«Η επιθυμία είναι το μισό της ζωής. Η αδιαφορία είναι το μισό του θανάτου»
Χαλίλ Γκιμπράν
Η μεγαλύτερη πληγή της ζωής μας αυτή τη στιγμή, δεν είναι η έλλειψη αγάπης, αλλά η αδιαφορία. Η αδιαφορία είναι μια κατάσταση του νου που χαρακτηρίζεται από μια πλήρη απουσία απόρριψης ή συμπαράστασης προς ένα άτομο, αντικείμενο ή περίσταση. Ένα άτομο μπορεί να είναι αδιάφορο για τους άλλους ανθρώπους, ακόμα και για τους οικείους του, για το τι συμβαίνει στο περιβάλλον του, παραμένοντας σε μια ουδέτερη κατάσταση. Δεν τον ενδιαφέρουν τα συναισθήματα των άλλων και κατά συνέπεια ούτε τα προβλήματα. Δεν τον ενδιαφέρουν τα προβλήματα της καθημερινής ζωής στο σύνολο της κοινωνίας και δεν ασχολείται με τίποτα πέρα από τον εαυτό του. Το ενδιαφέρον του σταματά αποκλειστικά και μόνο στις δικές του ανάγκες. Μέσα σε μια τέτοια κοινωνία μεγαλώνουν τα παιδιά και οι γονείς τα οδηγούν στο δρόμο της αδιαφορίας μέσα από υποδείξεις και εκφράσεις όπως «αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα, ας το λύσει κάποιος άλλος…..».
Ένας άστεγος στο δρόμο, ένας χτυπημένος, μια αδικία που εκτυλίσσεται μπροστά μας δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Έτσι προσπερνώντας και αδιαφορώντας για όλα, βυθίζεται η κοινωνία όλο και περισσότερο στο βούρκο της απάθειας και του ατομικισμού. Άνθρωποι που υποφέρουν, άνθρωποι που πεινάνε, άνθρωποι γεμάτοι μοναξιά δεν είναι δικό μας πρόβλημα μέχρι να συμβεί και σε εμάς, ελπίζοντας ότι δε θα συμβεί ποτέ. Αυτή είναι η θεωρία και η στάση ζωής του αδιάφορου. Κοιτώντας γύρω δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις ανήσυχα πρόσωπα ανθρώπων που τρέχουν να ικανοποιήσουν τις δικές του ανάγκες, να λύσουν τα δικά τους προβλήματα, μη βλέποντας και αδιαφορώντας για όλα και για όλους. Αυτό βέβαια που αδυνατούν να καταλάβουν είναι ότι μόνο βοηθώντας τον συνάνθρωπο τους στα δικά του προβλήματα θα λυθούν και τα δικά τους. Κι όλοι αναρωτιούνται … που πάει αυτός ο κόσμος; τι μπορώ να κάνω εγώ;
Αδιαφορώντας την ίδια στιγμή για το γείτονα τους, τον αδερφό τους, το παιδί τους. Όλα αυτά τα αισχρά που συμβαίνουν σήμερα, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, θα μπορούσαν να προληφθούν και να αποτραπούν εάν είμασταν πιο υπεύθυνοι και είχαμε πραγματικό ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους μας. Παιδιά βιάζονται κάτω από το βλέμμα ανθρώπων που αδιαφορούν, γυναίκες που υποφέρουν και συνήθως το γνωρίζουν όλοι στο περιβάλλον τους, άνθρωποι μόνοι που υποφέρουν και οδηγούνται στην αυτοκτονία, αδικίες μπροστά στα μάτια μας που απλά δε μας αφορούν. Όταν,όμως, συμβεί το έγκλημα, σίγουρα ξέρουμε να εκφράζουμε απόψεις και να κρίνουμε ενώ δεν γνωρίζουμε ότι συνυπεύθυνοι είμαστε και όλοι εμείς. Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά, τον γείτονα σου όπως τον εαυτό σου. Αυτός είναι ολόκληρος ο νόμος.
Αυτή είναι η μία και μοναδική απάντηση στον κόσμο, στην κάθε μία ψυχή. Και είναι η απάντηση στις συνθήκες του κόσμου όπως υφίσταται σήμερα. Γιατί γκρινιάζουμε για τις δυστυχίες και τα άσχημα αυτού του κόσμου; Γιατί δε βλέπουμε ότι είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για όλα αυτά; Μόνο εάν αλλάξουμε έχουμε το δικαίωμα να ελπίζουμε σε κάτι.
Αντί να αναρωτιέται κανείς «Τι μου προσφέρει ο κόσμος», η ερώτηση θα πρέπει να είναι «Τι μπορώ εγώ να συνεισφέρω στον κόσμο;»
