Δυο κουζουλοί εσμίξανε
τσι ρίμες τους να πούνε,
των γνωστικών τα όνειρα
αληθινά να βγούνε.
Αντί διαβιβαστικού μια μαντινάδα θέτω.
Σοφών προγόνων η ευκή
κονάκι με θεμέλια,
α δε γροικάς ν’ αφουγκραστείς
αξίζουν σε τα γέλια.
Σφηναριώτης
Για τσ’ Αμφίπολης τα ευρήματα
ο ’Νιαχωριανός μιλεί
Σπουδαία ανακάλυψη έκαν’ η Περιστέρη,
στο λόφο της Αμφίπολης που πάταγο θα φέρει.
Για τούτονα αδερφοχτέ ν’ αναφερθούμε πρέπει,
σε τούτα τα ευρήματα κι απού ’χει μάθια βλέπει.
Φίλιππος και Αλέξανδρος σ’ Αμφίπολη, Βεργίνα,
τα ίχνη τους αφήσανε από τα χρόνι’ εκείνα.
Οι τάφοι που βρεθήκανε σε κείνους παραπέμπουν,
βέροι πως ήταν Ελληνες το μήνυμα εκπέμπουν.
Ο βασιλιάς Αλέξανδρος και μέγας στρατηλάτης
έδωσε δείγματα γραφής του κόσμ’ ήταν διαβάτης.
Στα βάθη της Ανατολής πολιτισμό θα φέρει
κι όπου περάσει μήνυμα αφήνει και χαμπέρι.
Πως η ελληνική γενιά ως κι αν περνούν τα χρόνια
και προ Χριστού, μα και μετά, θα στέκεται αιώνια.
Δεν πρόκειται να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια,
Σλάβοι, αν κάνουν κίνηση, θα βγούνε τα μαχαίρια.
Ινδάλματα και ήρωες δικοί μας για αιώνες,
τώρα δεν παραδίδουμε κι ας χρειαστούν αγώνες.
Αν θέλουν οι πολιτικοί να λέγονται ηγέτες,
θα πρέπει έστω μια φορά ν’ ορθώσουνε τσοι μπέτες.
Οσους κοιτάξουν έργα μας, να κάνουνε δικά τους,
να τους υποχρεώσουμε να κάτσουνε στ’ αβγά τους.
Γιατ’ έτσα που πηγαίνουμε δεν θα αργήσ’ η ώρα,
που θα την καταντήσουμε ριμάδ’ αυτή τη χώρα.
Και θα ’μαστε υπεύθυνοι εμείς και κανείς άλλος,
δε θα μας φταί’ ο Γερμανός, καθόλου ούτ’ ο Γάλλος.
Για να μην τρίζουν τα οστά που βρήκαμε στον τάφο,
έκκληση στους υπεύθυνους κάνω μ’ αυτά που γράφω.
’Νιαχωριανός
Κι ο Σφηναριώτης
αναρωτιέται κι απορεί
Τον πήχη φίλ’ ανέβασες, αδιάβαστο με πιάνεις,
γι’ Αμφίπολη εκίνησες, ανασκαφές μη κάνεις.
Αρχαιολόγος μη γενείς, λέγω το για καλό σου,
που ρίμες άλλος δε γροικά, ωσάν τον απατό σου.
Ο τάφος τση Αμφίπολης μπορεί και να ανήκει,
στου Φίλιππα που ’χε το γιο, γιαγιά την Ευρυδίκη.
Του Μέγ’ Αλέξανδρου ’νοώ, που ’ναι γνωστό σε όλους,
μισά στον κόσμο έφτασε, με δίχως να ’χει δόλους.
Κι οι Σκοπιανοί οι πονηροί, τ’ ακούσανε με φρίκη,
που θέλουν να πατήσουνε, ως και στο Κακοδίκι.
Τ’ ευρήματα τσ’ Αμφίπολης μύθ’ είναι στα παιδιά τους,
που τάφους τέτοιους δε θωρούν μηδέ στα όνειρά τους.
Θαμάζουν γι’ άλλοι οι λαοί προγόνων μας τα έργα,
για τούτο τους χρειάζεται λυγιάς βρεμένη βέργα,
στσοι Σλάβους που διεκδικούν το Μέγα στρατηλάτη,
φώτα τσ’ Ελλάδας που ’σπειρε, πιο πέρ’ απ’ τον Ευφράτη.
Καύχημα το ’χ’ ο Έλληνας και στου Βορρά τον Πόλο,
προγόνων τον πολιτισμό γνωστό στον κόσμον όλο.
Κι αν κρίση λένε έχουμε, αξιών είναι η κρίση,
δε θέμε να κοντέψουμε στση μάθησης τη βρύση.
Την ευκολία ψάχνουμε στομάχι να γεμίσει,
εκπαίδευση δεν έχουμε πίσω θα μας γυρίσει.
Είμαστε όλοι Ελληνες, μα ξέφτισε η ράτσα,
προγόνους είχαμε τρανούς, τα τρώμ’ εδά στη φάτσα.
Σήμερα τρών’ οι βουλευτές ασύστολα οι πάντες,
κι ένα θαρρείς πως θέλουνε εβάλανε και γιάντες.
Όλα να τα χαλάσουνε και να τα ξεπουλήσουν,
θέλουν οι κυβερνώντες μας καιρός τους να γλακήσουν.
Σφηναριώτης
