Αυτή είναι η Ελλάδα

Κάτι μου θυμίζει αυτή η φράση… α, ναι, την έλεγε συχνά ο κ. καθηγητής για να προβάλει τότε την Ελλάδα της ανάπτυξης και της προόδου. Ετσι απευθυνόταν προς τον ελληνικό λαό όταν ήθελε να προβάλει και το έργο της κυβέρνησής του. Τώρα πώς τα κατάφερε αυτή η ισχυρή Ελλάδα, του κ. Σημίτη, να καταρρεύσει μέσα σε λίγα χρόνια και να γίνει ο περίγελος της Ευρώπης, είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί, γιατί διαφορετικά θα επαναλαμβάνονται αυτές οι θλιβερές καταστάσεις.
Ενα ερώτημα που μερικοί, όπως ο κ. Πάγκαλος, έσπευσαν να το απαντήσουν και μας είπαν ούτε λίγο ούτε πολύ ότι «…μαζί τα φάγαμε…», επομένως, εάν τα γυρίσουμε όλοι μας πίσω τα φαγωμένα, θα λυθεί το πρόβλημα της χώρας… τόσο απλά. Ο πρώην υπουργός, που, απ’ ό,τι φαίνεται, εκπροσωπεί το παλιό ανίκανο και διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο, προσπαθεί κατά καιρούς με διάφορες παρεμβάσεις να μας κάνει εμάς τους πολίτες να έχουμε άσχημη συνείδηση, έτσι που να μην αντιδρούμε στις φοροεισπρακτικές επιδρομές που εξαπολύει κατά καιρούς η καλή μας η κυβέρνηση. Ετσι με αυτήν τη λογική πέταξε κι αυτό το τελευταίο του μαργαριτάρι ότι οι Κρητικοί δεν αγωνίστηκαν ποτέ τους… Βέβαια υπάρχουν κι άλλοι πολλοί αστέρες στο πολιτικό μας στερέωμα για να μην αδικούμε τον κ. Πάγκαλο… Να θυμηθούμε μετά τον κ. Σημίτη, τους επόμενους πρωθυπουργούς; Θυμάστε τότε που έσκασε η οικονομική κρίση στην Αμερική και στην Ευρώπη, όπου μας διαβεβαίωνε με στόμφο ο δικός μας πρωθυπουργός κ. Καραμανλής ότι… «η ελληνική οικονομία ήταν θωρακισμένη, σε αντίθεση με τις άλλες οικονομίες της Ευρώπης…» κι επομένως δεν θα μας επηρέαζε σαν χώρα η κρίση τόσο πολύ. Πράγματι να είναι καλά ο άνθρωπος… τα προέβλεψε όλα… η Ελλαδίτσα χάρη στη δουλειά που είχε κάνει αυτός και ο άλλος καθηγητής κ. Αλογοσκούφης… ξεπέρασε την οικονομική κρίση… με πολύ λίγες απώλειες. Ο λαουτζίκος μόνο ζορίστηκε όπου το 1/3 είναι στα όρια της φτώχειας, η μεσαία τάξει εξαφανίζεται και μια μικρή ολιγαρχία κάνει συσσώρευση πλούτου. Και βέβαια ο κ. Καραμανλής παρέδωσε την εξουσία στον Γ. Παπανδρέου, χωρίς να μας εξηγήσει για το τι είδους θωράκιση της οικονομίας εννοούσε. Μετά την απομάκρυνσή του από το Μέγαρο Μαξίμου παριστάνει πλέον… τον Βούδα και δεν ομιλεί. Τι να μας πει άλλωστε, όπου κι αυτός είναι ένας από τους πρωταίτιους που φθάσαμε μέχρι εδώ; Και ήρθε ο αντικαταστάτης του στο τιμόνι της χώρας, ο οποίος, ενώ μας διαβεβαίωνε ότι «…λεφτά υπάρχουν…», μετά την ανάληψη της εξουσίας… σαν έτοιμος από καιρό μας οδήγησε στην αγκαλιά του Δ.Ν.Τ. και στα καταστροφικά μνημόνια. Αυτός κατά καιρούς ομιλεί χωρίς να αισθάνεται ντροπή που και αυτός είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της ελληνικής τραγωδίας.
Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι αυτό το πολιτικό προσωπικό εξυπηρετεί μια ολιγαρχία, για να μπορεί σαν αντάλλαγμα να νέμεται την εξουσία. Και καλά αυτές οι δύο κάστες αλληλοεξυπηρετούνται για ίδιον συμφέρον. Στην Ελλάδα άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ αστική τάξη με εθνική συνείδηση. Το μεγάλο ερώτημα και ερωτηματικό συγχρόνως είναι με τους πολίτες αυτής της χώρας… αυτοί που βιώνουν την εξαθλίωση, που ζουν καθημερινά με την αβεβαιότητα, που βλέπουν τις ζωές τους να χάνονται και τη χώρα τους να βαλτώνει. Αυτοί γιατί δεν αντιδρούν. Ακόμα κι αυτοί που έχουν κάποιες αμφιβολίες… αν φύγει το παλιό πολιτικό προσωπικό κι έρθει ένα άλλο, που έχει αριστερές καταβολές… μήπως διερωτώνται οι συμπολίτες μας αυτοί, είναι κι αυτοί το ίδιο με αυτούς που ασκούν τώρα την εξουσία; Προσέξτε οι αμφιβολίες εστιάζονται στο: …μήπως κι αυτοί το ίδιο είναι… και όχι στο αν θα είναι χειρότερο το νέο πολιτικό προσωπικό του τωρινού, γιατί λίγο ή πολύ οι περισσότεροι έχουμε συνειδητοποιήσει ότι χειρότερα δεν γίνεται. Δεν γίνεται γιατί το βλέπουμε πλέον καθαρά… η δημοκρατία μας δεν είναι καν δημοκρατία, όταν οι ολιγάρχες δεν έχουν περιορισμούς, βλέπε γνωστό εμπορικό κέντρο στην Αθήνα που λειτουργεί χωρίς άδεια, άρα δεν υπάρχει ισονομία. Οταν η δημοκρατία μας δεν είναι πλέον συνταγματική δημοκρατία, αφού οι απίθανοι κυβερνήτες μας δεν κυβερνούν σύμφωνα με το σύνταγμα, αλλά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και κλείνουν τη Βουλή εσπευσμένα για να παραγραφούν οι τυχόν ευθύνες που θα προέκυπταν για τους προηγούμενους πρωθυπουργούς, αλλά και για τον κ. Βενιζέλο, για το μνημόνιο και τις υποθέσεις των εξοπλιστικών και της λίστας Λαγκάρντ και για να μην γίνει η συζήτηση για την άρση ασυλίας γνωστού βουλευτή.
Το ζητούμενο, λοιπόν, τώρα είναι να αντιδράσει ο κόσμος και να συστρατευθεί με εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που ανοίγουν κάποιες χαραμάδες ελπίδας για το μέλλον. Παραμένει όμως επίσης ζητούμενο, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές, αυτές οι πολιτικές δυνάμεις να καταλάβουν ότι απευθύνονται πλέον στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού και όχι σε ένα παραδοσιακό, αρτηριοσκληρωτικό κομματικό ακροατήριο. Πράγμα που σημαίνει ότι, εκτός από τις κομματικές πύλες, θα πρέπει να ανοίξουν και τις πύλες της σκέψη τους, να τη διευρύνουν και να τη μετουσιώσουν σε πράξη, για να μπορέσουν πρώτα να συνεννοηθούν με τις μάζες και μετά να τις πείσουν για δράση και ανατροπή. Πρέπει να ειπωθούν κάποιες αλήθειες και από τις δύο πλευρές… οι οποίες δεν θα είναι πάντα ευχάριστες. Γιατί εάν δεν ειπωθούν αυτές οι αλήθειες, θα μας αντιπροσωπεύει η σημερινή Ελλάδα.