Με το πηγαίο χιούμορ και προχωρημένες της ιδέες, η ταινία αυτή μας ψυχαγωγεί, ενώ μας βάζει συμμέτοχους στα διαπολιτισμικά αδιέξοδα μιας μεγάλης οικογένειας, των παιδιών και εγγονών του ζεύγους Βερνέιγ που ζουν στο σύγχρονο Παρίσι.
Το πρόβλημα του συμπαθέστατου αυτού ζευγαριού είναι ότι οι τρείς γαμπροί τους είναι ξένοι και εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους: πρόκειται για έναν Εβραίο, έναν Αλγερινό και έναν Κινέζο που έχουν ήδη παντρευτεί τις τρεις κόρες του ζευγαριού, ενώ η τέταρτη, η μικρότερή τους, είναι κρυφά ερωτευμένη μ` έναν Αφρικανό και δεν τολμά να αναγγείλει στους γονείς πως ετοιμάζονται για γάμο!
Και δεν το τολμά διότι η μητέρα της έχει πλέον πέσει σε κατάθλιψη που δεν μπορεί να γεφυρώσει τα χάσματα στην οικογένεια. Παρ` όλη τη φυσική ευγένεια που διαθέτει, παρ` όλη τη συνειδητά ανεκτική Χριστιανική στάση της , παρ` όλη την ενημέρωσή της για την ιδιαίτερη “κουζίνα” καθενός και τις μαγειρικές της προσπάθειες (για τα Χριστούγεννα έφτιαξε τέσσερεις διαφορετικές γαλοπούλες), παρ’ όλες τις διαλλακτικές συμβουλές στον άντρα της να μην “αρπάζεται” με τους γαμπρούς, όμως δεν καταφέρνει σπουδαία πράγματα. Το οικογενειακό τραπέζι επανειλημμένα γίνεται πεδίο μάχης καθώς οι γαμπροί αρέσκονται να κοντράρονται, από εθνικές αντιπαραθέσεις μέχρι ποδοσφαιρικές και όλοι μαζί τα βάζουν με τον πεθερό που συχνά καταλήγει να αποχωρεί προσβεβλημένος, ενώ η σύζυγός του αρχίζει πλέον να χάνει σ’ αυτό το κλίμα τη ζωτική επαφή με τις κόρες της και να μην μπορεί να χαρεί ούτε τα εγγονάκια της. Πώς να μην πάθει κατάθλιψη… Το ζεύγος Βερνέιγ πλέον φθάνει μέχρι το διαζύγιο!
Ευρηματική η ταινία αγγίζει το θεμελιακό ζήτημα της οντότητας μιας οικογένειας, το θέμα της λεγόμενης πατροπαράδοτης κληρονομιάς. Πώς θα καταφέρουν οι Βερνέιγ να στοιχειοθετήσουν κάτι που να μοιάζει με οικογενειακή παράδοση; Και ποια μπορεί να είναι αυτή; Πώς θα υπερβούν αυτά που τους χωρίζουν, πώς θα παντρέψουν τα παιδιά τους και θα παίξουν επιτέλους με τα εγγονάκια τους;
Η μεγάλη ιστορία της Γαλλικής κουλτούρας και γλώσσας ( που έχουν ενστερνιστεί οι γαμπροί), η παραδειγματική Κοινωνική Οργάνωση της Γαλλίας όπου οι Θεσμοί λειτουργούν καθώς και οι προσωπικές ικανότητες των γαμπρών (ο ένας δικηγόρος και ο άλλος επιχειρεί να στήσει δική του Επιχείρηση) εγγυώνται μιαν ασφαλή βάση. Έτσι, δυνατή στιγμή της ταινίας όπου ο κύριος Βερνέιγ αναγνωρίζεται στη θέση του πατέρα είναι, νομίζω η στιγμή που και οι τρείς γαμπροί, με το χέρι στη καρδιά και με στεντόρεια φωνή τραγουδούν τον Εθνικό ύμνο της Γαλλίας. Καθένας που έχει ζήσει, έστω και λίγο, στη Γαλλία το έχει αισθανθεί θαρρώ, πως Ελευθερία, Ισότητα κι Αδελφοσύνη υπάρχουν σ’ αυτή τη χώρα.
Αλλά το σπουδαίο μ’ αυτή τη ταινία είναι πως μας δείχνει με ποιο τρόπο ο Ξένος γίνεται Αδερφός, πως ταυτίζονται οι άνθρωποι, πώς η Ζωή με τις χαρές και τις αγωνίες της, τα τυχαία γεγονότα αλλά και την αγάπη και τη γοητεία της θα φέρει κοντά τον Γάλλο και τον Αφρικανό και θα τους κάνει συμπέθερους όταν ψαρέψουν, όταν κοπιάσουν, όταν γελάσουν κι όταν μεθύσουν μαζί, όταν ανταλλάξουν ρούχα κι όταν περάσουν μαζί μια νύχτα στο Κρατητήριο.
Η ζωή δεν είναι θεωρία, μας λέει η ταινία, αφήνοντάς μας τη γεύση της Διαλεκτικής ενός πολιτισμού που μπορεί και ξεπερνά την εχθρότητα, γι’ αυτό… απολαύστε την!
*Κ.Ψ.Υ.Χανίων, μ. Ψυχαναλυτικής Σχολής FEDEPSY
