Μετά το ξημέρωμα που φωτίστηκαν οι πόλεις οι νομιμόφρονες πολίτες έτρεξαν για να… καθορίσουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ούτε αγωνία, ούτε ουρές. Αδιαφορία σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Η άσκηση πολιτικής “αβίαστης βούλησης”, που συμβαίνει κάθε μέρα στα έδρανα της Βουλής απ’ τους βουλευτές, για μας γίνεται γνώμη και πρόθεση από φέτος κάθε πέντε χρόνια, για την Αυτοδιοίκηση και την Ευρωβουλή για την εκλογή βουλευτών, οπότε οι συγκυρίες το επιβάλλουν και εφ’ όσον ο πρωθυπουργός το θελήσει.
Και επειδή αυτά τα δημοκρατικά δικαιώματα τα απέκτησαν άνδρες και γυναίκες και ως αγαθά πρέπει να ασκούνται κάπως καθόρισαν να λαμβάνουν χώρα αρχικώς στα εκκολαπτήρια της πολιτικής, τους Δήμους και μετά να καταλήγουν στο κτήριο που συναποφασίζουν, το οποίο ονόμασαν βουλευτήριο. Μεταξύ θεωρίας και πράξεως μικρή διαφορά υπάρχει ή και καμία, αφού η γνώμη και η θέληση έχουν κάνει φτερά απ’ το βουλευτήριο κι έχουν εγκατασταθεί σε ένα μόνο γραφείο του “ισχυρογνώμονα” μονάρχη!
Σήμερα κληθήκαμε να αναδείξουμε στο πρώτο επίπεδο του πολιτικού συστήματος τους ικανούς κομματικοποιημένους, που βαφτίστηκαν ανεξάρτητοι και βγήκαν στο προσκήνιο. Εχουμε και τους οικογενειόπαιδες απ’ το παρασκήνιο, αλλά και μερικούς αγωνιστές από τη ναφθαλίνη. Οι παλαιοί είναι αποφασισμένοι να αποκτήσουν με δικές τους ξανά αποφάσεις όσα κατά καιρούς είχαν απαλλοτριώσει! Το συμπόσιο της πολιτικής γαστρομαργίας είναι τόσο ελκυστικό, που όσοι δοκιμάσουν τις πρώτες μπουκιές θ’ ακολουθήσουν εκείνους που έφαγαν ένα κομματάκι και σαν λαίμαργοι θα καταβροχθίσουν τα πάντα.
Πρόκειται για αστέρες του “εκσυγχρονισμού” ορατούς χωρίς κιάλια, που θέλουν να κάνουν τον θυμό ελπίδα και την ελπίδα πράξη, να δώσουν στους πολίτες την πρωτογενή εξουσία, που είναι ο πυρήνας της δημοκρατίας! Ετσι λένε ότι είναι η βούληση αυτών, να αποφασίζουν αντ’ αυτών και να λογοδοτούν (;) σ’ αυτούς, που αποτελούν τους… νομοθέτες!! Να οργανώνουν, να αλλάζουν, να εγγυώνται, να κατοχυρώνουν, να αξιοποιούν και άλλα τερπνά και ωφέλημα! Περνάμε μια “μεταβατική περίοδο”. Υπάρχουν δύο δρόμοι τους οποίους γνωρίζουν εκείνοι τους οποίους ψηφίζουμε. Ο ένας οδηγεί στη Βουλή και ο άλλος στο πουθενά. Εμείς ακολουθούμε τον δεύτερο, που εκείνοι έχουν χαράξει με τις λακκούβες και τα χώματα. Και όμως παρά του ότι δεν συμφωνούμε με τις καυχησιολογίες τους, πάμε κοντά τους να τους συνδράμουμε, αγνοώντας τη μικροψυχία τους, αφού μας συμβουλεύουν αντίθετα απ’ ότι ο Δημοσθένης τους νέους, όταν πήγαιναν να του συμπαρασταθούν στην Αίγινα, που ήταν εξορία.
Οπως αναφέρει ο Πλούταρχος (Δημοσθένης παραγρ. 2) “…τους νεανισμούς απέτρεπε της πολιτείας…”. Τους έλεγε ότι “αν εξ αρχής ανοίγονταν μπροστά τους δύο δρόμοι, ο ένας προς το βήμα της εκκλησίας και ο άλλος κατ’ ευθείαν στην καταστροφή και αν ετύχαινε να γνωρίζει από πρωτύτερα τα κακά της πολιτικής, τους φόβους, τους φθόνους, τις συκοφαντίες, τους αγώνες, τότε θα προτιμούσε τον δρόμο που οδηγούσε κατ’ ευθείαν προς τον θάνατο… Βέβαια, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι σύγχρονοι άλλους οδηγούν στον θάνατο, εκτός απ’ τους εαυτούς των. Το τραγικό για τον Δημοσθένη, που ήταν φιλόδοξος μεν, αλλά άτολμος στους κινδύνους, φάνηκε αποφασιστικός και “οδηγήθηκε κατ’ ευθείαν προς τον θάνατο”, πίνοντας δηλητήριο στον ναό του Ποσειδώνος στον Πόρο, καταδικασθείς σε θάνατο κατ’ απαίτησιν του Αντιπάτρου. Αν η δημοκρατία χρειάζεται ενίσχυση, είναι πολύ δύσκολο για τους πολίτες να βοηθήσουν σ’ αυτή τη “μεταβατική περίοδο” αγνώστου διαρκείας.
