Αυτό που με στεναχωρεί

Οι ρίμες μου σε αριθμό, τσι χίλιες έχουν φτάσει,
μ’ υπάρχουνε και κάμποσες, που θέλουνε… φαράσι.
Κι ένας μεγάλος ποιητής, εις τα γεράματά ντου,
πολλά αποποιήθηκε, απ’ τα ποιήματά ντου.
Δειλά δειλά ξεκίνησα, γύρω στο δυο χιλιάδες,
αφού επήρα σύνταξη, με πιάσαν οι λολάδες.
Μονάχος μου τη διάλεξα, ετούτη τη πορεία,
αν πως πως το μετάνιωσα, με τρώνε τα θηρία.
Το ζήτημα που σήμερα, μ’ απασχολεί το φλέγον,
δεν είναι καν ατομικό και συνεχίζω λέγων.
Ο ξεπεσμός τση χώρας μας και του λαού τα βάρη,
περίσσια με στεναχωρούν, πληγώνει το… σαμάρι.
Που φόρτωσαν στις πλάτες μας, οι Ευρωπαίοι φίλοι,
με τσ’ Έλληνες πολιτικούς, που θέλουνε σκαμπίλι.
Οι ξένοι ξέρουνε καλά και κάνουν τη δουλειά τους
μα οι δικοί μας δείχνουνε, σε μας την ανθρωπιά τους.
Αν πω με τ’ αζημίωτο, ίσως και να ‘μαι λάθος
κι αφήνω ντο μεταίωρο, εις του μυαλού το βάθος.
Πολλούς έχει η χώρα μας, εκατομμυριούχους,
που θεωρούνε εαυτούς, γίγαντες τροπαιούχους.
Καρφάκι δεν τους καίγεται, τι γίνεται τριγύρω,
κι αν τη “Μακεδονία” μας, χαρίζουμε στη ΦΥΡΟΜ.
Ποσώς δεν ενδιαφέρονται, για κείνους που πεινούνε
και για ξεριζωμένους που την πόρτα μας χτυπούνε.
Για τα παιδάκια τ’ άρρωστα, δεν δίνουνε δεκάρα,
καβούρια έχ’ η τσέπη τους, τα μάθια τους αντάρα.
Για τούτο νιώθω ένοχος, εφ’ όσον δεν τα γράψω,
το έχω καν’ αυτοσκοπό και ρότα δεν θ’ αλλάξω.
Θα το φωνάζω δυνατά, μπας και μ’ ακούσει κάποιος
γιατί δεν ειν’ ο κόσμος μας, πέρα για πέρα σάπιος.