Θέριεψε ο πόνος κι έγινε δράκος µε δυο κεφάλια
τη σιδερένια του έσπασε και βγήκε φυλακή
κι ακούστηκ’ η άγρια του φωνή σε κάµπους κι ακρογιάλια
που λέει: «µονιάστε Έλληνες, η Ελλάδα αιµορραγεί».
Κι άστραψε µέσα στη νυχτιά που σκέπαζε τη χώρα
φως της αγάπης κι είδανε τα µάτια της ψυχής
του Έλληνα και φώναξε «αδέλφια ήρθε η ώρα
τον τύραννο να διώξουµε κι άλλο µην καρτερείς».
Βογκούν οι τάφοι π’ άνοιξε στ’ άγριο πέρασµά του
που µε κορµιά τους γιόµισε µε µίσος κι απονιά
κι όσα παιδιά ορφάνεψαν στο κάθε χτύπηµά του
«διώξτε, φωνάζουν, τον ψυχρό και βάρβαρο φονιά».
Κι άδικα όσοι χάθηκαν, φωνάζουν απ’ το µνήµα
«διώξτε το µίσος µακριά» και γράφουν στην δροσιά
που τους σκεπάζει κάθε αυγή τις λέξεις, «είναι κρίµα
µάνες αναίτια να φορούν τη µαύρη φορεσιά».
Τιµή σ’ αυτούς που άνοιξαν το δρόµο στη γαλήνη
κι έκλεισαν µε το χάδι τους τις ανοιχτές πληγές,
µα της διχόνοιας η πληγή κάποιο σηµάδι αφήνει
να το θωρούν και ν’ αγρυπνούν οι ερχόµενες γενιές.
∆ηµήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
µέλος της Παγκοσµίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
µέλος των Πνευµατικών ∆ηµιουργών νοµού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
