«Είμαστε ατυχήματα σε αναμονή, μέχρι να συμβούμε»
Radiohead – Βρετανικό μουσικό συγκρότημα
Συνήθισα να ξυπνάω με αδιευκρίνιστη διάθεση. Δίνω τον απαραίτητο χρόνο στη μέρα να πατήσει στα πόδια της κι ύστερα επιλέγω βηματισμό για μένα. Πότε αυτόν της πλεονασματικής αισιοδοξίας κι άλλοτε αυτόν της υφεσιακής δυσθυμίας. Κάποιοι μπορεί να αποκαλούν φόβο αυτήν μου την πρακτική. Εγώ τη βαφτίζω ευγένεια και ξεμπερδεύω.
Οταν με επισκέπτεται η αισιοδοξία, αδυνατώ να αναλύσω τα χαρακτηριστικά της. Δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για μια αισιοδοξία πρωτογενή. Για ένα σταθερό υπόβαθρο πάνω στο οποίο έμαθα ή καλύτερα επέλεξα, να στηρίζω τη ζωή μου. Την αφήνω στον ήλιο, καθαρό ρούχο στην ταράτσα του χρόνου. Του δικού μου, προσωπικού χρόνου, τον οποίο έμαθα να χρησιμοποιώ κατά πως θέλω. Χρόνος που γνωρίζω καλά ότι ξεφεύγει με έναν μαγικό τρόπο μέσα από τα χέρια μου, αλλά που καταφέρνω να εγκλωβίζω στο μυαλό μου. Αυτό άλλωστε είναι ο χρόνος. Ό,τι μπορείς να θυμηθείς και πολύ περισσότερο, ό,τι αξίζει να ανακαλέσεις στη μνήμη.
Προσπαθώ, όχι πάντα με επιτυχία, να κρύψω τη δυσθυμία. Βοηθά και το φως. Βοηθά ο ουρανός που βρίσκει τρόπο να διαλύει χαμηλές νεφώσεις. O μεγάλος ορίζοντας που βρίσκεται εκεί, μόνο και μόνο για να υπενθυμίζει την ασήμαντη μικρότητα του άσχημου. Η γραμμή της θάλασσας, το τέλος του βλέμματος, η ακύρωση του εφήμερου. Βοηθά και η ειδησεολαγνεία που δεν καταφέρνει παρά να διεκδικήσει την ανάλυση του αυτονόητου και την επιβεβαίωση για την κυριαρχία του ανόητου.
Ενημερώνομαι. Έχω πια εκπαιδευτεί να χρησιμοποιώ τα ειδικά εκείνα φίλτρα ψυχολογίας, ώστε να μην με κουράζει η αναμάσηση του ήδη βιωθέντος, ούτε να με φοβίζει η δυστοκία του μελλούμενου. Ξεπερνώ τους νεκρούς στην Ουκρανία. Η πλατεία του Κιέβου, απέχει πολύ από το επίκεντρο της προσοχής μου. Δεν με τρομάζουν οι εκρήξεις στην Συρία. Αραβικός κόσμος και ταραχές είναι για μένα λέξεις συνώνυμες. Λέξεις, την ετυμολογία και τις αιτίες των οποίων προτιμώ να αφήνω στην ιστορική και πολιτική τους ασάφεια. Αίγυπτος είναι για μένα, πέτρινοι πυραμοειδείς τάφοι και ράθυμες καμήλες. Οι μάχες στα οδοφράγματα είναι απλοί αλλόθρησκοι αλαλαγμοί, σκουρόχρωμων βλεμμάτων. Ξεπερνώ την υποσιτισμένη Αφρική και δεν αποτελεί πια για μένα τίποτα άλλο, παρά αχανείς εκτάσεις ζώων που τρων και τρώγονται.
Μάλλον, συνήθισα στις εξελίξεις που έχουν εμένα ως θέμα τους, αλλά που με ενημερώνουν τελευταίο. Γι’ αυτό κι εγώ με τη σειρά μου επιλέγω να παραγκωνίζω ό,τι βρίσκεται εκτός της στενής γειτονιάς μου. Μέσα από τον φράχτη του ιδιωτικού μου κήπου, πίσω από την κλειδαριά της εξώπορτας, μπορώ να πάρω βαθιά ανάσα ασφάλειας ή να ξεσπάσω στον αναστεναγμό που προκαλεί το άγνωστο.
Και το περίεργο είναι, το ότι παρότι ξεπερνώ και ξεπερνιέμαι, ακόμα δεν μπορώ να αδιαφορήσω για πρωθυπουργικά βλέμματα καθώς σκύβουν να φιλήσουν άγιες εικόνες, ως ύστατο ευχαριστώ προς κάθε Θείο που βοηθά. Δεν έχω καταφέρει να μένω αδιάφορος μπροστά στο τραμπάλισμα της βαμμένης χωρίστρας του Άδωνι καθώς γυαλίζει κάτω από φώτα τηλεοπτικών θαλάμων. Συνεχίζω να αγνοώ τον σωστό επιθετικό προσδιορισμό του χρέους μου, μπερδεμένος κάπου μεταξύ των λέξεων επαχθές και απεχθές. Τρομάζω με τον θόρυβο των τρακτέρ που οργώνουν πια εθνικές οδούς. Με την ευφράδεια του Κασιδιάρη που επιζητά να γίνει πρωτευουσιάνος άρχοντας. Τη δωρικότητα του Κουτσούμπα, που μου ζητά να πω όχι σε όλα κι ένα μεγάλο ναι μόνο στο Κ.Κ.Ε. Το χαμόγελο του Τσίπρα, πάντα στο περίπου, πάντα μεταξύ αριστερής πλατφόρμας και κεντροαριστερής πλατείας. Τα καβγαδάκια αυτοδιοικητικών μονομάχων που φλερτάρουν με το αντάρτικο του νεοφιλελευθερισμού, χτυπημένοι από αμνησία ανίκανων, συντηρητικών και κακοσυντηρημένων παρελθόντων. Παλιά ανησυχούσα με το ΠΑΣΟΚ που ανέβαινε, τώρα ανησυχώ για το ΠΑΣΟΚ που βυθίζεται.
Κι αναρωτιέμαι: Είναι άραγε αυτή η χώρα ένα ατύχημα που έχει ήδη συμβεί και που απλά περιμένει έναν φιλικό διακανονισμό; Ή μήπως η προαναγγελία ενός ατυχήματος, που κάθε μέρα παίρνει διαφορετικές διαστάσεις και ειδικό βάρος;
Δυστυχώς, αναρωτιέμαι κυρίως τις ώρες που το ελληνικό φως υποχωρεί. Τις ώρες που η θέα σκοτεινιάζει και οι τηλεοράσεις φωτίζονται. Μοιάζουν σκέφτομαι οι σκέψεις με τα παράθυρα. Με τη μόνη διαφορά ίσως ότι οι σκέψεις δεν διαθέτουν κουρτίνες.
