Άφησέ με…

Τώρα που οι “μεγάλες” λέξεις
έχασαν πια το νόημά τους
και κατάντησαν απλοί ήχοι
άδειοι από περιεχόμενο,
μη μου ζητάς
ό,τι όμορφο νιώθω μέσα μου για σένα,
να στο λέω με λέξεις!
Άφησέ με, να στο δείχνω καλύτερα με σιωπές.
Με μικρές, απλές, ζεστές σιωπές.
Ένα βλέμμα, ένα χάδι, ένα χαμόγελο.
Το “σ’ αγαπώ”, είναι κι αυτή
μια “μεγάλη” άδεια λέξη
που μόλις βγει από το στόμα,
θα την πάρει ο άνεμος…
Μα η ζεστή χειρονομία, το βλέμμα, το χαμόγελο,
θα σε διαπεράσουν,
θα μείνουν μέσα σου για πάντα.
Θα μπορείς να τ’ αναπλάθεις
όποια μέρα, όποια ώρα, όποια στιγμή…
Άλλωστε, πώς να κλείσεις σε λέξεις
όσα ξετυλίγονται μέσα μας
αφού οι λέξεις δε φτάνουν ως εκείνους για να εκφράσουν τα ανέκφραστα;
Εκείνα που μόνο νιώθονται;
Γι’ αυτό, σε παρακαλώ,
άφησέ με να σου λέω το “σ’ αγαπώ”
με μικρές, απλές, ζεστές σιωπές.
Άφησέ με…