Αφροδίτη – Παλμοί της Κρήτης Ελλάδας Δόξες…

Το ευκρινές αποτύπωμα της Νήσος…, κυρίως. Το ευκρινές ίχνος της Λεβεντογέννας, αποπνέει το βιβλίο του κ. Δημήτρη Γεωργακάκη. Οχι βέβαια μόνο, το εικαστικό ίχνος, στην εικονική του αίσθηση! Οντότητα σπαρταριστή και ωραία, σε… κατάκλιση, με δύο πέλαγα δεξόζερβα. Ενας βράχος αγιασμένος, από τους ατέλειωτους, αιματηρούς προκειμένου για την Ελευθερία, αγώνες… Αλλά και το ίχνος, το αναγόμενο σ’ όλο το Ιστορικό της τοπίο, το αγωνιστικό, το φιλοσοφικό, το εθιμολογικό, το πολιτισμικό, με όλο το αυτοδίδαχτο μυρωδικό άνθος του… Η Κρήτη, η Λαμπροτοκερά, μεγάλη αγάπη και ισχυρή αναφορά για τον συγγραφέα, έχει ποτίσει τη συνείδηση και την ψυχή του, τη μνήμη και το «βιωμένο όλον» του, ως “όμβρος” εν αφθονία και ευλογία… Κι αυτό το δρόσο, απο-δίδεται αντίδωρον και ευγνωμοσύνη, ως σκέψη και γνώση, σε δομημένη συγκρότηση, σ’ αυτή την αξιόλογη έκδοση! Μεγαλυνάρι και ωδή ιδιόμελη για την Κρήτη της καρδιάς μας, σε 500 σελίδες (!) Ενα πυκνό και εκτεταμένο υλικό, το οποίο στερεώνεται από αυθεντίες αιώνων, ώστε να τονιστεί η Ελληνικότητα, να συνδεθεί η Ελληνικότητα με το Νησί, και να αναδειχθεί σε Ελληνικότητα, ως αυτή καθ’ αυτή, η Μεγαλόνησος και πρωτοθυγατέρα, στη Λιβυκήν εσχατιά την πελαγίσια! …Το βιβλίο, έργο φιλόδοξο και ευγενικό, έργο ζωής καθώς συνάγεται, έλαβα πριν από μέρες, με λόγια ωραία για μένα και πολλές, συγγενικές και συγκινητικές ευχές… Είμαστε ξαδέλφια με το Δημήτρη, και εκείνη η Αφροδίτη, το αιώνιο σύμβολο του κάλλους, εδώ, μητέρας συμβολισμός… με όλη την αρματωσιά τιμής… Μάνα, η μητέρα του συγγραφέα και θεία μου, που γνώρισα, πάντα μια φιγούρα σε κατάμαυρο πένθιμο ρούχο, να θλίβεται, να νοσταλγεί, να μοχθεί… Δάκρυ, ίδρως, πόνος και αγώνας για την επιβίωση και τη γνώση… Τη γνώση του γιου της με απίστευτους κόπους… Σπουδάζει ο γιος, κι η αξία της περγαμηνής που αποκτά, έχει διπλή αξία θεωρώ, αφού την αποκτά εργαζόμενος, βηματίζοντας σε αγκαθωτές δυσκολίες, να φτάνει τους στόχους του με το ιερό και ασμαίνον, και… οριακά, “εμπρόθεσμο άγγιγμα” της εχταγής αλλά να τους ΦΘΑΝΕΙ… …Μπλε πρωτοσέλιδο, και μετρώ εφτά σημαντικές μορφές του νησιού, που ταξίδεψαν τ’ όνομά του εκτός του κρητικού πελάγους… Παρουσίες διαχρονικές, της πολιτικής, της Τέχνης, των αγώνων, της Λογοτεχνίας… Ο Δ. Γεωργακάκης, ως κλασικός φιλόλογος, πολυδιαβασμένος, έζησε ένα πνευματικό φλόγισμα, να υποκλιθεί σ’ αυτό τον ενδεικτικό πλουραλισμό των γεγονότων και των προσώπων και της δημιουργίας! Του Κρητικού χρόνου, του ριζιμιού, του δεκαπεντασύλλαβου, του Μουσικού ήχου, της Ορχησης και της Χαράς! Τι να πρωτοχωρέσει τώρα στις “αφορμές” από τούτο το πολύμορφο πλούτος που ξεφυλλίζω, και δεν έχει τελειωμό; Βαρύ – βαρύ, πηγή σταθερή και σιωπηλή, γνώσης, γνώσης, γνώσης… Για να ανατρέχει ο καθείς… Ο Κρης, ο ερωτευμένος με τον τόπο του, της αρμύρας και του φωτός, ο αναλυτής, ο ανήσυχος, και υποψιασμένος, ο νέος, να λάβει την Ιστορική Κοινωνία των “αχράντων αιώνων” πάνω στο Κρητικό Σώμα, ο φιλόλογος, ν’ ανταμωθεί με την επιστήμη, του, επιστρέφοντας ως “προσκυνητής” στα λημέρια των σπουδών του, να πάρει κάτι τι, ο λαογράφος, να “κουτσοκορφίσει” βλαστούς Κρητικού ήθους και Κρητικών εθίμων, κι όλα αυτά, που, με λόγο και αίμα, ανησυχούν την ψυχή, κι ησυχάζουν την ψυχή… εκ περιτροπής! Το διαρκώς ζητούμενο! Δημήτρη, σ’ ευχαριστούμε γι’ αυτό το “χειμαρρώδες παλίμψηστο” των Γραμμένων και “γραμμένων” της Λεβεντογεννήτρας μας, που κατέθεσες με τόση αγάπη. Το κλείνω, για τώρα, θα επανέλθω! Γυρίζω την πρώτη σελίδα, ξανά, μηχανικά. Το ρίγος, ανεπαίσθητο, από την Ολονυχτία της Κρήτης, με κυριεύει… θυμίζω την πρώτη στροφή… Ευκαιρία είναι. Δεν ακούμε συχνά, τον ωραίο ύμνο της καταγωγής! «Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη, τα βαριά της τα σίδερα σπα· και σαν πρώτα κτυπιέται κτυπά, και γοργή κατεβαίνει…». Καλή Χρονιά!