Όταν ήταν να έρθει εδώ, η χαρά του πρώτου ταξιδιού ήταν ανάμεικτη με ίχνη άγχους και φόβου. Ένας γείτονάς του τού είπε να μην τα παίρνει πολύ βαριά. «Ένα καλό παιδί που ξέρουμε, θα σε περιμένει…!».
Κι έτσι, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά. Με κείνο το σακίδιο που θυμίζει χαμάληδες μιας άλλης εποχής! Του άρπαξα τον σάκο για να χαλαρώσει λίγο και να αισθανθεί ότι έχει βοήθεια! Έκπληκτος διαπίστωσα ότι ήταν τόσο ελαφρύς σχεδόν χωρίς βάρος. -Βρε! Τι έχεις μέσα; Τίποτα; Ούτε ένα δωράκι; -Έφερα μαζί μου ένα ζευγάρι παπούτσια, μία φωτογραφία τής συγχωρεμένης της μάνας μου και… όνειρα.
Μόνο αυτά χωρούσαν στο σακίδιο μου. Τον φιλοξένησα λίγες μέρες, κάναμε μαζί τις πρώτες βόλτες… -Εντάξει, τώρα θα προσπαθήσω μόνος μου. -Όποτε θέλεις, εδώ θα είμαι!… Στα μάτια του είδα όλη την υπερηφάνεια του κόσμου και την αγνότητα του χιονιού που σκέπαζε τα βουνά του χωριού του… Και τα χρόνια πέρασαν, ποτέ δεν ξαναμιλήσαμε για κείνες τις πρώτες βόλτες, για κείνο το άδειο σακίδιο. Μια μέρα, μου είπε ότι φεύγει… Και γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο τοπικά παραδοσιακά εδέσματα, μιλούσε όλη τη νύχτα…
Την επομένη, χωρίς ίχνος αγρύπνιας, πήγαμε στο λιμάνι… Τη στιγμή που πήγε ν’ αφήσει το σακίδιό του για να βγάλει εισιτήριο, άρπαξα το σακίδιο για να τον βοηθήσω, όπως την ημέρα που ήρθε… -Βρε! Τι έχεις μέσα; Τίποτα; Ούτε ένα δωράκι; -Έχω ένα ζευγάρι παπούτσια, μια φωτογραφία τής συγχωρεμένης της μάνας μου και… δάκρυα… μόνο αυτά χωρούσαν στο σακίδιό μου. -Και τα όνειρα; Τι απέγιναν; -Άχυρο… Και κανείς δεν παίρνει άχυρο για παρέα στο ταξίδι…
Περίμενα να με πάρει ότι έφτασε. Τίποτα… Δεν ξέρω πού είναι, ούτε τι απέγινε… Δεν πιστεύω ότι δεν θέλει να μου πει, ούτε θέλω να σκέφτομαι απαισιόδοξα… Περιμένω. Έτσι απλά. Η ζωή και η πραγματικότητα του ταξιδιώτη, ναι, του ταξιδιώτη— δυσκολεύομαι με τη λέξη «μετανάστης» και ακόμα περισσότερο με το «πρόσφυγας» —η ζωή του είναι γεμάτη. Είτε με χαρά, είτε με λύπη, είναι γεμάτη. Είτε με δάκρυα, είτε με χαμόγελα, είναι αξιόλογη, είτε με όνειρα είτε με άχυρα, είναι δύσκολη. Είτε με επιτυχίες, είτε με αποτυχίες είναι πικρή… Η ζωή του μού θυμίζει ένα παιχνίδι που παίζαμε παλιά: ποιος θ’ ανέβει πιο ψηλά στον πλάτανο, εκεί στο περιβόλι για να ρίξει ένα σταφύλι κάτω στον φίλο του. Πόσο ψηλά μπορούσες ν’ ανέβεις και σε πόσο καλή κατάσταση ήταν το σταφύλι όταν έφτανε κάτω.
Τι ισορροπία χρειάζεται αυτή η ζωή για να πας ψηλά και να βρεις ένα καλό σταφύλι και τι τυχερός που είσαι όταν οι άνθρωποι που παίζουν στην πλευρά σου, συνεργάζονται για την επιτυχία σου, την επιτυχία σας… Χθες, ήρθε ένα γράμμα από τον φίλο μου τον ταξιδιώτη… Η ημερομηνία ήταν αρκετά παλιά… Δεν το είχε στείλει ο ίδιος, μία φράση μόνο: Πες όλα όσα σου είπα… Κι αυτό θα κάνω, φίλε μου.
Ηλίας Γαττάς
Ελάτε να στολίσουμε ένα δέντρο διαφορετικό… ένα δέντρο από γάλα για τα παιδιά που το έχουν ανάγκη. Όλοι εμείς, οι εθελοντές των Γιατρών του Κόσμου τμήματος Χανίων, οι φίλοι και εσείς θα είμαστε στην πλατεία Αγοράς την Τετάρτη από τις 10 το πρωί έως τις 10 το βράδυ. Εκεί μπορείτε να φέρετε τα κουτιά από γάλα και να στολίσετε το πιο ωραίο δέντρο Χριστουγέννων… Σας περιμένουμε.
TO ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΟΛΥΪΑΤΡΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ευχαριστεί
Το Σύνδεσμο Πολιτικών Συνταξιούχων Χανίων που ενίσχυσε οικονομικά το έργο των Γιατρών του Κόσμου στα Χανιά ενώ παράλληλα πραγματοποιησαν και χρηματική δωρεά εις μνήμην της Μαζοκοπάκη Μπαλαντινού Αργυρώς.
ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΟΛΥΪΑΤΡΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
Χρόνος Αναφοράς: Δευτέρα 12/12/2016 έως και Παρασκευή 16/12/2016
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΤΟΜΩΝ
Ελλάδα: 36
Βουλγαρία: 7
Ρουμανία: 7
Πολωνία: 1
Αλβανία: 6
Σερβία: 1
Σουηδία: 1
Συρία: 8
Μπαγκλαντές: 4
Αίγυπτος: 1
Τυνησία: 1
Νιγηρία: 2
Μαρόκο: 2
Σύνολο ασθενών: 77 άτομα
