Αφίκ

Είναι στα Χανιά περίπου 9 χρόνια. Τα χρόνια αυτά έχει γνωρίσει την πόλη και κυρίως τους κατοίκους της απ’ την καλή και την ανάποδη. Εχει γνωρίσει τους χώρους του στεκιού μεταναστών, της κοινωνικής κουζίνας, των κρατητηρίων της Αστυνομίας και του Νοσοκομείου. Ψάχνει να βρει τρόπο, πώς να βγάλει χαρτιά, να μπορεί να κυκλοφορεί χωρίς φόβο. Πάει τακτικά στο στάδιο όχι τόσο γιατί του αρέσει να τρέχει, αλλά γιατί εκεί μπορεί και κάνει ντουζ με ζεστό νερό. Δεν σας είπα ότι ο Αφίκ μένει σε ένα σπίτι που δεν έχει νερό και ρεύμα. Κάθε πρωί ξυπνάει και αφού διανύσει περίπου ένα χιλιόμετρο με τα πόδια πάει στην τουαλέτα του στεκιού.
Σήμερα λοιπόν ήταν πολύ χαρούμενος. «Τι έγινε Αφίκ;», του είπα. «Βρήκα ένα κινητό στον δρόμο, καινούργιο! Άι φον!». Σκέφτηκα ότι στάθηκε πολύ τυχερός, αλλά δεν φαντάστηκα γιατί ήταν τόσο χαρούμενος. «Πήρα το τελευταίο νούμερο που είχε το τηλέφωνο και είπα στον άνθρωπο που το σήκωσε, δεν με ξέρεις, είμαι μετανάστης, αλλά βρήκα αυτό το τηλέφωνο στον δρόμο, ξέρεις ποιού είναι, ειδοποίησέ τον να έρθει να το πάρει. Συναντηθήκαμε μπροστά από τα δικαστήρια μετά από πέντε λεπτά και όταν πήρε το τηλέφωνο στα χέρια του, άρχισε να μου φιλάει το κεφάλι! Χαχαχα! (είναι φαλακρός).
Ξέρεις τι είχα στο τηλέφωνο αυτό; μου είπε, όλη τη δουλειά μου! Προσφέρθηκε να μου δώσει λεφτά αλλά είπα όχι. Με κέρασε καφέ».
Ο Αφίκ σήμερα στάθηκε τυχερός, γιατί του δόθηκε η δυνατότητα να δείξει ότι η περηφάνια, η αξιοπρέπεια, η εντιμότητα, δεν ξέρει τόπο καταγωγής, χρώμα, θρησκεία, τάξη. Απλά είναι μέσα στους ανθρώπους και μερικές φορές είμαστε τυχεροί γιατί γινόμαστε μάρτυρες της ύπαρξής τους.