Άδολη φιλία πράξη 35η

Δυο κουζουλοί εσμίξανε τσι ρίμες τους να πούνε, των γνωστικών τα όνειρα αληθινά να βγούνε. Αντί για διαβιβαστικό μια μαντινάδα που είπε μου ο Μιχάλης ο Χαραλαμπάκης βάνω. Ο άνθρωπος εις τη ζωή πρέπει να έχει νάμι όντε θα φύγει απ’ εδώ να μη του πουν χαράμι. Ο ‘Νιαχωριανός φιλοσοφεί Όποιος ελάχιστα μιλεί, φιλόσοφος λογάται, αφήνει τς άλλους να λαλούν κι αυτός λαγοκοιμάται. Προτού μιλήσει σκέφτεται, το νου του ακονίζει, γνωρίζει πως φιλοσοφείν, είναι το λακωνίζειν. Τυπώνει μέσα στο μυαλό, ότ’ ήθελε ακούσει, και τα καλά και τα κακά, στη κεφαλή χωρούσει. Την τελική διαλογή, την κάνει μοναχός του, στον πρώτο κάδο τ’ άχρηστα, πετά που βρίστ’ ομπρός του. Κρατά μονάχα τσι σοφές, των φιόσόφων ρήσεις, που στέκονται αιώνια, μιας δεν είναι χρήσης. Λόγια σοφά παλιών ανδρών, που ‘χουν αφήσει νάμι, μέχρι να στέκει ο ντουνιάς, θα βρίσκοντ’ εν δυνάμει. Ως χώρα των επτά σοφών, λογίζετ’ η Ελλάδα, γιατί εδώ πρωτάναψε, του πνεύματος λαμπάδα. Δημοκρατίας έδωσε, μαθήματα σε χρόνια, που οι υπόλοιποι λαοί, ζούσαν στην καταφρόνια. Οι πιο πολλοί φιλόσοφοι, αλλά κι οι πιο μεγάλοι, εις την Ελλάδα ζήσανε και μείνανε δασκάλοι, για τις επόμενες γενιές, μέχρι των ημερών μας, μα τούτο δεν το σέβονται, οι γύπες των καιρών μας. Έλληνας ήταν που ‘χε πει, «μηδένα προ του τέλους μακάριζε» κι ήταν γνωστό κι επί Αριστοτέλους. Μα κι ο Σωκράτης έλεγε, πως ένα πράγμα ξέρει, ότι δεν ξέρει τίποτα κι ας ήταν το «αστέρι». Κι ο Διογένης είχε πει, μέσ’ από το πιθάρι, στο Βασιλιά Αλέξανδρο, για κάνε μου τη χάρη. Προχώρησε παρακαλώ, δυο βήματα πιο πέρα, γιατί τον ήλιο κρύβεις μου, και κόβεις τον αέρα. Ό,τι να δώσεις δεν μπορείς, απ’ άλλον μη στερήσεις και τούτ’ η παρατήρηση, χρειάζετ’ απαντήσεις. Υστερόγραφο Κι η πεθερά μ’ η παπαδιά, πού ‘φυγε τις προάλλες, από μικρή είχε αρχές, ασύλληπτα μεγάλες. Κι ο Σφηναριώτης συμμετέχει. Πάνε τρεις μήνες Γιάννη μου, π’ απόχτησες εγγόνα και η γιαγιά καμάρωνε, σα να ‘τανε παγώνα. Ελόγου σου την έβρεξες, θαρρώ τη πανταλόνα, κι η πρόγιαγια τραγούδαγε κι ας κόντευε αιώνα. Που είναι τούτη η στιγμή, απ’ όλες πιο μεγάλη, το νόημά ‘ναι τση ζωής και φέρνει σου μια ζάλη. Ευχές πολλές ακούστηκαν, πάντα γερή να είναι, κι εσείς να τη χαιρόσαστε και στην υγειά τση πίνε. Μα έχει η ζωή χαρές και πίκρες ένα κράμα, είμαστε όλοι πρόσκαιροι, δεν ξέρω άλλο πράμα. Φιλοσοφίες άρχισες, αδερφοχτέ μ’ απόψε, ούλα τα δίκια έχεις τα και δυο λουλούδια κόψε. Σαν τα λουλούδ’ αρχόμαστε, όλοι στη γης μια μέρα, και πρέπει να μυρίζουμε, ως νάρθει η εσπέρα. Η πεθερούλα σ’ έφυγε, Χρυσάνθη πρεσβυτέρα, που στη ζωή τση χάριζε, αγάπη νύχθα μέρα. Ούλα ετούτα τ’ άκουσα, απ’ Επισκόπου στόμα, που στην κηδεία βρέθηκα και τα ΄νθυμούμ’ ακόμα. Κι έμαθα απ’ τη κόρη τση, γυναίκα σου Μαρία, που ξέρει ούλους ν’ αγαπά και στέκεται κυρία, βάσεις γερές και υλικά, πως τς έβαλε εκείνη, και γλυκοσάλιση παντού, με καλοσύνη δίνει. Λένε πως κάτ’ απ’ τη μηλιά, το μήλο θε να πέσει, γι αυτό και με τ’ αδέρφια τση, σωστή κρατούνε θέση. Είναι σπουδαίο στη ζωή, τ’ αχνάρια να μυρίζουν, π’ όλοι στο διάβ’ αφήνουμε και πίσω δε γυρίζουν. Σε όλη τη φαμίλια σας, συλλύπηση εκφράζω, και ρίμα τούτη ασφαλώς, στη μνήμη τση χαράζω.