Αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν

» Πέρασε χθες ένας φίλος από το σπίτι μου και καθώς θαύμαζε (σχεδόν ζηλεύοντας) τα φυτά μου στη βεράντα, μου είπε: – «Τι τους κάνεις και είναι τόσο ζωντανά και θαλερά, ενώ τα δικά μου καχεκτικά και κατσιασμένα; Τους βάζεις συχνά λίπασμα και κοπριά;». « -Τίποτα απ’ αυτά», του απάντησα. «Απλώς τα φροντίζω και τα ποτίζω η ίδια και δεν χρησιμοποιώ το αυτόματο πότισμα, όπως εσύ. Ετσι μου δίνεται και η ευκαιρία να τους μιλάω. Κάποια χρονιά που η βουκαμβίλια είχε ανθίσει μες το καταχείμωνο της έδινα κουράγιο για να αντέξουν τα λουλούδια της στο αγιάζι».  Κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του, χωρίς να ξέρω αν συμφωνούσε με τα λεγόμενά μου ή σκεφτόταν «πάει, λάλησε κι αυτή με τη ζέστη». Υ.Γ. Το θέμα δεν είναι τα λουλούδια μου, αλλά το αντιρατσιστικό. Δεν κάνεις πολιτική με το να είσαι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…