Η καταστροφή της Ουκρανίας είναι τόσο μεγάλη που όποια έκβαση και να ‘χει αυτός ο παράλογος και περίεργος πόλεμος, δεν είναι σίγουρο ότι η χώρα θα επιστρέψει στην κανονικότητα. Η παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου από τον αρχηγό μιας χώρας μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι ακατανόητη. Ο πρόεδρος Πούτιν όχι μόνο δεν τίμησε την υπογραφή του στον ΟΗΕ, αλλά έχει χάσει κάθε ορθολογική σκέψη, περιφρονεί την Ε.Ε. και διαπράττει ανελέητα χτυπήματα. Όλος ο πολιτισμένος κόσμος ανησυχεί και διερωτάται πού το πάει το Κρεμλίνο και ποια τα απώτερα σχέδιά του.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν θα σταματήσει αν δεν εξασφαλίσει ουσιαστικά κέρδη απ’ αυτήν την επίθεση. Εφόσον καταφέρει να καταλάβει τη Μαριούπολη και την Οδησσό, καταστήσει δε την Ουκρανία περίκλειστη χώρα με ελεγχόμενη απ’ αυτόν κυβέρνηση στο Κίεβο, ίσως τότε στραφεί και εναντίον μικρότερων ευρωπαϊκών χωρών, όπως η Μολδαβία και η Γεωργία, που είναι εκτός ΝΑΤΟ και Ε.Ε.
Υπ’ όψιν ότι Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία και Πολωνία ανήκουν στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ. Οι δύο πρώτες συνορεύουν με τη Ρωσία, η τρίτη με τη Λευκορωσία και την Ουκρανία και η τέταρτη έχει κοινά σύνορα με Λευκορωσία και Ουκρανία. Η Πολωνία γίνεται πρωταγωνιστής και συμπαραστάτης της Δύσης προς την Ουκρανία. Έχει γίνει διαμετακομιστικό κέντρο εφοδιασμού πάσης φύσεως βοήθειας προς τον ουκρανικό λαό, με κίνδυνο να υποστεί επίθεση απ’ τη Ρωσία, επειδή δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, να ενεργοποιηθεί το άρθρο 5 του Β/Α Συμφώνου και να ξεσπάσει ένας τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος. Μην ξεχνάμε την προϋπάρχουσα έχθρα των Πολωνών έναντι των Ρώσων κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο με την «Τραγωδία του Κατίν» το 1940, όπου σφαγιάσθηκαν 22.000 Πολωνοί με εντολή του Στάλιν (“Χ.Ν.” 29-4-2010).
Η πολεμική ρωσοουκρανική σύγκρουση χαρακτηρίζεται ως μεγαλύτερη άσκηση βίας μεταπολεμικής στην Ευρώπη. Είναι ευκαιρία τώρα να αναλογισθούν οι Ευρωπαίοι ότι έφθασαν σε σημείο ενηλικίωσης τους και οφείλουν να ενισχύσουν τη συνοχή τους που θα είναι καθοριστική όχι μόνο για την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης αλλά και για τη στρατιωτική ισχύ της, ώστε ν’ αποτελεί εγγύηση ασφάλειας.
Οι Ευρωπαίοι ποτέ δεν περίμεναν ότι η Ρωσία θα επετίθετο στην Ουκρανία. Πίστευαν ότι η συγκέντρωση ρωσικού στρατού στα σύνορα με την Ουκρανία ήταν ένα είδος επίδειξης δυνάμεως. Τώρα ευρισκόμενοι ενώπιον εξωτερικών κινδύνων έχουν ενθαρρυνθεί, υιοθετούν αυστηρές κυρώσεις με αποφασιστικότητα χωρίς καθυστέρηση, με τη σύμφωνη γνώμη πολιτικών, διπλωματικών και πολιτιστικών παραγόντων.
Οσον αφορά στο αν υπάρχει «δίκαιος πόλεμος» που συνομολογείται από αόρατα κέντρα ξένων εξουσιών, η Διεθνής Κοινότητα που σέβεται το Διεθνές Δίκαιο έχει ευθύνη να προστατεύει τους πολίτες από «άδικους πολέμους», ενίοτε και με στρατιωτικές επεμβάσεις, κατόπιν όμως εξουσιοδότησης απ’ το Σ.Α. του ΟΗΕ. Αλλά και τούτο πάλι συνιστά «βία» αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τα λόγια του Μαχάτμα Γκάντι ότι «η νίκη που προέρχεται με βία ισοδυναμεί με ήττα».
