Και ξαφνικά μας προέκυψε ο Fidel. Ενας στυγνός δικτάτορας, καθ’ ομολογία του νέου μας πλανητάρχη, ή ένας φλογερός επαναστάτης, όπως μας τον παρουσιάζει ο Πάμπλο Νερούδα… Φιντέλ, Φιντέλ οι λαοί σ’ ευγνωμονούν…
Το πολιτικό μας προσωπικό και τα μαζικά μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να μας αποσπάσουν την προσοχή μας από την σκληρή μας πραγματικότητα και ο πολίτης, βρίσκει μια καλή ευκαιρία με τον θάνατο του Κάστρο να αποδράσει για λίγο από την μιζέρια της καθημερινότητας του.
Ο Κάστρο έφυγε πλήρης ημερών, κάποτε σύμβολο ελπίδας για εκατομμύρια πολίτες από διαφορετικές χώρες, που αισθάνονταν καταπιεσμένοι. Και αυτό γιατί κατάφερε το ακατόρθωτο… να ανατρέψει με την βοήθεια ολίγων ανταρτών και έχοντας στο πλευρό του τον Τσέ και τον αδερφό του Ραούλ, τη δικτατορία του παράφρονα Μπατίστα και στη συνέχεια να σηκώσει το ανάστημά του στη γειτονική του υπερδύναμη.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι κατάφερε και πέρασε την κρατική εξουσία από μια τάξη οπισθοδρομική και εξαρτημένη από τον ξένο παράγοντα, σε μια άλλη τάξη που στο ξεκίνημα της, είχε την συμπαράσταση του απλού πολίτη. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, ότι η Κούβα όταν ξεκίνησε ο Φιντέλ τη νικηφόρο πορεία του, κυβερνιόταν από έναν δικτάτορα, που τον ανέβασαν στην εξουσία οι ΗΠΑ και ο οποίος είχε μετατρέψει την χώρα σε ένα απέραντο καζίνο το “λατινικό λας Βέγκας”.
Συγχρόνως αναπτύχθηκε η πορνεία, όπου οι αστυνομικοί έπαιζαν τον ρόλο του προστάτη στις χιλιάδες γυναίκες που ικανοποιούσαν τις ορέξεις των Αμερικανών τουριστών. Διερωτώμαι γιατί τόση παραπληροφόρηση και λάσπη, όπως αυτή με τη φωτ., όπου είναι μαζί ο Κάστρο με τον Πινοσέτ… αυτή είχε τραβηχτεί πριν κάνει το πραξικόπημα ο εν λόγω στρατιωτικός εναντίον του Αλιέντε. Και γιατί δεν δημοσίευσαν αυτά τα έντυπα τη φωτογραφία του δικτάτορα πλέον Πινοσέτ μαζί με τη σιδηρά κυρία Θάτσερ, όταν τον υποδεχόταν επίσημα στο Λονδίνο. Εδώ είναι ξεκάθαρο ότι, οι ανάγκες του κατεστημένου προσδιορίζουν την ηθική του, για να παραφράσω το γνωστό «οι ανάγκες της κοινωνίας προσδιορίζουν την ηθική της…» της Μάγιας Αγγέλου.
Οσον αφορά την πορεία της επανάστασης αλλά και του ηγέτη της, μας προσγειώνει ο ίδιος ο Κάστρο στην πραγματικότητα που από την άλλη πλευρά οι θερμόαιμοι οπαδοί του δεν θέλουν να αντιληφθούν και ονειρεύονται λάβαρα και επαναστατικές σημαίες. «Χωρίς την εξουσία οι ιδεολογίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Με την εξουσία σπάνια επιβιώνουν». Ισως γνωρίζοντας αυτήν την πραγματικότητα ο Τσε αποφάσισε το 1965 να πάρει μαζί του τις ψευδαισθήσεις και τα υπέροχα όνειρα της νιότης του, να τα ταξιδέψει στο μακρινό Κογκό και αργότερα στη Βολιβία, όπου συνελήφθη και δολοφονήθηκε. Ο Φιντέλ έμεινε στην πατρίδα του, για να προσπαθήσει να πραγματοποιήσει εκεί τα όνειρά της νιότης του… Αν το κατάφερε και πόσο θα τον κρίνει η ιστορία.
