Αφιλόξενη πόλη τα Χανιά

Πόσο φιλική πόλη είναι τα Χανιά για να ζήσεις, εάν είσαι άνθρωπος με αναπηρία; Το ερώτημα δεν απευθύνεται μόνο σε ΑμεΑ αλλά σε κάθε πεζό, σε κάθε μητέρα ή πατέρα με το παιδικό καρότσι, σε κάθε πολίτη που διεκδικεί μια καλύτερη ποιότητα ζωής στην καθημερινότητα του. Η αυριανή Διεθνής Ημέρα για τα Δικαιώματα των Ανθρώπων με Αναπηρία (3/12), υπήρξε μια καλή ευκαιρία για να ξανα-θέσουμε αυτό το ερώτημα και να δώσουμε βήμα σε ανθρώπους με αναπηρία αλλά και σε απλούς πολίτες. Τις σκέψεις αυτές καταγράφουμε σε αυτό το αφιέρωμα, με την ελπίδα να αποτελέσουν «τροφή για σκέψη»…

ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΑΜΑΝΑΚΗΣ: «Πόσα μαγαζιά έχουν ράμπες;»
«Προκαλώ τον οποιονδήποτε να με ακολουθήσει με το καροτσάκι και να προσπαθήσει να πάει να πιει ένα καφέ στο λιμάνι, στο Κουμ Καπί, να κυκλοφορήσει στο κέντρο, να πάει να ψωνίσει σε ένα μαγαζί στο κέντρο. Τότε μόνο θα με καταλάβει…».
Ο Ανδρέας Δαμανάκης συμπληρώνει 28 χρόνια σε αναπηρικό καρότσι μετά από ατύχημα. Ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά κάθε σημείο της πόλης όλα αυτά τα χρόνια και τα προβλήματά της. “Τσεκουράτος” στον λόγο του, δεν “χαϊδεύει αυτιά”. «Τι να σας πω, απογοητευμένος είμαι. Λίγα πράγματα έχουν βελτιωθεί στα Χανιά, όλα αυτά τα χρόνια δυστυχώς! Ελάχιστα είναι τα μαγαζιά με τουαλέτες για ΑμεΑ. Θέλεις να πλύνεις τα χέρια σου και δεν μπορείς γιατί πρέπει να ανέβεις σκάλες, να κατέβεις σκάλες. Ο Δήμος και οι υπηρεσίες πώς δίνουν άδεια στα μαγαζιά αυτά; Το σωματείο ΑμεΑ τα βλέπει, κάνει καταγγελίες; Οπου πάω πρέπει να έχω μαζί μου τη γυναίκα μου και ένα αρσιβαρίστα να με σηκώνει γιατί δεν κινείται το καροτσάκι! Ας πούμε ότι θέλω να κάνω μια βόλτα στο λιμάνι. Μπορώ; Πώς αφού από το Γιαλί Τζαμί και μετά οι ρόδες του καροτσιού σκαλώνουν ανάμεσα στις πέτρες και κινδυνεύει να ανατραπεί, το ίδιο και από την άλλη μεριά του παλιού Τελωνείου» λέει ο Ανδρέας.
Η εικόνα είναι ανάλογη και στο εμπορικό κέντρο της πόλης. «Να πω για τα μαγαζιά με αθλητικά ρούχα που παίρνω συνήθως εγώ. Δεν μπορώ να μπω μέσα, σκαλοπάτια, εμπόδια παντού! Η γυναίκα μου βγαίνει στην πόρτα και μου δείχνει τα ρούχα και εγώ τα βλέπω από το αμάξι για να της πω “ναι μου αρέσει να το πάρουμε ή όχι να δω και κάτι άλλο”. Αυτά δεν απασχολούν τους εμπόρους των Χανίων; Υπάρχει παιδί, φίλος μου που είναι κλεισμένος σπίτι του 30 χρόνια γιατί δεν μπορεί να πάει πουθενά» αναφέρει.
Ομως η νοοτροπία έχει βελτιωθεί δεν είναι τα πράγματα όπως πριν τρεις δεκαετίες λέμε στον Ανδρέα. Σκέφτεται… «Σε κάποια πράγματα υπάρχει μια βελτίωση και δεν παρκάρουν τουλάχιστον στις θέσεις των αναπήρων. Αλλά μην νομίζεις… υπάρχουν ακόμα πολλοί ανάπηροι στο μυαλό, που παρκάρουν όπου βρουν και αν τους πεις και κάτι, βάζουν και τις φωνές. Για μένα είναι πρόβλημα και η κίνηση στα πεζοδρόμια με τα διάφορα πράγματα που είναι έξω από τα μαγαζιά, τραπεζοκαθίσματα, τελάρα. Πρέπει να κατέβω στο δρόμο, αναγκαστικά, αν και τώρα τελευταία η κατάσταση είναι καλύτερη! Στεναχωριέμαι για τα Χανιά γιατί είναι μια ωραία πόλη που αν της δίναμε σημασία θα μπορούσαν να είναι αλλιώς τα πράγματα. Βλέπω άλλες πόλεις που η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη για τα ΑμΕΑ. Βέβαια φταίμε και εμείς, οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα που πρέπει να γίνουμε περισσότερο διεκδικητικοί για τα δικαιώματα μας» καταλήγει ο συνομιλητής μας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΟΡΔΥΛΗΣ: «Ολοι μπορούμε να συνυπάρχουμε με καλή διάθεση και συνεργασία»
«Στα Χανιά έχουμε αρκετές υποδομές (για ΑμεΑ) αλλά οι συμπολίτες μας δυσχεραίνουν την όλη κατάσταση. Και εννοώ τα κατειλημμένα πάρκινγκ αναπήρων, τις ράμπες για ΑμεΑ κ.ά.» μας λέει ο Γιώργος Σκορδύλης, πρόεδρος του Παγκρήτιου Αθλητικού Συλλόγου Κινητικά Αναπήρων και Παραπληγικών “Αετοί” Κρήτης, με τον οποίο μιλήσαμε λίγο πριν φύγει για έναν ακόμη μεγάλο αγώνα με την ομάδα εκτός Κρήτης. Τον ρωτάμε για τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα ένας άνθρωπος σε αναπηρικό αμαξίδιο και αμέσως αμέσως μας αναφέρει τα εξής παραδείγματα: «Θες να πας στο σούπερ μάρκετ και προσπαθείς να παρκάρεις σε αναπηρική θέση. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις ελεύθερη γιατί έχουν κάνει κατάληψη αυτοκίνητα πολιτών που δεν είναι ΑμεΑ. Κι όταν διαμαρτύρεσαι σου λένε κιόλας: “Πώς κάνεις έτσι; Πέντε λεπτά θα κάνω”. Βέβαια τα πέντε λεπτά γίνονται μισή ώρα… Ζούμε στην εποχή που ο θρασύς έχει δίκιο και αυτός που είναι σωστός έχει άδικο».
Ο ίδιος επισημαίνει ότι στα Χανιά ενώ έχουν προβλεφθεί σε αρκετά έργα, υποδομές για ΑμεΑ, αυτές είναι ατελείς. «Για παράδειγμα το αμφιλεγόμενο έργο του Κλαδισού. Για να περάσει ανάπηρος με αμαξίδιο θα πρέπει το πεζοδρόμιο να είναι ίσιο με την άσφαλτο, δεν πρέπει να κάνει σκαλοπάτι. Όμως σε όλα τα σημεία κάνει σκαλοπάτι! Οπότε το μικρό ροδάκι του καροτσιού μπροστά, δεν μπορεί να ανέβει… Δηλαδή η ζωή για τους χρήστες αμαξιδίων δυσκολεύει ακόμη περισσότερο» αναφέρει ο κ. Σκορδύλης και προσθέτει: «Ενα άλλο παράδειγμα είναι οι προσβάσιμες για ΑμεΑ παραλίες μέσω ηλεκτρονικής ράμπας. Στον Δήμο Χανίων οι δύο από τις τρεις ηλεκτρικές ράμπες δεν ήταν σωστά προσβάσιμες. Τι να πούμε ότι η ηλεκτρική ράμπα της Νέας Χώρας ήταν δίπλα στις εκβολές του… υπονόμου και επειδή είχε πολύ μεγάλη κλίση ενώ κατέβαινες δεν… ανέβαινες μόνος σου; Ότι στους Αγ. Αποστόλους στην κεντρική παραλία, αυτός που είναι με καροτσάκι δεν μπορεί να πάει μόνος του στην παραλία εκεί που είναι η ηλεκτρική ράμπα γιατί μεσολαβούν ξύλα και άμμος; Ο Σύλλογός μας έχει κάνει παρεμβάσεις και περιμένει για την υλοποίηση των απαραίτητων υποδομών…».
«Αναπηρία δεν είναι αρρώστια. Ολα είναι στην σκέψη του ανθρώπου, είναι τι θέλεις να κάνεις εσύ για τη ζωή σου. Αρα δεν θα σε σταματήσει η αναπηρία. Από εκεί και πέρα, όλοι μπορούμε να συνυπάρχουμε με καλή διάθεση και συνεργασία σε μια όμορφη πόλη, στην πόλη μας, τα Χανιά. Ας αλλάξουμε τις λάθος αντιλήψεις και ας βγάλουμε τις ταμπέλες από την ζωή μας. Η αναπηρία δεν είναι “ταμπέλα”. Είναι κάτι που μπορεί να αποκτήσει ο οποιοσδήποτε. Κι αν συμβεί σε κάποιον δεν σημαίνει ότι τον… αναχαιτίζει. Ολοι έχουμε θέληση για ζωή, όρεξη για ζωή και θέλουμε να έχουμε αυτά που δικαιούμαστε. Δεν τα ζητάμε. Τα απαιτούμε» καταλήγει ο κ. Σκορδύλης.

ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΤΣΟΡΙΝΑΚΗΣ: «Με έχουν τρακάρει αρκετές φορές, αλλά εγώ συνεχίζω τον αγώνα μου»
Για τον Σπύρο ήξερα ότι είναι ένα ξεχωριστό μέλος της Αθλητικής Ομάδας του “Ορίζοντα”, που με το αναπηρικό αμαξίδιό του μετρά χιλιόμετρα μαραθώνιων αποστάσεων. Είχα μάθει επίσης ότι, παρά τις μεγάλες αντιξοότητες από παιδί, είχε καταφέρει να σπουδάσει ηλεκτρονικός μηχανικός και μηχανικός υπολογιστων στο Πολυτεχνείο.
Οταν επικοινώνησα γραπτώς μαζί του (καθώς ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε) του ζήτησα εάν επιθυμεί να μιλήσει για το κατά πόσο φιλική πόλη είναι τα Χανιά για έναν άνθρωπο με αναπηρία. Του εξήγησα ότι αφορμή για το αφιέρωμα ήταν η Διεθνής Ημέρα για δικαιώματα των ΑμεΑ. Η απάντησή του σχεδόν με αφόπλισε: «Οι Διεθνείς Ημερες συνήθως δίνουν βαρύτητα σε ευπαθείς ομάδες βάζοντας ταμπέλες σε ανθρώπους. Εκείνη την ημέρα δεν είμαι ο Σπύρος, είμαι ΑΜΕΑ. Ομως, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, θέλουμε να ανήκουμε στην κοινωνία και όχι σε ομάδα. Ετσι, πιστεύω ότι οι διεθνείς ημέρες χάνουν το νόημά τους, δεδομένου ότι οι προβολές και οι ομιλίες διαρκούν για λίγες ώρες. Η ευαισθητοποίηση, η αλλαγή και η παιδεία είναι ένας καθημερινός αγώνας».
Λίγες ώρες αργότερα, αφού το σκέφτηκε, δέχθηκε να γράψει ο ίδιος για τη δική του εμπειρία από τις μετακινήσεις και την προσβασιμότητα στην πόλη των Χανίων: «Η προσωπική μου εμπειρία από τις καθημερινές μετακινήσεις στην πόλη είναι ότι θα πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα σε όλα τα επίπεδα. Πρώτα από όλα, θα πρέπει ο Ελληνας να αλλάξει νοοτροπία και να μη παρκάρει στις ράμπες και στους χώρους στάθμευσης για ΑΜΕΑ. Πάντα πηγαίνω από τον δρόμο γιατί γνωρίζω ότι αν ανέβω από τη ράμπα, θα χρειαστεί να γυρίσω να ξανακατέβω από την ίδια ράμπα, γιατί πολύ άπλα στην άλλη γωνία δε υπάρχει έχει ράμπα, και αν υπάρχει σίγουρα θα υπάρχει κάποιο παρκαρισμένο όχημα. Επιπλέον, με έχουν τρακάρει αρκετές φορές, αλλά εγώ συνεχίζω να κάνω τον αγώνα μου και να βγαίνω έξω. Αλλά δυστυχώς δεν είναι αρκετό το να φτάσω στο προορισμό μου. Δυστυχώς είναι ελάχιστα τα κτήρια που έχουν ράμπα και έχω πρόσβαση π.χ. ιατροί, δημόσιες υπηρεσίες, μαγαζιά, κέντρα διασκέδασης κ.λπ.».
Τον ρωτάω τι θα έπρεπε να αλλάξει για να βελτιωθεί η ζωή των ανθρώπων με αναπηρία και μου απαντά: «Θα πρέπει οι δρόμοι μας να βελτιωθούν. Από τις πολλές στρώσεις που έχουν υποστεί είναι γεμάτοι μικρά σαμαράκια και λακκούβες. Αυτό σημαίνει πολλούς κραδασμούς με το αμαξίδιο και πολύς πόνος στο σώμα. Φυσικά το σπουδαιότερο είναι στην αρχή και στο τέλος σε κάθε πεζοδρόμιο να έχει μία ράμπα για να μην έχουμε την αγωνία για τροχαίο. Επίσης, αναγκαίο είναι να ξαναγίνουν οι ράμπες στα πεζοδρόμια από ειδικούς τεχνικούς που το τέλος της ράμπας να εφάπτεται με το δρόμο και όχι να έχει ένα μικρό σκαλί όπως τώρα. Επί τη ευκαιρία, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς που αρκετές φορές με έχουν σηκώσει από το δρόμο. Η κουλτούρα παίζει μεγάλο ρολό για την αντιμετώπιση των ΑμΕΑ. Χρειάζεται παιδεία που θα αρχίζει από το σπίτι. Είναι σημαντικό, όταν τα μικρά παιδιά δείχνουν με το δάκτυλο τους ένα ΑμΕΑ να μην τα μαλώνουν και να τα αποθαρρύνουν ζητώντας τους να σωπάσουν, αλλά αντίθετα να τους εξηγούνε και να τους μαθαίνουν τη σωστή συμπεριφορά. Το σχολείο δίνει σημαντικά ερεθίσματα, οι δάσκαλοι θα ήταν καλό να προετοιμάζουν τα παιδιά για τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες που έχουν τα ΑΜΕΑ μέσα και έξω από το σχολειό. Πιστεύω ότι οι επισκέψεις, που κάναμε με την αθλητική ομάδα του “Ορίζοντα” σε δημοτικά σχολεία ήταν εξαιρετικά σημαντικές και θετικές στα παιδιά. Τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να με πλησιάσουν, να με ρωτήσουν και να συνειδητοποιήσουν ότι δεν διέφερα από αυτά».
«Ισως χρειαστεί να περιμένουμε πολύ μέχρι η Πολιτεία να μεριμνήσει, όμως, αν κάναμε όλοι μας μια μικρή προσπάθεια και όλοι χρησιμοποιήσουμε το ονομαστό φιλότιμό μας, η ζωή θα γινόταν πολύ πιο εύκολη για όλους μας!» ανεφέρει χαρακτηριστικά ο Σπύρος.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΤΣΙΤΣΙΡΙΔΑΚΗΣ: «Εχουμε κι εμείς δικαιώματα»
«Χρειάζεται να ευαισθητοποιηθεί περισσότερο ο κόσμος, να συνειδητοποιήσει ότι έχουν και οι υπόλοιποι άνθρωποι δικαιώματα» λέει μιλώντας για τα δικαιώματα των ΑμεΑ, ο υποψήφιος διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου Μανόλης Τσιτσιριδάκης τον οποίο δεν κατέβαλε το πρόβλημα αναπηρίας που αντιμετωπίζει από παιδί για να συνεχίσει τη ζωή του.
Ο ίδιος θεωρεί ότι στα Χανιά έχουν γίνει κάποια βήματα προόδου όσον αφορά την προσβασιμότητα των ανθρώπων με αναπηρίες, ωστόσο απαιτούνται να γίνουν πολλά ακόμα…
«Υπάρχει μία πρόοδος στο θέμα των οδηγών όδευσης (ειδικό πλακάκι), δηλαδή έχουν τοποθετηθεί οδηγοί σε αρκετούς δρόμους, κάτι που δεν το περίμενα ότι θα γίνει. Βέβαια είναι συνηθισμένο φαινόμενο το να βρίσκονται παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω τους! Νομίζω ότι χρειάζεται να ευαισθητοποιηθεί περισσότερο ο κόσμος, να συνειδητοποιήσει ότι έχουν και οι υπόλοιποι άνθρωποι δικαιώματα και ότι οι οδηγοί όδευσης δεν έχουν τοποθετηθεί για… διακόσμηση. Επίσης αυτό που πρέπει να βελτιωθεί είναι να τοποθετηθούν ηχητικά σήματα στα φανάρια. Εκεί υπάρχει σοβαρό πρόβλημα» αναφέρει ο Μάνος και προσθέτει ότι: «εάν υπήρχαν περισσότερες πεζοδρομήσεις θα βοηθούσουν αρκετά, επίσης να μην παρκάρουν οι πολίτες πάνω στις διαβάσεις και να υπάρχει περισσότερη αστυνόμευση. Επίσης για ένα αναπηρικό αμαξίδιο είναι ακόμη πιο δύσκολη η διέλευση από ένα στενό πεζοδρόμιο ή ένα πεζοδρόμιο κατειλημμένο. Πιστεύω ότι η ευαισθητοποίηση του κόσμου είναι το “κλειδί”, να μην παρκάρουν εκεί που δεν πρέπει, να μην τοποθετούνται κολόνες της ΔΕΗ ή δέντρα εκεί που δεν πρέπει κ.λπ. Διαφορετικά η ζωή για τους ανθρώπους με αναπηρία θα είναι πάντα με δυσκολίες».
«Ενα πράγμα που θα έπρεπε επίσης να βελτιωθεί είναι η συμπεριφορά μας. Οταν για παράδειγμα βλέπουν οι οδηγοί έναν πεζό και μάλιστα έναν πεζό ο οποίος είναι άνθρωπος με αναπηρία να περιμένει στην άκρη του πεζοδρομίου, καλό θα ήταν να ελαττώνουν κάπως την ταχύτητά τους έτσι ώστε να μπορεί να περάσει και να μειωθεί το ενδεχόμενο ατυχήματος. Ο ίδιος έχω γλυτώσει αρκετές φορές στο… παρά πέντε» μας λέει ο Μάνος επισημαίνοντας ότι όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται σεβασμό και ισότητα.

ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΛΑΝΤΩΝΑΚΗΣ: «Ζούμε σε μια αφιλόξενη πόλη για ΑμεΑ»
«Η πόλη μας -με τα πολλά αστέρια βραβεύσεων- είναι αφιλόξενη για τα ΑΜΕΑ» μας λέει σχεδόν σαρκαστικά, ο εθελοντής προπονητής κολύμβησης ατόμων με αναπηρία, Κώστας Νικολαντωνάκης και διευκρινίζει τα εξής: «Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι μια ράμπα -από μόνη της- δεν κάνει κάποιο σημείο προσβάσιμο. Ενα σημείο θεωρείται προσβάσιμο όταν πληροί κάποιες προυποθέσεις και διαθέτει ένα σύνολο υποδομών τόσο σε επίπεδο κτηρίων, όσο και σε δημόσιους χώρους όπως πλατείες και πεζοδρόμια. Χρειάζονται κατάλληλες διαστάσεις σε διαδρόμους, πεζοδρόμια, ανελκυστήρες και ράμπες. Επίσης μεγάλη έμφαση πρέπει να δίνεται και στη διασύνδεση των προσβάσιμων σημείων, καθώς ένα άτομο με αμαξίδιο θα πρέπει να μπορεί να πάει από το ένα σημείο στο άλλο. Π.χ. μια κατάλληλη θέση παρκαρίσματος ΑμεΑ πρέπει να επικοινωνεί με τα υπόλοιπα προσβάσιμα σημεία, αλλιώς δεν εξυπηρετεί τον λόγο για τον οποίο φτιάχτηκε».Ο ίδιος αναφέρει ως παράδειγμα το δημοτικό γήπεδο Περιβολίων: «έχουμε ανελκυστήρα, τουαλέτα, ράμπα αλλα δεν έχουμε θέση στάθμευσης. Επίσης το Καλοκαίρι ο Δήμος Χανιων έβαλε σε κάποιες παραλίες το SEATRACK (και μπράβο του) αλλά χωρίς να προβλέψει τουαλέτες, αποδυτήρια, μακριά από τους πυργους των Ναυαγοσωστών, χωρίς να υπάρχει πάρκινγκ για τα ΑμεΑ! »
«Μιλάμε μια τουριστική πόλη χωρίς να υπάρχει ένας τουριστικός χάρτης για θέσεις στάθμευσης ΑμεΑ, για δημόσιες τουαλέτες για ΑμεΑ, για παραλίες προσβάσιμες σε ΑμεΑ, πάρκο για τα ΑμεΑ. Πολλά μαγαζιά δεν έχουν καν τουαλέτα για ΑμεΑ… Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα» μας λέει ο Κώστας με θυμό και προσθέτει: «Δεν έχω δει ένα έναν τοπικό άρχοντα να καλέσει όλους αυτούς που ασχολούνται με την αναπηρία στην πόλη μας, σχολεία, γονείς, σωματεία ΑΜΕΑ, αθλητικα σωματεία ΑμεΑ, ΜΚΟ ομάδες για την αναπηρία, Πολυτεχνείο, ΤΕΙ Κρήτης και άλλους φορεις για το πώς θα γίνει η πόλη μας προσβάσιμη για τα ΑμεΑ. Το κέρδος θα ήταν μεγάλο στον τουρισμό, στον αθλητισμοό, στον πολιτισμό και στην ποιότητα της ζωής των ΑμεΑ. Πώς το γειτονικό Ρέθυμνο ή η Κομοτηνή έχουν ποδηλατόδρομο και είναι προσβάσιμες πόλεις για ΑμεΑ; Αναρωτιέμαι, τα κονδύλια, οι μελέτες, εδώ γιατί δεν γίνονται; Δυστυχώς, κάποιοι θυμούνται τους ανθρώπους με αναπηρία, μόνο για βραβεύσεις, για τις… ψήφους, για την προβολή στα ΜΜΕ και μόνο στην Παγκόσμια Ημέρα των ΑμεΑ. Και αυτό είναι μεγάλο λάθος».

ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Χριστίνα: «Δεν υπάρχει σεβασμός»
«Τα Χανιά δεν είναι φιλικά για ανθρώπους με αναπηρία. Σε αυτήν την πόλη κανείς δεν σέβεται τις ράμπες για τα ΑΜΕΑ, παρκάροντας εκεί. Αυτό είναι μεγάλη ασέβεια. Εν τω μεταξύ και στα Χανιά αλλά και στο Καστέλι όπου μένω, τα περισσότερα σχολεία δεν έχουν ράμπες για παιδιά με αναπηρία ενώ θα έπρεπε» μας είπε η Χριστίνα.

Αννα: «Κάτι πάει λάθος σε αυτήν την κοινωνία»
«Πώς να είναι φιλική μια πόλη προς ανθρώπους με αναπηρία όταν οι περισσότεροι πολίτες παρκάρουν πάνω σε ράμπες για ΑΜΕΑ; Μπορεί να υπάρχουν κάποια φανάρια με ηχητικούς οδηγούς αλλά δεν γίνεται σωστή τους χρήση αφού σε πολλές περιπτώσεις δεν δουλεύουν. Θα έπρεπε να υπάρχουν ράμπες σε κάθε δημόσιο χώρο και φυσικά σχολεία, γιατί δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες ανάγκες. Προσωπικά όταν βλέπω έναν άνθρωπο σε αναπηρικό αμαξίδιο να μην μπορεί να περάσει από έναν δρόμο ή ένα πεζοδρόμιο, σκέφτομαι ότι κάτι πάει λάθος σε αυτήν την κοινωνία που ζούμε» ανέφερε η Αννα.

Δημήτρης: «Οι μετακινήσεις γίνονται με δυσκολία»
«Ράμπες δεν έχει, κι αν έχει βρίσκονται παρκαρισμένα αυτοκίνητα, οι μετακινήσεις γίνονται με δυσκολία, για να περάσεις από τα πεζοδρόμια πρέπει να κάνεις… άλματα με τις πατερίτσες Πώς να κινηθεί ένας ανάπηρος άνθρωπος σε μια πόλη;» μας λέει ο Δημήτρης ο οποίος πρόσφατα είχε ένα μικρό ατύχημα και κυκλοφορούσε με πατερίτσες, μπαίνοντας έστω για λίγο στη θέση ενός ανθρώπου με αναπηρία.

Ελένη: «Στα Χανιά οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν κυκλοφορούν»
«Ράμπες για ΑΜΕΑ υπάρχουν αλλά με αυτοκίνητα πολιτών παρκαρισμένα επάνω. Στα Χανιά σπάνια βλέπω ανθρώπους με αναπηρία να κυκλοφορούν και σκέφτομαι ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν και μένουν σπίτι τους. Νομίζω ότι εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να αλλάξουμε κουλτούρα και συμπεριφορά, να μην βλέπουμε τους ανθρώπους με αναπηρία σαν κάτι διαφορετικό, να τους θεωρούμε ισότιμους » επεσήμανε η Ελένη.

Δημήτρης: «Να αλλάξουμε κουλτούρα»
«Πιστεύω ότι απομένουν πάρα πολλά ώστε να γίνουν τα Χανιά μια φιλική πόλη αν αναλογιστούμε ότι στις θέσεις αναπήρων πολλές φορές παρκάρουν αρτιμελείς ιδιοκτήτες αυτοκινήτων, οι ειδικές ράμπες που έχουν δημιουργηθεί στα πεζοδρόμια δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν αφού τα αυτοκίνητα παρκάρουν μπροστά από αυτές, υπάρχει αρκετή ηχορύπανση για ανθρώπους που έχουν προβλήματα ακοής και φοράνε ακουστικά βοηθήματα. Βλέπω κάποιες προσπάθειες από πλευράς του Δήμου, όπως οι πλάκες που μπαίνουν στα πεζοδρόμια για ανθρώπους με προβλήματα όρασης αλλά θεωρώ ότι πρέπει να αλλάξει η κουλτούρα μας για να βελτιωθούν περισσότερο τα πράγματα» ανέφερε ο Δημήτρης.

Ξενοφών: «Μη φιλική πόλη για ΑμεΑ»
«Κατ’ αρχάς τα πεζοδρόμια της πόλης δεν είναι κατάλληλα, είναι στενά, καταλαμβάνονται πολλές φορές από τους καταστηματάρχες με τραπεζάκια χωρίς να αφήνουν ίχνος διόδου για τον πεζό ή για την μητέρα με το παιδικό καρότσι. Τα πεζοδρόμια στην Περίδου για πόσα χρόνια ήταν κατειλημμένα; Τα πεζοδρόμια παράπλευρα της Δημοτικής Αγοράς, πραγματικά αποτελούν ντροπή. Τα μηχανάκια παρκάρουν πάνω στις ράμπες άρα ο ανάπηρος ή η μάνα με το καρότσι δεν έχει κανένα δικαίωμα σε αυτήν την πόλη. Και η πόλη δεν είναι καθόλου φιλική είτε για γονείς με καρότσια, είτε για αναπήρους. Αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να πάνε να μείνουν σε άλλη πόλη γιατί αυτή η πόλη δεν κάνει γι’ αυτούς» μας είπε ο Ξενοφών και μας αφηγείται την εξής ιστορία: «Θυμάμαι 5 ηλικιωμένους τουρίστες στην παρέα των οποίων υπήρχε ένας ανάπηρος ηλικιωμένος σε αμαξίδιο. Σε ένα σημείο του πεζοδρομίου υπήρχε εμπόδιο. Οι 4 ηλικιωμένοι πάλευαν να σηκώσουν το καρότσι με τον ηλικιωμένο ανάπηρο και τελικά τα κατάφεραν. Μετά από 10 μέτρα βλέπουν πάνω στο πεζοδρόμιο μια τρίποδη ταμπέλα καταστήματος που διαφήμιζε μπύρες και κοκτέιλ και έτσι οι ηλικιωμένοι δεν μπορούσα να περάσουν! Ετσι έκαναν πάλι πίσω και πάλευαν να ξανα-περάσουν το αναπηρικό καρότσι. Κι όλα αυτά σε έναν τόπο που τον διαφημίζουν για τουριστικό μέρος! Ντροπή τους!»