Αφιερωμένο…

Συνήθως όταν χαλούσε λίγο η κατάσταση όσες ήταν από κοντινά μέρη έφευγαν για τα πατρικά τους. ‘Έμενε μόνη με τη Μαίρη που ήταν απ’ την Σπάρτη. Εκείνη από τη Κρήτη. Νεαρά κορίτσια ακόμα, με δυο μωρά στην αγκαλιά η καθεμιά… Περνούσαν μαζί τις δύσκολες ώρες όταν οι άνδρες έλειπαν. Κι έλειπαν συχνά. Συνήθως γύριζαν σπίτι αργά τη νύχτα, και κάποια μεσημέρια που κατάφερναν να επιστρέψουν λαγοκοιμόταν με τη φόρμα -και τ’ άρβυλα να εξέχουν απ’ το κρεβάτι- για να είναι έτοιμοι να τρέξουν στην μονάδα ανά πάσα στιγμή. Οι ώρες της μοναξιάς τους πολλές κι ατέλειωτες…
Τηλέφωνο φυσικά δεν υπήρχε! Μόνη σύνδεσή τους με τον έξω κόσμο το υπηρεσιακό. Σπάνια το χρησιμοποιούσαν για κάποια μικρή συνεννόηση ή για να πουν μια σύντομη «Καλημέρα» ή «Τι κάνεις;». Δυο λέξεις μόνο που λεγόταν γοργά για να μην απασχολούν τη γραμμή, που ήταν ωστόσο κι η μόνη τους παρηγοριά τις μακριές, χειμωνιάτικες μέρες όταν ο γλιστερός πάγος έξω απ’ την πόρτα δεν τους επέτρεπε να βγουν απ’ το σπίτι…
Παρά του ότι ήξεραν πως οι άνδρες τους θα τις προστάτευαν, συχνά τις άγρυπνες νύχτες συζητούσαν για το πως θα φύγουν με ασφάλεια, αν κάτι πήγαινε στραβά. Εκείνη οδηγούσε.
Η Μαίρη όχι. Μα πως θα έφευγαν που μόλις σκοτείνιαζε έπεφτε παντού ομίχλη πηχτή κι αδιαπέραστη; Κι έπειτα τόσο ψηλά στον Νομό, στη πρώτη γραμμή που βρισκόταν, πως θα τα κατάφερναν να φτάσουν στη θάλασσα;
Οι μέρες ήταν καλύτερες, αλλά πάντα γεμάτες ανησυχία. Γιατί πέρα στο βάθος, τις ξάστερες ώρες φαινόταν ολοκάθαρα οι μιναρέδες της κοντινής πόλης. Άλλος λαός, άλλη γλώσσα, άλλα πιστεύω, άλλα ήθη κι έθιμα. Άλλοι άνθρωποι. Και τόσο κοντά. Δυο βήματα απ’ την έξοδο του χωριού… Πόσες και πόσες φορές δεν επιθύμησαν βαθιά να μπορούσαν να επισκεφτούν τη πόλη. Να γνωρίσουν τον άλλο αυτό κόσμο! Να κάνουν φιλίες με γυναίκες. Αλλά δεν γινόταν! Που θα άφηναν τα παιδιά; Κι έπειτα οι νωπές μνήμες της απόβασης στην Κύπρο πέντε χρόνια πριν, αλλά και η παλαιότερη επιθετική συμπεριφορά του γείτονα, τις κρατούσαν σ’ επιφυλακή. Με τον καιρό άρχισαν να το φιλοσοφούν.
Έλεγαν αστεία για να παρηγοριούνται, έκαναν όνειρα για το μέλλον. Η Μαίρη ήθελε πολύ να σπουδάσει και να είναι εργαζόμενη γυναίκα. Εκείνη να…γράφει. Έτσι πορευόταν, ώσπου έφθασε μια στιγμή που δεν τις απασχολούσε πια καθόλου, που ο προαιώνιος εχθρός βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής! Μέσα απ’ τις δυσκολίες των καιρών εκείνων, ωρίμαζαν σιγά-σιγά, δυνάμωναν, θέριεψαν… Δεν φοβόταν πια τίποτα! Δεκαετίες κοντά στους συζύγους στις εσχατιές της Ελλάδας, φυλώντας Θερμοπύλες… Στο πέρασμα των χρόνων πραγματοποιήθηκαν και τα όνειρά τους! Η Μαίρη μόλις μεγάλωσαν λίγο τα παιδιά σπούδασε δασκάλα και δίδαξε σε σχολεία. Εκείνη για χρόνια καταθέτει στο χαρτί μνήμες περασμένες, βιώματα, συναισθήματα, δημοσιοποιεί, μοιράζεται, και η ζωή συνεχίζεται…