Αχ, βρε Αριστοφάνη…

Είναι μοιραία η σύγκριση των Χανίων με τις υπόλοιπες πόλεις της Κρήτης. Τόσο μοιραία (για τους ανεπίδεκτους μαθήσεως) που βαυκαλίζονται οι τοπικοί άρχοντες των Χανίων και παραβλέπουν το κωμικό, επινόηση εξίσου σημαντική με το τραγικό και το ηρωικό.
Πριν από μέρες το “ιππικό” σάλπισε προς τη νίκη με την τελευταία προσχώρηση στο τάγμα της Δημοτικής Αρχής.
Στο μυαλό μας έχουμε τα Νεώρια μέχρι να δούμε πράξεις, τον λόφο Καστέλι, τα ποντίκια στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, το οικόπεδο της ΑΒΕΑ, το κτήριο της οδού Τζανακάκη· και αυτοί διάλεξαν την κωμωδία λες και ο Αριστοφάνης είχε προβλέψει τη δική μας ύπαρξη στα Χανιά. Οι ήρωες αυτής της κωμωδίας και οι κωμωδοποιοί μάς είναι οικείοι. Αρκετούς από αυτούς τους συναντάμε κάθε μέρα στους δρόμους των Χανίων. «Έχει για όλους, θείο…»
Μαγκιά, προπέτεια, αυθάδεια, μια επέκταση του δημόσιου διαλόγου.
Έτσι “κούτσα- κούτσα” οι Κλέωνες των Χανίων κάνουν και τα σεργιανίσματα τους, και το Δημοτικό Συμβούλιο Χανίων, σαν τον κουτοπόνηρο δούλο του Αριστοφάνη που ήταν πρόθυμος να κλέψει το κρασί από τον αφέντη.
Αυτό είναι το βάθος της τομής στα Χανιά· ο δεσμός με το “ηρωικό” κόπηκε. Αχ, βρε Αριστοφάνη, γιατί τους έπλασες έτσι;