Μην πάρεις το για προσβολή αν κουζουλό σε πούνε,
των γνωστικών τα όνειρα οι κουζουλοί τα ζούνε.
Βραχνάς είναι το πρόβλημα,
της σχολικής της βίας
κι απλώνει τα πλοκάμια του,
πέραν της εφηβείας.
’Νιαχωριανός
Α θες να κάνεις το σκληρό
άμε στους άντρες ν’ άρχεις,
αδύναμο σαν τυραννάς
ντα θέλεις και υπάρχεις.
Χρέος τρανό κυβέρνησης,
νόμους καλούς θεσπίζειν,
«εις τους γονείς χρωστώ το ζην
και δάσκαλους, το ευ ζην».
Σφηναριώτης
Για τη βία στα σκολειά ο λόγος.
Θαρρώ πως επιβάλλεται, στσι ρίμες μας να πούμε,
για τα σκολειά που σήμερα, βλέπουμε και πονούμε.
Ευθύνες όλοι έχουμε, πρέπει να το δεχτούμε,
το πώς θα βοηθήσουμε, σίγουρα θα το βρούμε.
Συνήθως την καμπούρα του, κανένας δεν τη βλέπει,
και να σφυρίζ’ αδιάφορα, εκείνος πάντα ρέπει.
Κακά στραβά κι ανάποδα, φορτώνουμε σε άλλους,
με την καμήλα μοιάζουμε και με τους παπαγάλους.
Σίγουρα τούτο το κακό, σκολειά μας που μαστίζει,
είναι που ξελασκάρανε και ζούγκλα μου θυμίζει.
Λόγο κακό αυτοί μπορούν, δασκάλους τους να πούνε,
μα δάσκαλοι, καθηγητές, σωπαίνουν και ακούνε.
Παλιά θυμάμαι στο σκολειό, το δάσκαλο φοβόμουν,
κι αν αταξία έκανα εγλάκουνα, κρυβόμουν.
Γιατί στη χέρα κράτουνε, από λυγιά μια βίτσα
και εις στα Γιάννενα θαρρώ, εβάστουνε μια γκλίτσα.
Τ’ αυτί μου τράβαγε συχνά, σα δε γροικούσα πράμα,
και σκανταλιές σαν έκανα, ήταν εκεί το δράμα.
Μα οι γονείς μας τότεσου, ‘π’ το δάσκαλο ζητούσαν,
καλά παιδιά να βγάλουνε, αυτό το απαιτούσαν.
Μα κι οι δάσκαλοι πιο παλιά, πονούσαν τη δουλειά τους,
που δεν τη βλέπαν για δουλειά, μα για λειτούργημά τους.
Όλ’ η Ελλάδα πρόσφατα, έκλαψε το Βαγγέλη,
να πάψ’ η βία στα σκολειά, καθένας μας το θέλει.
Ο θάνατός του εύχομαι, άλλα παιδιά να σώσει
κι η πολιτεία σύντομα, λύση σωστή να δώσει.
Οι γι εκπαιδευτικοί να τιμωρούν, θαρρώ καθήκον έχουν,
τον άτακτο το μαθητή κι εκείνοι να προσέχουν.
Σφηναριώτης
Κι ο ‘Νιαχωριανός ανησυχεί και ριμάρει.
Πρόταση ρίχν’ αδερφωτός, εις το τραπέζ’ απάνω,
και τηνε κάν’ αποδεχτή, διόλου καιρό δεν χάνω.
Ν’ ασχοληθούμε λέει μου, με των παιδιών τη βία,
που βλέπουμε συχνά-πυκνά, πάνω στην εφηβεία.
Οι νέοι μας πολλές φορές, χωρίς μεγάλη σκέψη,
δείχνουνε συμπεριφορές, σκληρές κι όποιος αντέξει.
Που θα βρεθεί αδύνατο, να έχει χαρακτήρα,
γιατί δεν έχει αρκετή, τούτου του κόσμου πείρα.
Κι αντί για συμπαράσταση, του κάνουνε το βίο,
πολλές φορές αβίωτο, μπορεί και για αστείο.
Συμπάθεια και στήριξη, θέλουνε ορισμένα,
άτομα που τα βλέπουμε, στις σκέψεις τους χωμένα.
Μονάχα έτσι και αυτά, θα βρούνε το κουράγιο,
ν’ αράξουνε κάποια στιγμή, σ’ απάνεμο μουράγιο.
Μα δυστυχώς πολλές φορές, η παλιοκοινωνία,
τ’ απομονώνει εξ αρχής, τα βάζει στη γωνία.
Κι αν δεν μπορέσουν μόνα τους, μετά να ξεπεράσουν,
το πρόβλημα ενδέχεται, στα έσχατα να φθάσουν.
Παιδάκια του Δημοτικού, σκολειού και πιο μεγάλα,
ασκούνε βία σε παιδιά, ή δεν τα παίζουν …μπάλα.
Μα το φαινόμενο αυτό, παντού παρατηρείται,
στην καθημερινή ζωή, συμπτώματα θα δείτε.
Για την κατάσταση αυτή, ευθύνες έχουν όλοι,
όσοι γνωρίζουν και σιωπούν, σε ύπαιθρο και πόλη.
Από δασκάλους και γονείς, χρειάζεται ν’ αρχίσει,
μια διαπαιδαγώγηση, σ’ Ανατολή και Δύση.
Και τα παιδιά από μικρά, σωστές να πάρουν βάσεις,
κρούσματα βίας πια ποτέ, στον τύπο μη διαβάσεις.
Νιαχωριανός
