Αχ αυτή η προσβασιµότητα…

Ένα από τα βασικά ζητούµενα στις σύγχρονες αστικές περιοχές είναι η συνύπαρξη και η διασύνδεση της φύσης µε τη βιώσιµη ανάπτυξη και η ασφάλεια του πολίτη µέσα σε ένα προστατευµένο αστικό περιβάλλον που δεν θα υπολείπεται στοιχείων του φυσικού περιβάλλοντος.
Ωραία; Πολύ ωραία απαντάνε οι πολίτες διά βοής… Τι σχέση έχει όµως η παραπάνω παραδοχή µε τη συγκεκριµένη φωτογραφία, η οποία αφορά στο πεζοδρόµιο, συνέχεια του πεζοδροµίου έξω από τον Ι.Ν. Πέτρου και Παύλου;
∆εν περνάει αναπηρικό αµαξίδιο, καρότσι µε µωρό, άνθρωπος µε πατερίτσες, γεροντής µε µπαστουνάκι, ή εγώ µε τρεις σακούλες ψώνια από το Μάρκετ. Η φωτογραφία δεν χρειάζεται ούτε ανάλυση, ούτε περιγραφή. Χρειάζεται παρατήρηση και άµεση παρέµβαση από τους αρµόδιους. Και στο λεπτό που χρειάστηκα να τραβήξω τη φωτογραφία, µία ηλικιωµένη κινούµενη επί του οδοστρώµατος, ξυπάστηκε από το παρατεταµένο κορνάρισµα ενός νεαρού µε Σµαρτάκι, ο οποίος έτρεχε στον συγκεκριµένο δρόµο να προλάβει… Τι βρε αγόρι µου; Τι να προλάβεις και περνάς σφαίρα από το πουθενά µε κατεύθυνση στο πουθενά. Να συνέλθουµε παίδες… Λίγες µέρες µείνανε για το 2025 κι είναι η µεγάλη µας ευκαιρία να διορθώσουµε τα χάλια, όλων µας, του 2024. Το πεζοδρόµιο µην ξεχάσετε, παίδες…
– ο παρατηρητικός –