Αχ Ευρώπηη…

Εχω ξαναγράψει αρκετές φορές για τη “μετάλαξή” μας σε… κάτι μεταξύ οικονομολόγου, λογιστή και οικονομικού αναλυτή…
Γι’ αυτήν τη σχιζοφρενική κατάσταση που βιώνουμε εδώ και αρκετά χρόνια η οποία -πολλούς από εμάς που ούτε το διανοούμαστε στο παρελθόν- μας έχει κάνει να διαβάζουμε τις οικονομικές στήλες των εφημερίδων και οι αθεόφοβοι να επιχειρούμε και αναλύσεις λες κι είμαστε ο… Στουρνάρας!
…Είναι μια κωμικοτραγγική εικόνα να παρακολουθείς τα πηγαδάκια, μικρών και μεγάλων να αναλίσκονται σε τέτοιου είδους “οικονομικές συζητήσεις και αναλύσεις” προσπαθώντας να επιλύσουν το δημοσιονομικό πρόβλημα όχι μόνον της Ελλάδος αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης… για να μη πω του πλανήτη.
Ετσι συνέβη και με τον γράφοντα που διαβάζοντας την είδηση -που άλλου παρά στις οικονομικές σελίδες- ότι «τα νέα χαρτονομίσματα των 10 ευρώ θα έχουν την ονομασία “Ευρώπη” και στο ολόγραμμα και το υδατογράφημά τους θα απεικονίζεται προσωπογραφία της Ευρώπης, μορφή της… ελληνικής μυθολογίας», αυτό που ξεστόμισα ήταν ένα απλό… “Αχ Ευρώπη”. Ανακάλεσα την εικόνα της καβάλα πάνω στον ταύρο αλλά την ίδια ώρα συνειρμικά σκέφτηκα και το ομόνυμο τραγούδι που εν έτει 1985 είχε γράψει ο Τζίμης Πανούσης.
«Αχ Ευρώπη, αχ Ευρώπη εσύ μας μάρανες» έλεγε ο Τζιμάκος και μιλούσε για βάρβαρους που μας την έφεραν, που «μας θάμπωσαν με δώρα, με χαντρούλες πολύχρωμες και κουτιά κόκα κόλα»!
Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω ότι τελικά δεν είμαστε και τόσο έξυπνοι όπως θέλουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε! Ενας ολόκληρος κόσμος που συνεχώς υποπίπτει σε λάθη, και δεν μαθαίνει από αυτά, μάλλον πως δεν είναι σοφός!
Πολύ ωραία το ‘χαν πει εξάλλου οι αρχαίοι ημών πρόγονοι -ναι αυτοί μάλλον ήταν εξυπνότεροι από εμάς- το “δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού”.
Εμείς όμως τώρα ξαναθαμπωνόμαστε από… δολωματάκια και αναπτερώνεται(;) το ηθικό μας, από το γεγονός ενός υδατογραφήματος που θα είναι πάνω στο νέο χαρτονόμισμα!
Πάλι… με αφορμή αυτήν την περί ης ο λόγος είδησης “ακούω” τους λογής-λογής εξυπνούληδες να ομιλούν για τα «αρχαία φώτα του πολιτισμού που πρώτοι εμείς δώσαμε και τώρα αυτοί οι… κακοί ξένοι δεν μας το αναγνωρίζουν».
Εχει καταντήσει τουλάχιστον γραφικό να εμμένουμε σε αυτήν την πολυπαιγμένη μαγνητοταινία που πλέον δεν ακούγεται και καλά από το πολύ αναμάσημα!
Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς θα μας χαρακτηρίσουν οι Ιστορικοί του μέλλοντος, εμάς τους αυτοχαρακτηριζόμενους νεοέλληνες… που ζήσαμε στα τέλη του 20ου και στις αρχές του 21ου αιώνα…