…Δεν ήταν απόφαση της στιγμής! Ήταν μια απόφαση ζωής και την κουβαλούσε για χρόνια εντός του, την ταξίδεψε στα πέρατα της γης, όπου κι αν υπήρξε! Ακόμη και στα όνειρά του όταν έπεφτε να κοιμηθεί, ένιωθε πάντα να κουβαλά τούτο το βάρος πάνω στο σώμα του που όλο και λύγιζε πια από τον πανδαμάτορα χρόνο!
Κι αν δεν είχε φτάσει ποτέ έως Εκεί, εκεί όπου το όριο που είχαν οριοθετήσει -Εκείνη ασυναίσθητα- και οι δυνάμεις του, οι νεανικές του δυνάμεις, οι ασυγκράτητες, οι πάντοτε αντίρροπες, ακόμη κι αυτό το πρόσθετο βάρος τον βάραινε τούτη τη μέρα!
Κι ένιωθε όλο και περισσότερο -καθώς ο χρόνος κυλούσε- πως όσο οι δυνάμεις του πια τον εγκατέλειπαν τούτη η “αναβολή” θα τον τυραννούσε ως την τελευταία ημέρα της ζωής του! Φανταζόταν πως όταν έρθει η στιγμή να πετάξει η ψυχή του έξω ψηλά, κάποιος νεαρός γιατρός θα διαγνώσει σχεδόν χαμογελαστά πως ο γέρος έφυγε εξαιτίας της αναβλητικότητας που βάραινε πολύ την ψυχή και την καρδιά του και η οργανική καρδιά δεν άντεξε άλλο!
Χαμογελαστά ναι, γιατί σκεφτόταν πως ο όποιος γιατρός θα αναλάβει τη νεκροψία με τα υπερσύγχρονα μέσα της εποχής, θα αναγνωρίσει αμέσως δίχως πολλή σκέψη την αιτία!
Οι επιστήμονες της εποχής είχαν ήδη διερευνήσει το θέμα παρόλο που θεωρούνταν παλαιικό· μια αρχαία δοξασία(!) των παρελθόντων καιρών… ο έρωτας!
Εύκολο πολύ θα είναι και για κείνους τους επιστήμονες το εξαχθέν συμπέρασμα της έρευνάς τους, πως τούτος ο σορός αυτού το γεράκου που έχουν μπροστά τους είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση, μία ξεχωριστή πολύ, διότι ο συγκεκριμένος όσο ήταν εν ζωή δεν κατάφερε να πει σε Εκείνη που πολύ αγαπούσε μια ολάκερη ζωή, ότι… πολύ την είχε αγαπήσει!
Κι ας έφτασε πολύ κοντά κάποιες στιγμές να της εξομολογηθεί τον έρωτά του! Κι ας την είχε κάθε βράδυ στο όνειρό του απέναντί του, πότε δίπλα στη θάλασσα, πότε με το φουστάνι που κάποτε την είχε πρωτοδεί, πότε με το ροζ μπλουζάκι που άφηνε να φανεί ο αφαλός της, πότε με τη ματιά της καρφωμένη στη δική του!
Ο ίδιος κόμπος στον λαιμό…
Σιωπή πάντα! Η αναβολή και πάλι!
«Τι σημασία έχει;» ίδια πάντα η σκέψη του!
«Αφού την αγαπώ»…
