» Σοκαριστική η εικόνα της… ερημιάς στο “Δασκαλογιάννης”
Αεροδρόμιο “Δασκαλογιάννης”. 27 Ιουνίου 2020, γύρω στη 1 το μεσημέρι. Στον ηλεκτρονικό πίνακα με τις αφίξεις της ημέρας καταγράφονται μόλις 4 πτήσεις. Ολες εσωτερικού, τρεις από Αθήνα και μία από Θεσσαλονίκη. Το “Δασκαλογιάννης” θυμίζει αεροδρόμιο “φάντασμα” και είναι ίσως η πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια που, τέτοια εποχή, μοιάζει σαν να είναι… κλειστό.
Οι διάδρομοι εντελώς άδειοι από κόσμο. Μονάχα 1 καφέ είναι ανοιχτό. Ρωτάμε για τα υπόλοιπα: «Κανείς δεν ξέρει αν θα ανοίξουν», μας απαντάνε.
Στα υπόλοιπα καταστήματα – γραφεία κατεβασμένα ρολά. Βλέπουμε δύο γραφεία ενοικιαστικών αυτοκινήτων. Ανοιχτά, αλλά χωρίς κόσμο. Την απόλυτη ησυχία διακόπτουν μόνο οι καθαρίστριες.
Η θέα του “νεκρωμένου” αεροδρομίου προκαλεί την έκπληξη όσων θυμούνται τις ατελείωτες ουρές περασμένων χρόνων μπροστά από τα γκισέ για τσεκ – ιν. Τα κολλημένα στους διαδρόμους αυτοκόλλητα που συνιστούν την τήρηση των αποστάσεων μεταξύ των επιβατών, μοιάζουν κάπως ειρωνικά βλέποντας κανείς γύρω του τις αχανείς άδειες αίθουσες. Στον έλεγχο των εισιτηρίων δύο υπάλληλοι μας κοιτούν με περιέργεια καθώς είμαστε οι μόνοι που κυκλοφορούμε μέσα στο κτήριο.
«Πόσες πτήσεις έχετε τώρα κάθε μέρα;», ρωτάμε έναν εργαζόμενο του αεροδρομίου: «4 με 5, όλες από το εσωτερικό φυσικά», η απάντησή του.
Η ίδια εικόνα “αδράνειας” επικρατεί και στους εξωτερικούς χώρους.
Οι χώροι στάθμευσης των λεωφορείων εντελώς κενοί. Τα πάρκινγκ για τα ΙΧ, με λίγα αυτοκίνητα.
Ενας οδηγός ταξί περιμένει την πτήση των 3.30. Ρωτάμε κάπως αφελώς πώς κυλάνε στο “Δασκαλογιάννης” αυτές οι ώρες του καλοκαιριού χωρίς διεθνείς πτήσεις: «Πώς να κυλάνε, όλη μέρα καθόμαστε εδώ για να βγάλουμε 20 ευρώ», σχολιάζει δίχως να κρύβει την απογοήτευσή του.
Το αποτύπωμα της πανδημίας σε ό,τι αφορά τις ανατροπές που έφερε στην οικονομία είναι κάτι περισσότερο από εμφανές στον χώρο του αεροδρομίου Χανίων.
Ολοι πλέον προσδοκούν ότι από την 1η Ιουλίου, που αναμένεται να ανοίξουν οι διεθνείς πτήσεις, το αεροδρόμιο θα αρχίσει να αποκτά ξανά τη γνώριμη του εικόνα του. Ή τουλάχιστον μια εικόνα κοντά σε αυτήν που ξέραμε και έχει τόσο ανάγκη η τοπική οικονομία.
