Αυτές οι ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ πρέπει να σταματήσουν. Αυτή η ηλίθια, η μυωπική βία ΠΡΕΠΕΙ να σταματήσει. Δεν μπορεί όποιος θέλει να λέγεται άνθρωπος να συνεχίζει τη ζωή του αμέριμνος όταν δολοφονούν παιδιά. Οταν δολοφονούν μωρά. ΔΕΝ μπορούμε να συμπεριφερόμαστε σαν να μην βλέπουμε, όταν δίπλα μας, καθημερινά, ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ μωρά. Δεν επιτρέπεται να συμπεριφερόμαστε σαν να μην τρέχει τίποτα όταν το νήμα της ζωής μικρών παιδιών κόβεται από καπρίτσιο “ενηλίκων” που δεν ξέρουν καλά – καλά τι θέλουν.
ΣΤΗΝ Παλαιστίνη αυτή την ώρα, χθες, προχθές, αντιπροχθές, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, μικρά παιδιά ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙ στους δρόμους, στα σπίτια τους, την ώρα που παίζουν, την ώρα που γελούν, την ώρα που ονειρεύονται. Παιδικά όνειρα μένουν κρεμασμένα σε βλέφαρα που καταδικάστηκαν να κλείσουν, από τιμητές των πάντων που αποφάσισαν ότι μερικοί θάνατοι παραπάνω είναι λογική απώλεια σε έναν προαιώνιο πόλεμο… ιδεών και κατοχής. Ε, λοιπόν όχι. Οι δολοφονίες παιδιών, οι δολοφονίες μωρών, έπρεπε ήδη να μας έχουν κάνει να πηδήξουμε από τις καρέκλες μας και τον εφησυχασμό μας και να μας κάνουν να ουρλιάξουμε τόσο δυνατά που η φωνή μας να ακουστεί παντού. Να στοιχειώσουμε με τις φωνές μας κάθε δολοφόνο, κάθε “υποβολέα” των δολοφόνων, κάθε έναν που ακόμη και σήμερα μπορεί να μένει απαθής σε όλα όσα διαδραματίζονται στη Γάζα.
ΜΠΟΡΕΙ η “έκρηξη” να ξεκίνησε από προβοκάτσια της Χαμάς, μπορεί και όχι. Μπορεί πίσω από κάθε επίθεση να κρύβεται και ένας δυτικός με πολιτική ισχύ που κινεί τα νήματα. Μπορεί και όχι. Μπορεί όλα αυτά μαζί. Δεν με νοιάζουν τα μπορεί. Δεν θα έπρεπε να μας αφορούν τα μπορεί. Οι πολιτικές αναλύσεις είναι πολύ καλές, αλλά όταν έχουμε να κάνουμε με ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ μωρών, ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ παιδιών δεν είναι ώρα για πολιτικές αναλύσεις και κουβέντες σαλονιού. Είναι ώρα να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σταματήσουμε το αίμα που ρέει. Να σταματήσουμε εγκλήματα που σε λίγο καιρό μπορεί να “χτυπήσουν” και τις δικές μας πόρτες. Η μήπως εμείς, προστατευόμαστε από αόρατες ασπίδες; Η μήπως εμείς είμαστε άτρωτοι και οι ματωμένες εικόνες δεν μας αφορούν; «ΤΟ να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να υπερασπιστείς μια ιδέα, δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, είναι ο φόνος ενός ανθρώπου», έλεγε ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Το να σκοτώνεις αμάχους, παιδιά, μωρά μόνο και μόνο επειδή δεν μπορείς να συμβιώσεις μαζί τους στα ίδια εδάφη, είναι κάτι που ξεπερνά και την πιο νοσηρή φαντασία, τον πιο αρρωστημένο εγκέφαλο.
ΑΠΟ την αρχή όλης αυτής της παράνοιας, αυτά τα μικροσκοπικά κορμάκια, τα σκονισμένα, τα βαμμένα με το ίδιο τους το αίμα, γυροφέρνουν στο μυαλό μου. Το ίδιο και οι εικόνες των γονιών τους, των συγγενών τους, των αδελφών τους. Κάθε δολοφονημένο παιδί, “γεννά” τουλάχιστον έναν αποφασισμένο εκδικητή που δεν έχει πια απολύτως τίποτα να χάσει. Γεννά οργισμένη ανήλεη εκδίκηση. ΔΕΝ είναι μόνο για τις αθώες ψυχούλες που πρέπει να ξεσηκωθούμε. Είναι γιατί όσο καθόμαστε απαθείς, η φλόγα που καίει εκείνη τη γωνιά της Γης μπορεί εύκολα να γίνει πυρκαγιά και να κατακάψει τον πλανήτη. Και τότε θα κλαίμε για τους δικούς μας ανθρώπους, τα δικά μας παιδιά, τα δικά μας μωρά. Θα κλαίμε, γιατί θα είναι αργά να ξεσηκωθούμε, θα είναι αργά να φωνάξουμε. Η ώρα να φωνάξουμε είναι τώρα. Οι ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ στη Γάζα πρέπει να σταματήσουν. ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ.
