Αυτάρκεια

«Σκανάροντας», την ελληνική πραγματικότητα, σήμερα, στην μεταμνημονιακή εποχή, που μοιάζει με ουτοπία, στεκόμαστε στη λεγόμενη ανάπτυξη του τόπου μας. Μια ανάπτυξη που ονειρεύεται η κυβέρνηση της χώρας μας, με διάφορα φανταστικά σενάρια στην έξοδό μας από την κρίση που υπέστη η χώρα μας τα τελευταία χρόνια!
Μεγαλοστομίες για επενδύσεις, για ξένες εισροές χρήματος, για ευρωπαϊκά επιδοτούμενα προγράμματα, για απασχόληση, για έρευνα, για αναστήλωση και ανασύσταση του πρωτογενούς τομέα! Αυτή είναι η μία πλευρά του αφηγήματος της πολιτικής προπαγάνδας της μελλούμενης ανάπτυξης που… θα έρθει, ενώ η άλλη πλευρά, ταυτόχρονα, ανατρέπει την προηγούμενη, αφού η ανάπτυξη δεν μπορεί να επιτευχθεί με αύξηση του Δημοσίου χρέους, με την πλασματική μείωση της ανεργίας και την άρνηση επενδυτικών κεφαλαίων στη χώρα μας! Οπως είπε κάποιος, η Ελλάδα βγήκε από την εντατική, αλλά δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της! Δεν μπορεί, αφού απλά οι επενδυτές δεν εμπιστεύονται τη χώρα μας, γιατί υπάρχει η «ρετσινιά» και η καχυποψία του αμαρτωλού παρελθόντος, το γιγάντιο χρέος, ο κρατισμός και η γραφειοκρατία! Μια άλλη ματιά είναι και η αλλοίωση του πληθυσμού της χώρας μας με την κατά χιλιάδες διαρροή των νέων επιστημόνων στο εξωτερικό και η εισροή ξένων υπηκόων, μεταναστών ή προσφύγων στην ελληνική επικράτεια!
Η ευημερία που περιέχει ανάπτυξη, καλύτερη ζωή για τους Έλληνες, ανεβασμένο βιοτικό επίπεδο, εξαρτάται από όλους εμάς! Τόσα χρόνια μνημόνια και η οικονομία μας, βρίσκεται στα επίπεδα του 2009! Άρα τι έγινε, γιατί τόσο στραπάτσο, γιατί τόση εξαθλίωση, γιατί τόσες αυτοκτονίες; Μήπως τελικά, όλα αυτά έγιναν  για εμάς χωρίς εμάς, για να σωθούν οι τράπεζες και να πλουτίσουν περισσότερο τα ξένα funds; Η χώρα μας, η γεωγραφική θέση της οποίας προκαλεί τα αρπαχτικά του κόσμου και τους εχθρικά κείμενους γείτονές μας, χρειάζεται ισοζύγιο εισαγωγών και εξαγωγών και παράλληλα κινητοποίηση του πρωτογενούς τομέα με την παραγωγή ανταγωνιστικών προϊόντων, σε όλα τα επίπεδα της οικονομίας. Eνα παράδειγμα είναι η κατοχύρωση των ελληνικών προϊόντων ως ΠΟΠ (Προστασία Ονομασίας Προέλευσης), η καλλιέργεια ποικίλων άλλων απαξιωμένων και βορά στις χωματερές της πατρίδας μας! Γιατί να έχουμε εισαγόμενα αγροτικά προϊόντα αφού μπορούν να καλλιεργηθούν εδώ, π.χ. λεμόνια Αργεντινής, πατάτες Αιγύπτου, λάχανα Βρυξελλών;
Η χώρα μας όχι μόνο μπορεί να γίνει αυτάρκης σε όλα σχεδόν τα προϊόντα, αλλά μπορεί να τα εξάγει σε πολλές χώρες. Ακόμα και προϊόντα τεχνολογίας, βιοτεχνίας και γιατί όχι και βιομηχανίας; Η χώρα μας θα πρέπει να αποκτήσει ταυτότητα και εθνική συνείδηση! Πώς θα μας υπολογίζουν οι άλλοι αν έχουμε ένα κράτος «μπάτε σκύλοι αλέστε», ένα κράτος που είναι αγκυλωμένο στις παθογένειες του παρελθόντος και με εξουθενωμένους πολίτες;