Οι αδιευκρίνιστοι “58”

Αβυσσος η σκέψη των πολιτικών. Οσων ανέρχονται οικογενειοκρατικά και όσων πολιτικοποιούνται γαλουχούμενοι πλαγίως προς επίτευξιν στόχων μέσω της εξουσίας, παραμερίζοντας τους ικανούς για να αναρριχηθούν αυτοί οι ατάλαντοι. Οσον αφορά αυτούς που έχουν φάει την “πετριά” ούτε λόγος να γίνεται.
Η απόφαση των “58” ήρθε στα ταραγμένα νερά της πολιτικής μας ζωής μήπως αναδειχθεί κάτι νέο που να μην προέρχεται από ένα πρόσωπο αυτοκρατορικό, αλλά από ανασυγκρότηση και ανασύνταξη δυνάμεων από έναν διευρυμένο πολιτικό και κοινωνικό κύκλο. Να γίνουν καταλύτης και πόλος έλξεως όλων των προοδευτικών δυνάμεων. Κεντροαριστερή πλατφόρμα συνεργασίας δεν ήθελαν να φτιάξουν. Υπάρχουν, είπαν, πολλές τέτοιες συνεργασίες με άλλα κόμματα. Δεν ήταν η επιδίωξή τους να γίνουν “σωσίβιο” κανενός αποτυχημένου αρχηγού ούτε και σκοπεύουν τη μεθόδευση διάλυσης πολιτικού σχηματισμού για να πάρουν τους ψηφοφόρους του. Οσο, όμως, περνά ο καιρός αυτοδιαψεύδονται. “Υπάρχει μια εσκεμμένη προσποίηση που αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί”.
Στην κίνηση των “58” έχουν ενταχθεί πολλοί απ’ αυτούς που διαχειρίστηκαν και σκοπεύουν να ξαναδιαχειρισθούν το χρεοκοπημένο έθνος, υπολογίζοντας σε μια πολυσυλλεκτικότητα πολιτικών ομάδων. Πρόκειται για τμήματα ψηφοφόρων που δεν είναι εύκολος ο προσηλυτισμός τους, διότι υπάρχουν και λειτουργούν μηχανισμοί, οι οποίοι τους εμποδίζουν να κινηθούν προς μίαν κατεύθυνσιν δημιουργίας της μείζονος κεντροαριστερής παράταξης.
Το τρωτό των “58” είναι η αδυναμία απόκτησης συγκεκριμένης υπόστασης κομματικού φορέα με αρχηγό, ώστε να εκφράζει ευρύτερα στρώματα του κεντροαριστερού χώρου με πρώτη επίσημη δοκιμαστική εμφάνιση στις ευρωεκλογές του Μαΐου. Εδώ είναι το πρόβλημα, να θέλεις να αντλήσεις πολιτική δύναμη από εκτεταμένο κοινωνικό φάσμα, το οποίον κατέχουν ελέω κομματικών πεποιθήσεων το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜ.ΑΡ., ανεξάρτητα αν τους έχει μείνει μόνο η “μαγιά”. Και μάλιστα να μην επιτρέπεις σ’ αυτούς την αρχηγία, κάτι που έχουν στα κόμματά τους, όπου επικρατεί ο ηγεμονισμός, αν και ο εις εξ αυτών πολύ θα το ’θελε για να αναβαθμισθεί και να επιβιώσει.
Οσο και αν διακηρύσσεται η πρόθεση των “58” να προκύψει σχηματισμός μιας “Προοδευτικής Δημοκρατικής Παράταξης” και να συμμετάσχει το πρώτον στις Ευρωεκλογές, τούτο θεωρητικώς είναι θεμιτόν. Πρακτικώς όμως συναντά δυσκολίες. Πρώτον δεν επαρκεί ο χρόνος να εξελιχθούν οι “58” σε ομοιογενές κόμμα, δεύτερον δεν ανευρίσκονται ικανοί ηγέτες και τρίτον οι κομματικοί ψηφοφόροι δεν επανέρχονται πια στους χώρους που συγκεντρώνονταν άλλοτε και στους οποίους θεωρούν ότι εκκολάφτηκε η ελληνική χρεοκοπία.
Εάν οι “58” θέλουν να συγκροτήσουν μια ακόμα συνομοταξία δίπλα στις άλλες τρεις, χωρίς να επέλθει σύγκληση, είναι απορίας άξιον πως δεν καταλαβαίνουν ότι είναι χαμένοι νομοτελειακά. Οπως είναι και σε δίλημμα ο κ. Βενιζέλος να επιδιώξει την παρουσία του ως επικεφαλής των “58” ή να παρακολουθεί μοιρολατρικώς τον διεμβολισμό του ΠΑΣΟΚ από τη νέα κίνηση.
Πάντως στην κίνηση των “58” πρέπει να διευκρινισθεί ποιοι είναι οι σύμμαχοι. Και να ξεκαθαριστεί ποιοι απ’ αυτούς θα κάνουν τα “άλογα” και ποιος τον “καβαλάρη”. Αυτός που έκανε το “εκκρεμές” για να σωθεί, αλλά απέτυχε, είχε δεν είχε περγαμηνές ή κάποιος άλλος που δεν βάζει ο νους μας;