ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ όρος θα πείτε. Κι όμως, αυτό μας συμβαίνει εδώ και μερικά χρόνια: από τη μια, οι Ευρωπαίοι μας λένε, «Θέλετε Ευρώπη; Εμείς θα πληρώνουμε τα χρέη σας κι εσείς θα υπογράφετε ό,τι σας ζητούμε!». Από την άλλη εμείς «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα…», έχοντας ήδη υπογράψει μια πολύ σκληρή οικονομική πολιτική που θα εφαρμοστεί.
ΜΕΤΑ από 2 ή τρία χρόνια, αν αποτύχουμε στους στόχους που μας θέτουν, «προσμένουμε, ίσως κάποιο θάμα»!
ΠΟΤΕ άλλοτε μεταπολεμικά δεν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια τέτοιας έκτασης και υφής κρίση. Που να αγγίζει, δηλαδή, όχι μόνο την οικονομία και την πολιτική, αλλά και το «ακλόνητο» αξιακό μας σύστημα! Και ποτέ άλλοτε δεν αποδειχθήκαμε τόσο ανίκανοι, ως κοινωνία και πολίτες, στο να ανανεώσουμε τη χώρα θεραπεύοντάς την από τις χρόνιες εγγενείς αδυναμίες της.
ΜΕ δεδομένη την κρίση, επικράτησαν η διχογνωμία και η έντεχνη διαίρεση του λαού: «ή αυτοί ή έμείς», μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί, φιλοπάτρηδες ή προδότες κ.ά. Αφήσαμε να περάσει πολύτιμος χρόνος. Βλέπαμε τα άλλα επίσης σε κρίση έθνη να την ξεπερνούν, με ενωμένους πολίτες και κόμματα, κι εμείς επιμέναμε στο «φταίνε οι άλλοι, όχι εμείς»!
… ΣΗΜΕΡΑ, με την απονέκρωση των πάντων γύρω μας, επικρατεί πλήρης απογοήτευση. Το δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις: αβεβαιότητα, βαθιά κατάθλιψη, συσωρευμένη οργή, απαξίωση κυρίαρχων θεσμών, έξαρση βίας και τρομοκρατίας, στοχοποίηση προσώπων άσχετων με την κρίση, μηδενική ανοχή στην άλλη άποψη. Και πάνω απ΄όλα φόροι, φόροι, φόροι!
ΟΛΑ, λοιπόν, βρίσκονται υπό αίρεση. Τίποτε δεν είναι διασφαλισμένο (κυρίως ένα ήρεμο πολιτικό κλίμα). Δεν βλέπεις πουθενά όρεξη για ζωή, αφού υπάρχει έλλειψη στοιχειώδους ορθολογισμού ακόμη και για τα απλούστερα προβλήματα της καθημερινότητας. Διαστρεβλώνονται οι λέξεις κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, ο σεβασμός των άλλων και η παραδοχή/προώθηση των ικανών βρίσκεται πάντα στα αζήτητα, η αξιοκρατία είναι επίφοβη, και η … ανάπτυξη δεν έρχεται ποτέ της. Με δεδομένα λοιπόν τα παραπάνω προβλήματα της χώρας αλλά και το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, η (αυτο)αποικιοποίησή μας, με όλες τις συνέπειές της, δεν θα σταματήσει εύκολα. Επειδή, το πρώτο πρόβλημα που έπρεπε να είχαμε λύσει-η συναίνεση-δεν υπάρχει και δεν «οικοδομείται»! Είναι δε η συναίνεση η μόνη “ιδεολογία” που μπορεί να μας ωθήσει έξω από το τέλμα. Όμως, η αγιάτρευτη παθογένεια των πολιτικών μας, η εγωπάθεια κι ο μεσιανισμός τους, μάς ταλανίζουν δεκαετίες άσκοπα. Έτσι, ένα παλιό καιροσκοπικό πολιτικό «κατεστημένο» (αριστερο-δεξιο-σοσιαλιστικό) είναι αδύνατο να μεταρρυθμίσει ένα στρεβλό οικονομικοκοινωνικό σύστημα δεσποζόμενο από ένα αποτυχημένο κράτος…
