«Η δόξα του κόσμου, που δημιουργείται από τους επαίνους των ανθρώπων, μοιάζει με βράχον της θαλάσσης (ύφαλον), που τον σκεπάζουν τα νερά και δεν φαίνεται. Ο ναυτικός περνά πάνω από τον βράχον, ανύποπτος, συγκρούεται με τον βράχον, ανοίγεται τρύπα στο πλοίον, γεμίζει αμέσως νερά και βυθίζεται. Ετσι και η κενοδοξία δεν σταματά να γεμίζη τον κενόδοξον με τα πικρά και αφρισμένα κύματα της κοσμικής ματαιότητος, μέχρις ότου τον καταστρέψει».
(Αγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Παρά τα όποια και όσα δυσάρεστα που συμβαίνουν, κοντά ή μακριά μας, με πολλή ανησυχία παρατηρούμε ότι, αντί η ματαιοδοξία να υποχωρεί, δυστυχώς αυξάνεται σε όλους τους χώρους και σ’ αυτόν τον εκκλησιαστικόν και μάλιστα πληθωρικά με δικαιολογημένο τον σκανδαλισμό, ακόμη και την αγανάκτηση των πιστών.
Τα «αφρισμένα κύματα της κοσμικής ματαιότητος» κατά την ομολογία του Αγίου Ισαάκ το Σύρου, αυξάνονται καθημερινά. Η εντολή του Χριστού «όστις ουν ταπεινώσει εαυτόν… ούτος εστίν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 18,4) και η συμβουλή του αποστόλου Παύλου «μη γινώμεθα κενόδοξοι» (Γαλάτ. 5,26) και «μηδέν κατά εριθείαν και κενοδοξίαν» (Φίλιππ. 2,3) δυστυχώς μας αφήνουν αδιάφορους και αυτό που προέχει είναι η τυφλή υποταγή μας στη ματαιότητα και κενοδοξία.
“Πρέπει” να φαντάζουμε όποιοι και να ‘μαστε κληρικοί και λαϊκοί! Για πτωχεία και ταπείνωση και μάλιστα σε μια τραγική οικονομική κρίση και κοινωνική εξαθλίωση, ούτε λόγος να γίνεται. Καμιά μίμησις του πτωχεύσαντος Χριστού (Β’ Κορινθ. 8,9).
Στην ομιλία του, Κυριακή των Αγ. Πατέρων της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου, ο γνωστός λόγιος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών πρωτ/ρος π. Γεώργιος Μεταλληνός, που περιέχεται στο βιβλίο του “Φως εκ Φωτός”, αναφέρεται σ’ αυτά που γράφουμε και με αξιέπαινη παρρησία: «Μέσα στη σημερινή περικοπή συμπυκνώνεται ολόκληρη η αποστολή της στρατευομένης εκκλησίας, σαν συνόλου των πιστών στον κόσμο. Το πρόβλημα όμως παρουσιάζεται στην πραγμάτωση αυτής της αποστολής. Πώς θα μείνει ο Χριστιανός και η Εκκλησία φως και άλας του κόσμου. Το ίδιο το Ευαγγέλιο ερωτά: «εάν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;». Αν το αλάτι χάσει την αλιστική του δύναμη, τι θα του την ξαναδώσει; Αν ο Χριστιανικός κόσμος χάσει τη δύναμή του να συγκρατεί και να νοστιμίζει, αν δηλ. παύσει να παίρνει τα δώρα αυτά από την πηγή τους, τον Χριστό, τι τον χρειάζεται ο κόσμος; Θα πεταχθεί σαν άχρηστος και θα πατηθεί, συμπληρώνει το Ευαγγέλιο. Μια εκκλησία που συμμαχεί με τον κόσμο του πονηρού, χάνει την αλιστική της δύναμη και πέρα από το όνομα δεν της μένει τίποτε κοινό με του Χριστού την εκκλησία. Είναι καιρός να διερωτηθούμε μήπως κάτι τέτοιο συμβαίνει με όλους μας, όταν συντασσώμεθα με τις δαιμονικές δυνάμεις του κόσμου και εργαζόμασθε όχι για τον Χριστό, αλλά για εκείνες. Εστω και αν τούτο γίνεται χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Θα συμφωνήσουμε όμως όλοι πως δεν διακονείται ο Χριστός, όταν διακονούμε «τον άρχοντα του κόσμου τούτου». Το ίδιο ισχύει και για τη φωτιστική δύναμη της Εκκλησίας. Για να μείνει φως, πρέπει να μείνει απρόσβλητη από το σκοτάδι του κόσμου. Οσο προχωρεί η εκκοσμίκευσίς της, τόσο περισσότερο σκοτάδι μπαίνει στους κόλπους της, τόσο προχωρεί νερό στα ύφαλα του σκάφους της, με όλες τις αναπόφευκτες συνέπειες.
Η εκκοσμίκευσις δεν μπορεί ποτέ να φέρει την επέκταση και αύξηση της εκκλησίας. Ο κόσμος δεν κερδίζεται με την εκκοσμίκευση, αντίθετα η Εκκλησία όταν “εκκοσμικεύεται” χάνει την ταυτότητά της. Για να διατηρήσει η Εκκλησία την ουσία της, πρέπει να μείνει φως και άλας, όπως ο Χριστός τη θέλησε και όπως εκείνος την ίδρυσε στον κόσμο…
Και η μεν (επίσημη) Εκκλησία όλο και γίνεται περισσότερο κοσμική στη δομή και στην οργάνωσή της, εμείς δε σαν άτομα όλο και περισσότερο συμμαχούμε και συσχηματιζόμεθα με τον κόσμο. Να γιατί σήμερα ίσως πολύ περισσότερο έχουμε ανάγκη να μιλούμε για τους Αγίους Πατέρες, που υπήρξαν και υπάρχουν σε κάθε εποχή “το φως του κόσμου και το άλας της γης”.
