Μουσείο σε λένε, μα δεν είσαι
Είσαι η παιδική μου η περπατησιά
Και η αλλοτινή μου η φορεσιά
Ονειρέψου, ναι, τα μάτια κλείσε
Φαντάσου πόσες από τα δικά σου τα θρανία
Περάσανε φτωχές κι ηρωικές γενιές
Και πήρανε πολύτιμες γνώσεις και διδαχές
Κράτα λοιπόν γερά της δόξας σου τα ηνία
Αντίκρυσε και δες αγκαλιασμένα χέρια
Εσένα περιμένουν για ν’ απογειωθούν
Σε άλλους κόσμους ξάφνου να βρεθούν
Να φτάσουνε πολύ ψηλά στ’ αστέρια
Μια φούχτα άξιοι με πίστη και αγάπη
Κρατούν παράθυρο ανοιχτό
Για τ’ όμορφο το όνειρο
Που δεν θέλουν την ιστορία στο ντουλάπι
Το ανοίγουνε διάπλατα, όλα στο φως
Την κοινωνία της όλοι να λάβουν
Για πάντα πια να καταλάβουν
Ποιος είναι του αγώνα ο σκοπός
