Απέναντι στον άνθρωπο που δέχεται να του προσδιορίζουν τη ζωή του και τη σχέση του με την πραγματικότητα οι αστυνομικές δέλτοι και τα κρατικά έγγραφα, εν γένει, δηλαδή μια στατικευμένη εκδοχή της ύπαρξής του, αντιτάσσω τον άνθρωπο που αρνιέται έναν τέτοιο προσδιορισμό, που αμφισβητεί ότι η ζωή περιχαρακώνεται από έννοιες μη δυνάμενες, εκ των πραγμάτων, να αποδώσουν τη συνεχώς ρέουσα πραγματικότητα.
Ο άνθρωπος που δέχεται, και το χειρότερο αφήνει τις προσαπτόμενες απ’ το κράτος ιδιότητες (εθνικότητα, θρήσκευμα, επάγγελμα, οικογενειακή κατάσταση, τίτλοι μόρφωσης κ.λπ.) ή φυσικά χαρακτηριστικά να καθορίζουν όχι μόνο τη θέση του μες στην κοινωνία αλλά και την ψυχολογική του κατάσταση κι απώτερα την ίδια του τη σκέψη, αρνιέται στον εαυτό του μια οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής τοποθέτησης απέναντι στον κόσμο, μια διαφορετική οπτική· αρνιέται τον μη στατικό χαρακτήρα της ίδιας της ζωής.
Συντάσσεται με το κράτος και την πάγια τακτική του: Προκειμένου να διεκπεραιώσει τις υποθέσεις της και να ολοκληρώσει τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, η υπηρεσία στοιβάζει τους ανθρώπους σε κουτάκια, τους κατατάσσει, τους στατικεύει. Ο άνθρωπος που δέχεται διά βίου χαρακτηρισμούς και ιδιότητες αποδιδόμενες σ’ αυτόν από κρατικά έγγραφα και κυρίως από την ταυτότητα, ακυρώνει κάθε προοπτική αποδοχής μόνον εκείνων των ιδιοτήτων που αυτός ο ίδιος θα επέλεγε για τον εαυτό του. Και τούτο είναι τελικώς που τον καθιστά απόλυτα συνεργάσιμο πολίτη κι υπάκουο δέκτη κρατικών εντολών ή αποτελεσματικό καταλύτη πολύπλοκων γραφειοκρατικών ζυμώσεων.
Απέναντι σ’ αυτόν τον άνθρωπο, προβάλλω εκείνον που γνωρίζει και δέχεται, ως καθοριστικό στοιχείο της ύπαρξής του, ότι η ζωή (και μαζί κι αυτός) είναι ρέουσα και ρευστή σ’ όλες τις στιγμές της· ό,τι είναι τη μια στιγμή παύει να υφίσταται σε μια κάποια επόμενη στιγμή. Εκείνον που έχει χωνέψει ότι οι αποδιδόμενοι από κρατικούς χαρακτηρισμοί, προς διευκόλυνση πάσης φύσεων συναλλαγών και διεκπεραιώσεων, όσο αντιπροσωπευτικοί κι αν είναι της ύπαρξής του αναφέρονται σε μια μόνο δεδομένη στιγμή, σ’ εκείνη κατά την οποία ίσχυαν1! Εκείνον που δέχεται ως προσδιοριστικό χαρακτηριστικό της κατάστασής του μόνον ότι ο ίδιος αυτοβούλως επέλεξε κι όχι ό,τι του επέβαλε το κράτος κι οι θεσμοί επειδή ο ίδιος δεν ήταν ακόμα σε θέση να αντιδράσει ή κι αν ήταν δεν μπορούσε. Εκείνον που συνέλαβε ότι μόνον ό,τι λαχταράει η ψυχή του κι ό,τι έχει εκείνος για ακριβότερο απ’ όλα τ’ άλλα μπορεί νάναι πατρίδα του, θρήσκευμά του, γονείς του, παιδιά του, μόρφωσή του!
Και τέλος εκείνον που αποστέργει τον χαρακτηρισμό του καλού πολίτη, δηλαδή του καλού συνεργάτη με το κράτος ακριβώς, γιατί δεν θέλει να εγκλωβιστεί σε κρατικές δέλτους που αφορούν πάντα τους άλλους και τη γνώμη τους γι’ αυτόν, αλλά όχι αυτόν!
1 Ακόμα και τα φυσικά χαρακτηριστικά, που εμφανίζονται ως παγιωμένα σε μια αστυνομική ταυτότητα, υπόκεινται σε αλλοιώσεις κι αλλαγές λόγω γήρατος, ατυχημάτων ή εξωτερικών επεμβάσεων. Αλλιώς δύνασαι να είσαι στα έξι σου, αλλιώς στα σαράντα σου κι αλλιώς στα ογδόντα σου!
