ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
ΟΣΟ μακριά κι αν βρίσκεται το Αφγανιστάν, η αλληλουχία των γεγονότων εκεί μας ακουμπά: από τη μια είναι το πολιτιστικό (με τα πλούσια πολιτισμικά στοιχεία της αλεξανδρινής εποχής) κι από την άλλη το οξύτατο προσφυγικό -παγκόσμιο πρόβλημα- τις συνέπειες του οποίου δεχόμαστε πρώτοι ως χώρα αιχμής. Φυσικά μέσω Τουρκίας…
Η ΘΡΙΑΜΒΙΚΗ είσοδος των Ταλιμπάν στην Καμπούλ, την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν, σχεδόν αμαχητί μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων, βάζει τέλος σε έναν εικοσαετή αμερικανοαφγανικό πόλεμο (2001-2021). Δυστυχώς με τον διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό των 241.000 νεκρών! Η αποτυχία των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Δύσης να καταστήσουν “Ελβετία” (!) μια κεντροασιατική χώρα, αποδεικνύει την ανικανότητα της Δύσης -και για ποιο λόγο άραγε;- να θέλει δια της βίας να εκδημοκρατίσει μια χώρα τελείως διαφορετικής κουλτούρας. Η λεγόμενη δημοκρατία δυτικού τύπου δεν είναι δυνατόν να “φορεθεί” δια της βίας παντού.
ΕΤΣΙ, οι ΗΠΑ αποδέχθηκαν την ήττα τους και αποχώρησαν, όπως στο Βιετνάμ. Μετά από δύο δεκαετίες κατοχής, αντιλήφθηκε η φιλοπόλεμη μερίδα του πολιτικού κόσμου της Αμερικής (ρεπουμπλικάνοι ή δημοκράτες) ότι η εκδυτικοποίηση χωρών όπως το Αφγανιστάν είναι μια “φρούδα ελπίδα”: περισσότερο μάλιστα όταν η χώρα αυτή είναι φυλαρχική και διαιρεμένη σε μουσουλμανικά δόγματα προσκείμενα προς το Ιράν ή προς το Πακιστάν.
ΑΛΛΑ, το ίδιο δεν επιχείρησε να κάνει πρώτα η αποικιοκρατική Μεγάλη Βρετανία χωρίς να το επιτύχει, και πριν από τις ΗΠΑ η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση; Η οποία στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου (1979-1989) προσπάθησε κι αυτή να επιβάλλει δια της βίας τον κομμουνιστικό καθεστώς σε μια αχανή χώρα γεμάτη, κατά τα 2/3, από απροσπέλαστους κακοτρόχαλους ορεινούς όγκους και εμπόλεμες ποικίλες ανυπότακτες φυλές; Με το ίδιο φυσικά τραγικό αποτέλεσμα: την άρδην αποχώρηση της ΕΣΣΔ από μια δυσκολοκατάκτητη- για δυτικούς και ανατολικούς- χώρα. Για τους Σοβιετικούς το Αφγανιστάν εξελίχθηκε στη δεκαετία του 1980 σε ένα “σοβιετικό Βιετνάμ” εξαιτίας των τεράστιων απωλειών σε νεκρούς.
ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΑΣΤΕ, λοιπόν, πόσο εφικτό είναι -και σε τί πραγματικά στοχεύει- μια θεωρούμενη υπερδύναμη (Μ. Βρετανία, ΗΠΑ, Ρωσία) με το να θέλει να επιβάλλει παντού τις αρχές και τις αξίες της; Αν μη τι άλλο, δεν είναι εξαιρετικά εγωιστικό, επικίνδυνα ολοκληρωτικό και φυσικά θανατηφόρο ένα τέτοιο “όνειρο”; Που φυσικά κανένας λαός δεχόμενος επίθεση δεν θα ήθελε να αποδεχθεί;
