Στ’ Αγνωστο μέσα κυνηγώ τη χίμαιρα
χωρίς να σταματώ στ’ απλά κι εφήμερα.
Διάπλατα η σκέψη μ’ ανοιγμένα τα φτερά,
σε κόσμους άλλους και σ’ αστέρια τριγυρνά.
Αχ, να μπορούσα να σταθώ στο σήμερα,
στη σίγουρη ζωή κι όχι στη χίμαιρα!
Στέρια του χώμα να μπορούσα να πατώ,
κι άπιαστα Ονειρα, μυστήρια, μη ζητώ!
Ομως εγώ πολύ για κείνα νοιάζομαι
κι όσο και να τα ψάχνω, δεν κουράζομαι
γιατί την κούραση τη διώχνει η χαρά
που δυναμώνει μου της σκέψης τα φτερά…
… Μα είναι φορές που βρίσκομαι σε δίλημμα
μην είναι ακριβό πολύ το τίμημα
π’ ίσα σε τούτα δε μοιράζω τις στιγμές
-αφού κανείς εδώ δεν έχει δυο ζωές,-
και ν΄αφιερώνω χρόνο στα εφήμερα
σ΄ όλα εκείνα π’ αφορούν το σήμερα,
όσο ξοδεύω σ’ άλλους κόσμους να πετώ
και τα μυστήρια που κρύβουν να ζητώ…
Τον κόσμο αυτό της ομορφιάς το γήινο
με της ψυχής το ντύμα μου το πήλινο,
αχ, να μπορούσα μόνο τούτο να τρυγώ
κι όχι σε κόσμους μακρινούς να τριγυρνώ!
Ομως κανένας δε μπορεί τη φύση του
να την αλλάζει μήτε και την κλίση του.
Αλλος από πολύ βαθιά μας οδηγεί
στη μυστική για μας οπ’ όρισε πηγή…
