Η αρχαία φράση «ανάγκα και θεοί πείθονται» βρίσκεται στο προσκήνιο τελευταία. Σημαίνει πως, όταν σε μια δύσκολη κατάσταση, υπάρχει μία μόνο διέξοδος, ακόμη και οι πιο ανυποχώρητοι αναγκάζονται να την ακολουθήσουν.
Και συνεχίζουμε να βρισκόμαστε ως χώρα σε πολύ δύσκολη κατάσταση.
Ετσι, οι διεργασίες στα κόμματα γίνονται “υπόγειες”, οι ζυμώσεις στην κεντροαριστερά μάλλον τείνουν σε κάποιο αποτέλεσμα, η κυβέρνηση δείχνει κιόλας κουρασμένη, ενώ η δεξιά του Μητσοτάκη επαναπαύεται(;) στις περίπου αμετάκλητες δημοσκοπήσεις που τη φέρνουν συνεχώς μπροστά!
Μήλον της έριδος, λοιπόν, η υπό “ανακατασκευή” Κεντροαριστερά κι ο προσανατολισμός της. Το “παλιό” ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει, άραγε, παπανδρεϊκό ή θα δημιουργηθεί ένας νέος φορέας; Το ίδιο ακριβώς δεν είχε κάνει κι ο Αντρέας (1975) διαλύοντας την “Ενωση Κέντρου” του πατέρα του;
Ο πολιτικός χώρος ποτέ δεν κορένεται και άρα πάντα υπάρχουν ευκαιρίες για κάτι το νέο, για “νέο” πολιτικό κόμμα. Το να προσεταιρίζονται ψηφοθηρικά ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ. παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ώστε να αποκομίσουν εκλογικά οφέλη, αυτό μάλλον εκφράζει την κρυφή αγωνία τους για τις εκλογές – όποτε κι αν γίνουν αυτές.
Ομως, ο τόπος δεν έχει ανάγκη από «παλιά υλικά», όσο πολύτιμα κι αν είναι αυτά! Ο τόπος χρειάζεται νέους ανθρώπους, νέα μυαλά, νέα προγράμματα, νέες προοπτικές. Οι παλιοί ας παραμείνουν στο περιθώριο ως Νέστορες.
Η οικονομική κρίση, αργά ή γρήγορα θα τελειώσει και αλίμονό μας, αν η καινούργια μέρα ξαναβρεί τη χώρα με τις παλιές κομματικές στρεβλώσεις της, τους παλαιοπολιτικούς της και τις παλιές πρακτικές.
Είναι αδήριτη (=σκληρή και αναπόφευκτη) η ανάγκη για κάτι το εντελώς διαφορετικό. Είμαστε άραγε σε θέση να το αντιληφθούμε ή θα κυριαρχήσει και πάλι ο παλαιοκομματισμός, οπότε άδικα πήγαν οι θυσίες μας;
