Αφύπνιση

Κάποτε υπήρξε ένα χάδι. Πάνω σε πληγές παλιές. Οσο ο κόσμος πριν γεννηθεί. Φάνηκε το ξημέρωμα. Η Μέδουσα φοβήθηκε γιατί δεν μπορούσε πια να μαρμαρώσει τις αλήθειες. Ο Άδης φοβήθηκε κι αυτός γιατί στέρεψαν τα νερά του Αχέροντα. Οι ψυχές χαίρονταν γιατί δεν υπήρχε πια το θνητό. Κι ο Έρωντας ζούσε στα τραγούδια που απάγγελναν το νοιάξιμο και το άγγιγμα. Τα Άτια του εντός ξαπόσταιναν κάτω από το φως των αστερισμών του Είναι. Ολα έδειχναν όμορφα και οι Καιροί ανησυχούσαν. Οι θύελλες ανησυχούσαν. Και τα γεράκια έμοιαζαν ανυπόμονα. Αυτό κράτησε για μια τόση δα αιωνιότητα. Πέρα από το μετά όμως είχαν ήδη αρχίσει να κτυπούν τα τύμπανα της χθόνιας θεάς. Η οποία δεν ήταν και τόσο ευχαριστημένη με την αρμονία. Έτσι το χάδι έφυγε. Καθώς πλησίαζε η εποχή του θανάτου των πλατανόφυλλων και των πευκοβελόνων. Στην αρχή υπήρξε σιωπή από το ξάφνιασμα του αιφνίδιου. Μετά το αιφνίδιο έγινε τέλος. Μα εκεί κοντά κρυφογελούσε το Πέρα από το Μετά. Για μια στιγμή οι καιροί φάνηκαν να σταματούν την αέναη περιστροφή τους γύρω από το γιο του Ουρανού ο οποίος κάποτε του είχε πάρει την ανάσα του. Για να την κάνει δικό του δάφνινο στεφάνι. Μια στιγμη όμως έφτανε για να γεννηθεί η έκρηξη του Εντός. Πέρα από τα προβλεπόμενα και τα ειωθότα. Τότε ήταν που άνοιξαν τα σύμπαντα. Και φάνηκε η κρυμμένη φωτιά. Η κρυμμένη αλήθεια. Ηταν τότε που το τέλος και η αρχή έγιναν ένα. Η αρχή της αρχής. Μιας αρχής τόσο διαφορετικής όσο το φως που κρύφτηκε και μεταμορφώθηκε σε αρχέγονη αλήθεια. Σαν αυτή του αγέννητου που μόλις γεννήθηκε. Ο δρόμος ήταν σκοτεινός. Μα πίσω από το δάκρυ φαινόταν σα να είναι χίλιοι δρόμοι μαζί. Μα πίσω από το δάκρυ φαινόταν σα να είναι χίλια φεγγάρια μαζί πάνω στα στήθη μιας ψεύτικης γοργόνας σαν από παιδική ζωγραφιά. Που στη χαρίζει το μικρό κοπελουδάκι και ύστερα το ξεχνά το “μεγάλο” του δώρο. Γιατί κάποιο άλλο φανταχτερό παιχνίδι πήρε το νου του. Και τη μιλιά του. Και έμεινε μόνο η σιωπή. Για λίγο όμως. Μετά από το μετά ήρθαν τα όμορφα γεράκια των γκρεμνών. Και έκαναν κύκλους πάνω από τα δικά σου σύμπαντα. Ως να ήταν αυτά, τα δακτυλίδια του γιου του Ουρανού. Μα πάνω από όλα ήρθε μια ενήλικη ηλιαχτίδα. Σαν αυτές που δραπετεύουν από τους καιρούς και από τις θύελλες. Και έμοιαζε τόσο πολύ με το εντός σου. Αυτό που προς στιγμήν το κύκλωνε το αλμυρό κύμα του Οδυσσέα. Και που όλοι, θεοί, δαίμονες και άνθρωποι είχαν βαλθεί να σε κάνουν να πιστέψεις πως είσαι άλλο. Αυτό το άλλο πέρα από το μετά. Μα οι ρίζες είναι δυνατές στα παλιά πλατάνια. Και σου ψιθυρίζουν την αλήθεια σου. Αυτήν που η Κίρκη θέλησε να την κάνει άλλο μα δε μπόρεσε. Αυτήν που οι λωτοί θέλησαν να σε κάνουν να χαθείς μέσα στο εφήμερο μιας ηδονής. Μέσα στο εφήμερο των συναισθημάτων. Μέσα στο εφήμερο του συνήθους. Μα γελάστηκαν. Οι κρυφές πληγές ήταν εκεί. Και η ουλή τους άρχισε να ματώνει. Θυμίζοντάς σου. Αφυπνίζοντάς σου το Είναι.
Και άνοιξε ο Υάκινθος ως έκρηξη στην πρώτη ανάσα του φωτός. Ως η μαγική λύρα του Απόλλωνα με τα μαλλιά του – στάχυα στα χέρια της νιόνυμφης με τους καιρούς των ακολούθων του Βάκχου. Πέρα από το μετά… Πέρα από το χάδι… Πέρα από το εφήμερο… Στις ομίχλες του τώρα.
Αυτού που ως Αρχάγγελος Ερμής θα δώσει μορφή. Στην εναιώρηση. Στου γερακιού το πέταγμα.