Επιθέσεις αυτοκτονίας στο Αγφανιστάν, δεκάδες θύματα για αρχή, μεταξύ των οποίων και Αμερικανοί στρατιώτες, και η ιστορία του 2001 μάλλον επαναλαμβάνεται, με πιθανά χτυπήματα κατά των Ταλιμπάν από απόσταση – έτσι τουλάχιστον έχουν προειδοποιήσει οι Αμερικανοί – και με τους αθώους να βρίσκονται και πάλι στο στόχαστρο, είτε από τον ISIS, είτε από τις μυστικές υπηρεσίες των «ενδιαφερόμενων» χωρών, είτε από τους ίδιους τους Ταλιμπάν.
Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως όλα τούτα είναι φυσική απόρροια της «εξάντλησης» των αμερικανικών και διεθνών στρατευμάτων που έκαναν αισθητή την παρουσία τους εδώ και 20 χρόνια στη χώρα. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να σταθεί λογικά καμία θεωρία περί ήττας, αυτής της τεράστιας πολεμικής μηχανής που επί 20 χρόνια σάρωνε τα αφγανικά εδάφη σπιθαμή προς σπιθαμή, εκπαιδεύοντας παράλληλα και παρέχοντας πλούσιο στρατιωτικό εξοπλισμό στον νεοσυσταθέντα αφγανικό στρατό μετά την επικράτηση της «Βόρειας Συμμαχίας» το 2001.
Και δεν μπορεί κανείς να πιστέψει πως στην επέλαση των Ταλιμπάν δεν είναι ανακατεμένες διάφορες μυστικές υπηρεσίες που «κάνουν μεθοδικά τη δουλειά τους» εδώ και πολλά χρόνια, προλειαίνοντας το έδαφος σε άλλες στρατιωτικές δυνάμεις που στηρίζουν το σημερινό καθεστώς. Απλά η τράπουλα ανακατεύθηκε για μια ακόμη φορά και κατανεμήθηκαν εκ νέου οι σφαίρες επιρροής. Καμία αποχώρηση δεν είναι τυχαία.
Για να στοιχειοθετήσει όμως κανείς πιθανές κατηγορίες ή επιχειρήματα, δεν έχει παρά να διαπιστώσει τη σιωπή της Ρωσίας που κάποτε εποφθαλμιούσε τη χώρα αυτή, αλλά και τη στάση της Τουρκίας και του Ιράν. Γεγονός πάντως είναι ότι η Τουρκία θέλει να έχει λόγο στις εξελίξεις στο Αφγανιστάν, στο όνομα της προστασίας των μουσουλμανικών πληθυσμών της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής.
Οι κινήσεις Ερντογάν έχουν δείξει πως μέχρι στιγμής ο καλύτερος σύμμαχος είναι η Ρωσία (εξού και η νέα αγορά των S-400) που παραμένοντας στη Συρία μπλοκάρει τις προσπάθειες των Αμερικανών, η θέση των οποίων αποδυναμώνεται. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να φαίνεται οι ίδιοι οι Αμερικανοί που πιθανόν βάζουν για αλλού πλώρη.
Η υπόθεση Αφγανιστάν έχει ακόμη μέλλον και αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Οι Ταλιμπάν δεν θα είναι μία μόνιμη κυβέρνηση, όχι γιατί δεν έχουν τη δύναμη, αλλά επειδή πλέον και μέσα στο Αφγανιστάν υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις, που θα επιχειρήσουν εκ νέου την ανατροπή τους. Έτσι, η συνέχεια αναμένεται ενδιαφέρουσα. Το δράμα όμως των ανθρώπων εκεί θα συνεχιστεί.
Αν θέλει κάποιος να εξάγει κάποιο τελικό συμπέρασμα, θα πρέπει να περιμένει πολλά χρόνια μέχρι να επέλθει στη χώρα αυτή κάποιας μορφής ισορροπία. Μέχρι τότε τα κάθε είδους χτυπήματα θα καταλογίζονται στις εκάστοτε μυστικές υπηρεσίες που έχουν κάθε λόγο να επιδιώκουν την αποσταθεροποίηση κάθε φορά αναλόγως των συμφερόντων των «ενδιαφερόμενων χωρών».
Και το Αφγανιστάν ενδείκνυται ως χώρα για πολύ περισσότερα σκοτεινά χτυπήματα και επίλυση διαφορών χωρίς την παραμικρή σημασία στην ανθρώπινη ζωή. Τα πρώτα χτυπήματα αλλά και τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μόλις τα βλέπουμε μπροστά μας. Γιατί τελικά προέχει να μη ζει ειρηνικά ο κόσμος παρά να προασπίζονται τα γεωπολιτικά συμφέροντα των «ενδιαφερομένων χωρών» στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Το ανακάτεμα της τράπουλας, θέλω να πω, συνεχίζεται με την ίδια ευκολία που αποχωρούν οι στρατοί, προετοιμαζόμενοι βέβαια να εισβάλλουν αλλού.
