.
Απ’ το Λιβυκό είναι δύσκολο, διότι δεν υποστηρίζει τον Σαράζ, έστειλε δε επιστολή στον ΟΗΕ, ότι αντιτίθεται στη συμφωνία, στην οποία υπάρχουν τεχνικά προβλήματα.
Η Τουρκία δεν καταλαβαίνει από διεθνείς συνθήκες. Ακολουθεί την ανατολίτικη κλασική αντίληψη, να βασίζεται στην ισχύ της.
Το ερώτημα που τίθεται για μας τώρα, αφορά τα όρια των θαλασσίων ζωνών, των χωρικών υδάτων, της υφαλοκρηπίδος και της ΑΟΖ στην οποία περιλαμβάνονται και τα αλιευτικά δικαιώματα. Το πρώτιστον είναι η δημιουργία συμμαχιών, που έτσι μπορούμε να τα διασφαλίσουμε!