Αδιέξοδες (;) πορείες…

1 από 2

«Είμαι απαίσια αισιόδοξος»!

(Νάνος Βαλαωρίτης, ποιητής)

ΧΡΟΝΙΑΡΕΣ μέρες. Θλιμμένες κι ανέλπιδες σαν εκείνες των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων.

Ο ΧΡΟΝΟΣ, μετά το 2009, γκρεμίζει όλες τις κοινωνικές μας «κατακτήσεις»: όσες είχε συσσωρεύσει μεταπολιτευτικά στη χώρα η «χαρισάμενη» δανεική ζωή που μας πρόσφεραν απλόχερα οι πολιτικοί μας!

ΚΑΝΕΙΣ τους δεν μας είχε προϊδεάσει για τη σαρωτική θύελλα  που ήταν στον δρόμο. Όλα τα κόμματα γνώριζαν την οικτρή οικονομική κατάσταση. Πλειοδοτούσαν και, εν αγαστή συμπνοία, «άρμεγαν» τον δημόσιο «κορβανά». Για ψηφοθηρικούς ή για κομματικούς λόγους, προς ικανοποίηση των ημετέρων. Πληρώνουμε τώρα το «λογαριασμό»: εμείς οι πολίτες όσο κι αν, όπως διατείνονται κυνικά οι πολιτικοί μας, «μαζί τα φάγαμε»!

ΑΣ «ξαναπορευτούμε», λοιπόν, στους δρόμους της ατέλειωτης σκοτεινής νύχτας που βιώνουμε:
• τον Σεπτέμβρη του  2009 ο πρωθυπουργός της χώρας κ. Κ. Καραμανλής, αφού το κόμμα του ρήμαξε με σκάνδαλα (διαπλοκής και διαφθοράς) και πρόσθεσε δημόσια χρέη στη χώρα, ανακοίνωσε στη Δ.Ε.Θ. το «όνειρό του»: η μετατροπή, της Ελλάδας σε «Δανία του Νότου»! Μόνο που αυτό το όνειρο το άφησε, μαζί με άλλα ψέματα «για αργότερα» δραπετεύοντας εσπευσμένα από την εξουσία.
• την ίδια χρονιά (2009), μετά τις εσπευσμένες εκλογές, ήλθε στην εξουσία ο Γ. Παπανδρέου: ο «υπάρχουν λεφτά»! Ο λαός τού παρέσχε ένα γενναίο 43%. Για καλύτερες μέρες. Για ένα «μέρισμα ευημερίας» όπως υποσχόταν. Λεφτά δεν βρέθηκαν… Και μια ωραία πρωία (από το Καστελόριζο) ο κ. Γ.Π. μας έσπρωξε στο Δ.Ν.Τ. και την τρόικα (Δ.Ν.Τ. – Ε.Κ.Ε. – Ε.Ε.): χωρίς τη συγκατάθεση του λαού· ούτε καν της Βουλής.
• Ακολούθησε η υπογραφή των μνημονίων και η κατάρρευση των πάντων: δραστικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, περικοπές επιδομάτων, καταργήσεις δώρων, «τυφλές» απολύσεις, ασφυκτική λιτότητα,  αυτοκτονίες, ανεργία, χαράτσια. «Μοιραίοι και άβουλοι» προσμένουμε τώρα κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα ελπίζοντας να αποκατασταθεί «μερικώς» η ζωή μας. Μάταια. Τα Χριστούγεννα έρχονται και παρέρχονται με βαρύτερο τίμημα κάθε φορά. Η απληστία των δανειστών όχι μόνο κυριαρχεί, άλλα και αυξάνεται.
ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΑΣΤΕ, μήπως όλα στην «πορεία» μας αυτή είναι προσχεδιασμένα, προγραμματισμένα. Μήπως, λέμε, σαν διεθνή πειραματόζωα, αποτελούμε τον δείκτη «προσαρμογής» ενός μελλοντικού νεοκαπιταλισμού!
ΕΔΩ και 1½ χρόνο, τη χώρα συγκυβερνούν Σαμαράς (Ν.Δ.) και Βενιζέλος (ΠΑΣΟΚ). Παλαιοκομματικοί και οι δυο «δρούν» όχι προφανώς για να σωθούμε από την καραδοκούσα χρεοκοπία, αλλά για να διατηρηθούν στην εξουσία αυτοί. Ποιο, άραγε, να είναι, ας πούμε, το δήθεν σθένος των «σκληρών» διαπραγματεύσεων τους, όταν πεθαίνουν συνάνθρωποί μας;
ΜΕ την Παιδεία και τη δημόσια Υγεία να πνέουν τα λοίσθια, με τον παλαιοκομματισμό άθικτο, με τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό ανέπαφο, με το άδικο φορολογικό σύστημα να διαιωνίζεται, με τα φακελάκια και τα ρουσφέτια όπως πάντα, με τα κόμματα να πολιτεύονται όπως «έμαθαν», και χωρίς κάτι ελπιδοφόρο εμβόλιμο ανάμεσά τους.., τι να προσδοκούμε;
ΤΑ εμπορικά κέντρα των πόλεων, που άλλοτε έσφυζαν από τη χλιδή του περιττού, των πιστωτικών καρτών, των ματαιόδοξων αγορών, τέσσερα χρόνια μετά, μοιάζουν παραπεταμένα «σκηνικά» μιας κακόγουστης άπαικτης ταινίας! Οι μαγαζάτορες, άλλοι συνταξιοδοτήθηκαν, άλλοι απειλούνται με φυλάκιση για χρέη κι άλλοι γίνονται άφαντοι ή αυτοκτονούν. Όσο για τα «ενοικιάζεται» στις βιτρίνες, παραμένουν για μήνες στα αζήτητα.
ΤΟ ΚΡΥΟ στις συνοικίες της ανεργίας είναι δριμύτερο. Όσα μαγαζιά δεν έχουν κλείσει, αγκομαχούν με την πραμάτεια στο «όσο-όσο». Αφήνουν τα βράδια κάποια φώτα αναμμένα στις βιτρίνες. Στο ημίφως εκτυλίσσονται «ρεσάλτα» μικρών συμμοριών, μαθητές κλέβουν κινητά ή λίγα ευρώ, ενώ οι διαρρήξεις, οι βιασμοί και τα μαχαιρώματα (με ή χωρίς πολιτικά κίνητρα) αυξάνονται.
ΣΤΟΥΣ ΚΑΔΟΥΣ των Δήμων βλέπεις  όχι πια ρακοσυλλέκτες ή ζητιάνους μόνο, αλλά και «έντιμους» άλλοτε πολίτες που τώρα είναι νεόπτωχοι. Η έλλειψη θέρμανσης στέλνει στο θάνατο φοιτητές, μαθητές και ηλικιωμένους. Πριν λίγες μέρες στο Κορδελιό (Θεσσαλονίκη) μια οικογένεια λαμπάδιασε από κεριά, γιατί δεν είχε ρεύμα. Τις προάλλες ένα αλλοδαπό 13χρονο κορίτσι, η Σάρα, πέθανε από αναθυμιάσεις μαγκαλιού. Πέρσι δυο φοιτητές, το ίδιο (Λάρισα). Οι θάνατοι γίνονται αβάσταχτοι αριθμοί της καθημερινότητας και η κυβέρνηση, δια του κ. Γ. Μανιάτη, βαυκαλίζεται ότι θα «ασκήσει κοινωνική πολιτική» φορολογώντας μας και πάλι!
Η ΝΕΑ πολιτεία απαρνείται το κοινωνικό πρόσωπό της, αφού σ΄αυτήν ψυχιατρικά ιδρύματα, νοσοκομεία, μονάδες αποθεραπείας ναρκομανών, ΑμΕΑ, σχολεία, η πάλαι ποτέ ΕΡΤ, ο Ε.Ο.Π.Υ.Υ. κ.ά., δεν έχουν θέση: κλείνουν με «ξαφνικούς θανάτους» λόγω περιστολής δαπανών. Στα μεγάλα νοσοκομεία καταργούνται πτέρυγες, ενώ και ζωτικής σημασίας μηχανήματα μένουν αχρησιμοποίητα. Αντί να προσλαμβάνεται προσωπικό, απολύονται γιατροί! Τα ραντεβού των ασθενών ακυρώνονται λόγω της απεργίας των γιατρών. Ο δε πολύς Άδωνις, ο αρμόδιος υπουργός, λέει «δεν πειράζει, ας απεργούν, θα πάρουμε άλλους»! Τα νοσοκομεία παρέχουν πρώτες βοήθειες σε λιμοκτονούντες μαθητές, ενώ και πολίτες λιποθυμούν από ασιτία στους δρόμους. Οι τράπεζες – Σάιλοκ παραμένουν ο εφιάλτης των δανειοληπτών και οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί πλημμυρίζουν την αλληλογραφία μας.
ΣΤΑ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ, τους άλλοτε «ναούς» της κατανάλωσης, βλέπεις ελάχιστους αγοραστέ. Γράφει ένας καταναλωτής στο διαδίκτυο: «H μοναξιά ανάμεσα στα ράφια σε αγριεύει». Πάλι καλά: αυτός έχει ακόμη τη δυνατότητα να κυκλοφορεί στους διαδρόμους των σούπερ μάρκετ. Σήμερα ο ένας στους τέσσερις συμπολίτες μας δεν την έχει.
ΟΙ ΞΕΝΟΙ μετανάστες επαναπατρίζονται. Το μέλλον στην πατρίδα τους πιθανόν να διαγράφεται καλύτερο από της Ελλάδας. Πολλοί Έλληνες επιστήμονες ξενιτεύονται. Τα αεροπλάνα για την Αυστραλία ή την Ε.Ε. είναι γεμάτα. Κατασκευάζονται sites που περιγράφουν τη ζωή της Διασποράς. Συμπατριώτες μας από όλο τον κόσμο νοσταλγούν μια Ελλάδα στην οποία θα υπάρχει θέση και γι’ αυτούς.
ΤΑ βράδια δεν κυκλοφορείς στην πόλη «σου» ελεύθερα, όπως παλιά. Με το πέσιμο του ήλιου, το κρύο –περισσότερο ο φόβος- σε αναγκάζουν να διπλοκλειδώνεσαι στο σπίτι. Βυθίζεσαι στην τηλεόραση, στο τίποτε. Αυτό θέλουν οι ιθύνοντες.
ΚΙ ΟΜΩΣ. Μόνη απτή ελπίδα είναι η αλληλεγγύη μεταξύ μας. Και με κάθε τρόπο. Είναι η πιο ρεαλιστική απάντηση στη φοβερή κρίση. Είναι ευχάριστο ότι γίνονται αλληλέγγυοι ακόμη και εκείνοι που άλλοτε δεν έδιναν «δεκάρα» για τους γύρω τους! Κανείς μας δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει η επόμενη μέρα. Οι δρόμοι της κρίσης είναι για όλους σκοτεινοί και η πορεία σ’ αυτούς κρύβει πολλές εκπλήξεις.
ΤΑΠΕΙΝΗ, σιωπηλή και ελπιδοφόρα, η αλληλεγγύη μας. Ως «στάση» ζωής. Νομίζουμε πως  αυτό είναι και το μόνο νόημα/μήνυμα του «εν ανθρώποις ευδοκία» που, υποτίθεται, γιορτάζουμε αυτήν την περίοδο.
ΟΣΟ κι αν είναι δυστυχισμένα τα τελευταία μας Χριστούγεννα, δεν μπορεί, κάπου στο δρόμο αυτής της ατελεύτητης βαθιάς νύχτας, θα φανεί και το φως της ελπίδας· της εξόδου από την κρίση. Που αργεί μεν τώρα, αλλά σίγουρα υπάρχει. Έστω και με τις χλομές αναλαμπές «πυγολαμπίδων».
Και θα είναι ευτύχημα να είμαστε όλοι εκεί, όταν έλθει το φως.