«Αν τον κόσμο τον κυβερνούσε στ’αλήθεια η τύχη, δε θα υπήρχε αδικία. Επειδή η τύχη είναι δίκαιη».
F. Gallini 1728
Η αδικία είναι ικανή να πονέσει πολύ, να συνθλίψει και να φτασει έναν άνθρωπο σε ακραίες συμπεριφορές. Σαν πράξη, εναντίον μας, από έναν άλλον άνθρωπο έχει ως αποτέλεσμα να ανατραπούν τα δεδομένα στη ζωή μας με ένα πολύ αρνητικό τρόπο.
Στην κοινωνία σε καμία της μορφή δεν θα έπρεπε να είναι αποδεκτή. Κι όμως, ζούμε σε μια καθημερινότητα που της έχει χαρίσει ένα θρόνο και ένα αδιαμφισβήτητο αξίωμα. Σήμερα η αδικία θεωρείται κατόρθωμα. Ξεκινώντας από το παγκόσμιο επίπεδο και φτάνοντας στη μικρή μας πόλη. Κοινωνικά η αδικία καλά κρατεί , έτσι ώστε κάποιοι να θεωρούν και τους εαυτούς τους δεδομένους μέσα από τέτοιες διαδικασίες. Πολιτικά έχει την τιμητική της ξεκινώντας από κάθε λογής ρουσφέτι και καταλήγοντας σε αντίποινα. Ηθικά αυτοί που την αναγνωρίζουν την παραβλέπουν γιατί πιστεύουν ότι θα έρθει και η δική τους η σειρά. Σε καθέναν από εμάς η αδικία λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο. Αυτός ο οποίος αδικήθηκε περιμένει να εκδικηθεί. Αυτός ο οποίος αδικήθηκε περιμένει τη ζωή να διορθώσει την αδικία. Αυτός ο οποίος αδικήθηκε κατάφερε να συγχωρήσει. Ο αδικημένος άνθρωπος, με την πραγματική έννοια της ανθρώπινης υπόστασης του, δεν πρόκειται να αδικήσει ποτέ, γιατί γνώρισε την πίκρα και την αγανάκτηση της αδικίας. Ο άνθρωπος ο οποίος έχει υποστεί την αδικία σε οποιαδήποτε μορφή της έχει να παλέψει με τους χειρότερους φόβους του. Πόσο πιο υπεύθυνοι όμως είναι εκείνοι που αδικούν από εκείνους που δέχονται την αδικία ενώ τη γνωρίζουν; Είναι και οι δύο το ίδιο υπεύθυνοι. Έχουμε αποποιηθεί όλων των ευθυνών, έχουμε καταντήσει απλοί παρατηρητές σε ένα κόσμο που όμως είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι του. Αραγε αυτό μας απαλλάσει από κάθε ευθύνη; Όχι, γιατί είμαστε τόσο υπεύθυνοι όταν “κάνουμε ότι δε βλέπουμε” όσο κι όταν εμείς οι ίδιοι αδικούμε τους φίλους, τους συγγενείς, τους συνανθρώπους μας. Στην πολιτεία ο Πλάτων υποστηρίζει ότι ο δίκαιος άνθρωπος είναι σε καλύτερη μοίρα από τον άδικο. Ο πάτερ Παίσιος λέει «μεγάλη λοιπόν η αμαρτία της αδικίας διότι από την μία μαζεύει οργή Θεού και από την άλλη εξαφανίζεται η ευλογία του Θεού». Ενας αδικημένος άνθρωπος, λοιπόν, είναι σίγουρα σε πολύ καλύτερη μοίρα από έναν άδικο. Καθώς οι άδικοι δεν υπολογίζουν τη ζωή των δικαίων, για αυτό οι δίκαιοι χρειάζονται την προστασία αυτών που μένουν άπραγοι. Να αδικηθώ ή να αδικήσω; Τίποτα από τα δύο, αλλά εάν έπρεπε να διαλέξω θα διάλεγα να αδικηθώ…
