Ενός χρονού εγίνηκε
η κουζουλοπαρέα,
Αλάργα και ξανάρχονται
με όλα τα ωραία.
Μα κι αν μας λένε κουζουλούς
δε λέμε κουζουλάδες,
με κέφι ξενυχτίζουμε,
δε θέλουμε παράδες.
Μην πάρεις το για προσβολή
αν κουζουλό σε πούνε,
των γνωστικών τα όνειρα
οι κουζουλοί τα ζούνε.
Πριν ένα χρόνο σμίξαμε δυο κουζουλά κοπέλια,
αδερφοχτοί γενήκαμε και βάλαμε τα γέλια
π’ αρχίσαμε να γράφουμε, αντρανιστά τσι ρίμες,
κι ούλα να σατιρίζουμε, βουίζουνε οι… φήμες.
Από το Βλάτος ο Γιαννιός κι εγώ απ’ το Σφηνάρι
που ‘χει κοπέλες όμορφες και μπόλικο θυμάρι.
Μα είναι ώρα του να πω, που δε θυμάται πράμα,
πως έχουμε γενέθλια, να μη γενούμε δράμα.
Απόψε είν’ αδερφοχτέ, σκόλη για μας μεγάλη,
τσι κόντρες να τσ’ αφήσουμε, στον ίσιο δρόμο λάλει.
Γίναμ’ απόψ’ ενός χρονού, με μια ουλιά φαλάκρα,
κι αν με τσιγκλάς θα σε τσιγκλώ, θα φτάσουμε στα άκρα.
Κακό μεγάλο θα γενεί, θα σπάσει θέλ’ κεφάλι,
και θα ‘ρθ’ ο Ταυρωνιτιανός, σε τάξη να μας βάλει,
Δικό σου είναι πιο γερό, προ πάντων στη φαλάκρα,
γι αυτό σου λέ’ αδερφοχτέ, να μη τραβάς στα άκρα.
Με μαρουβά τσουγκρίσαμε, κάναμε άσπρο πάτο,
αγκαλιαστά τα ήπιαμε με το μεζέ στο πιάτο.
Φωτορεπόρτερ ήρτανε, για ν’ αποθανατίσουν,
και όλους τους εμέθυσες, για να σε ομορφήσουν.
Τσι ρίμες γράφεις όμορφες μα κάνε μου μια χάρη,
να βάλεις εισιτήριο, ποιος θε να πρωτοπάρει.
Τα Νέα τα Χανιώτικα, που γίναμε βεντέτες,
μας βλέπουν και τρομάζουνε, γλακούνε και οι κλέφτες.
Γι αυτό και προλαβαίνουμε, να κάνουμ’ ένα κόμμα,
τα φώτα θα τσ’ αλλάξουμε, προχού μας φα’ το χώμα.
Μα είπα σου και δε γροικάς, πρωθυπουργός να γίνεις,
που κάλπες τσι ανοίγουνε κι ειντά θα απογίνεις.
Σφηναριώτης
Με Σφηναριώτ’ αδερφοχτό, εδώ και ένα χρόνο,
Απόφαση επήραμε, από μεράκι μόνο.
Κόντρες να ξεκινήσουμε, από εφημερίδα,
Γνωστή π’ αφιερώνει μας, σχεδόν μισή σελίδα.
Κόντρες που άδολη φιλιά, κρύβουνε εις το βάθος,
Κίνηση π’ αποδείχτηκε, σωστή και όχι λάθος.
Και πέρασ’ έτσι μια χρονιά, με ρίμες κάθε Πέμπτη,
Σατιρικές που βγήκανε, ελεύθερ’ απ’ το μπέτη.
Αλλά και στους πολιτικούς, τα ψάλαμε πολλάκις,
Εγώ ο Εννιαχωριανός και ο Καμβυσελλάκης.
Αυτό το όνομά ‘δωσε, στο φίλο μ’ ο Θανάσης,
Μα τα φωτάκια έρχονται, μάλλον διά θαλάσσης.
Δεικτάκης είναι ο νουνός, του Γιώργου Καμβυσέλλη
Κι οι δυο ‘χουν ορμητήριο, πέρ’ από το Καστέλι.
Η κόντρα κείνη που ‘χαμε, τον περασμένο χρόνο
Και φέτος συνεχίζεται, εις τση παλιάς τον τόνο.
Γιατ’ έχουμε μηνύματα, γνωστών και μη ανθρώπων,
Που μας ζητούνε φορτικά, να μη φειστούμε κόπων.
Και να τη συνεχίσουμε, ως έχ’ αυτή τη κόντρα,
Αφού μας ξεκαθάρισαν, πως έχουμε τα φόντα..
Γι’ αυτό και θα μας βλέπετε, στση σάτιρας το στίβο,
Την εβδομάδα μια φορά, το νου εγώ θα στύβω.
Να κατεβάζει δίστιχα , για γέλιο και για κλάμα,
Κάπως για να ξεφεύγουμε, απ’ της ζωής το δράμα.
Υγεία μόνο να ‘χουμε κι εμείς κι ο κόσμος ούλος,
Που στον πλανήτη κατοικεί κι ο βασιλιάς κι ο δούλος.
Μα να κατανοήσουν, του κόσμου τα τσακάλια,
Ότι ευθύνες έχουνε, στα σημερινά μας χάλια.
’Νιαχωριανός
