Αφρισμένα κύματα της κοσμικής ματαιότητας

«Η δόξα του κόσμου, που δημιουργείται από τους επαίνους των ανθρώπων, μοιάζει με βράχον της θαλάσσης (ύφαλον), που τον σκεπάζουν τα νερά και δεν φαίνεται. Ο ναυτικός περνά πάνω από τον βράχον, ανύποπτος, συγκρούεται με τον βράχον, ανοίγεται τρύπα στο πλοίον, γεμίζει αμέσως νερά και βυθίζεται.
Eτσι και η κενοδοξία δεν σταματά να γεμίζει τον κενόδοξον με τα πικρά και αφρισμένα κύματα της κοσμικής ματαιότητος, μέχρις ότου τον καταστρέψει».
Αγιος Ισαάκ ο Σύρος
Παρά τα όποια και όσα δυσάρεστα που συμβαίνουν, κοντά ή μακριά μας, με πολλή ανησυχία παρατηρούμε ότι, αντί η ματαιοδοξία να υποχωρεί, δυστυχώς αυξάνεται σε όλους τους χώρους και σ’ αυτόν τον εκκλησιαστικό και μάλιστα πληθωρικά με δικαιολογημένο τον σκανδαλισμό, ακόμη και την αγανάκτηση των πιστών.
Τα «αφρισμένα κύματα της κοσμικής ματαιότητος» κατά την ομολογία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου, αυξάνονται καθημερινά. Η εντολή του Χριστού «όστις ουν ταπεινώσει εαυτόν… ούτος εστίν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 18,4) και τη συμβουλή του αποστόλου Παύλου «μη γινώμεθα κενόδοξοι» (Γαλάτ. 5,26) και «μηδέν κατά εριθείαν και κενοδοξίαν» (Φιλίπ. 2,3) δυστυχώς μας αφήνουν αδιάφορους και αυτό που προέχει είναι η τυφλή υποταγή μας στην ματαιότητα και κενοδοξία.
“Πρέπει” να φαντάζομε όποιοι και να ’μαστε κληρικοί και λαϊκοί! Για πτωχεία και ταπείνωση, και μάλιστα σε μια τραγική οικονομική κρίση και κοινωνική εξαθλίωση, ούτε λόγος να γίνεται. Καμιά μίμηση του πτωχεύσαντος Χριστού (Β’ Κορινθ. 8,9).
Στην ομιλία του, Κυριακή των Αγ. Πατέρων της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου, ο γνωστός λόγιος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών πρωτ/ρος π. Γεώργιος Μεταλληνός, που περιέχεται στο βιβλίο του “Φως εκ φωτός” αναφέρεται σ’ αυτά που γράφουμε και με αξιέπαινη παρρησία:
«Μέσα στη σημερινή περικοπή συμπυκνώνεται ολόκληρη η αποστολή της στρατευομένης Εκκλησίας, σαν συνόλου των πιστών στον κόσμο.
Το πρόβλημα όμως παρουσιάζεται στην πραγμάτωση αυτής της αποστολής. Πώς θα μείνη ο Χριστιανός και η Εκκλησία φως και άλας του κόσμου.
Το ίδιο το Ευαγγέλιο ερωτά: “Εάν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;” Αν το αλάτι χάση την αλιστική του δύναμη, τι θα του την ξαναδώση; Αν ο Χριστιανικός κόσμος χάση τη δύναμή του να συγκρατεί και να νοστιμίζη, αν δηλ. παύση να παίρνη τα δώρα αυτά από την πηγή τους, τον Χριστό, τι τον χρειάζεται ο κόσμος; Θα πεταχθή σαν άχρηστος και θα πατηθή, συμπληρώνει το Ευαγγέλιο. Μια Εκκλησία, που συμμαχεί με τον κόσμο του πονηρού, χάνει την αλιστική της δύναμη και πέρα από το όνομα δεν της μένει τίποτε κοινό με του Χριστού την Εκκλησία. Είναι καιρός να διερωτηθούμε. Μήπως κάτι τέτοιο συμβαίνει με όλους μας, όταν συντασσώμεθα με τις δαιμονικές δυνάμεις του κόσμου και εργαζώμασθε όχι για το Χριστό, αλλά για εκείνες; Εστω και αν τούτο γίνεται χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Θα συμφωνήσουμε όμως όλοι πως δεν διακονείται ο Χριστός, όταν διακονούμε “τον άρχοντα του κόσμου τούτου”. Το ίδιο ισχύει και για την φωτιστική δύναμη της Εκκλησίας. Για να μείνη φως, πρέπει να μείνη απρόσβλητη από το σκοτάδι του κόσμου. Οσο προχωρεί η εκκοσμίκευσίς της, τόσο περισσότερο σκοτάδι μπαίνει στους κόλπους της, τόσο προχωρεί νερό στα ύφαλα του σκάφους της, με όλες τις αναπόφευκτες συνέπειες.
Η εκκοσμίκευσις δεν μπορεί ποτέ να φέρη την επέκταση και αύξηση της Εκκλησίας. Ο κόσμος δεν κερδίζεται με την εκκοσμίκευση, αντίθετα η Εκκλησία όταν “εκκοσμικεύεται” χάνει την ταυτότητά της. Για να διατηρήσει η Εκκλησία την ουσία της, πρέπει να μείνει φως και άλας, όπως ο Χριστός τη θέλησε, και όπως Εκείνος την ίδρυσε στον κόσμο.
Και η μεν (επίσημη) Εκκλησία όλο και γίνεται περισσότερο κοσμική στη δομή και στην οργάνωσή της, εμείς δε σαν άτομα όλο και περισσότερο συμμαχούμε και συσχηματιζόμεθα με τον κόσμο.
Να γιατί σήμερα ίσως πολύ περισσότερο έχουμε ανάγκη να μιλούμε για τους Αγίους Πατέρας, που υπήρξαν και υπάρχουν σε κάθε εποχή το φως του κόσμου και το άλας της γης».