Αυτοδυναμίας αμαρτίες

» Στα περίεργα του εκλογικού νόμου της επικρατούσας “ενισχυμένης αναλογικής”, υπάρχουν δυο ουσιαστικές “ταχυδακτυλουργικές” παράμετροι -που δίνουν αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα.
Εστω και με το ένα τρίτο των “πραγματικών” συνολικών ψήφων!
– Πρώτα είναι το ποσοστό που θα πάρει αυτοτελώς το πρώτο κόμμα (τουλάχιστον ένα 33%) και
– έπειτα, παρεμβαίνει το συνολικό ποσοστό των μικρών κομμάτων που δεν καταφέρνουν να συγκεντρώσουν το όριο του 3% για την είσοδό τους στη Βουλή. Αυτό το ποσοστό “κατεβάζει” τον πήχη αυτοδυναμίας του πρώτου κόμματος ευνοώντας το!
Ετσι, όσο περισσότερα είναι τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής, άρα και μεγαλύτερο το άθροισμα της δύναμής τους, τόσο θα βγαίνει… κερδισμένο το πρώτο κόμμα. Που με αυτό το δεδομένο θα είναι πιο κοντά στην απόλυτη πλειοψηφία των 151 βουλευτών!
Για να υπολογιστεί ο αριθμός των εδρών που παίρνει κάθε κόμμα, κατ’ αρχάς πολλαπλασιάζεται το εκλογικό ποσοστό του με το 250. Στη συνέχεια, το γινόμενο διαιρείται με το συνολικό ποσοστό όλων των κομμάτων που περνούν το 3%. Το αποτέλεσμα δίνει τις έδρες. Στις έδρες του πρώτου κόμματος προστίθενται και οι 50 έδρες που είναι το μπόνους που προβλέπει ο εκλογικός νόμος!
Ο νομοθέτης αυτού του καλπονοθευτικού τερτιπιού, το σκαρφίστηκε για να υπάρχουν “αυτοδύναμες” κυβερνήσεις. Τις οποίες, είναι αλήθεια, μεταπολεμικά είχε ανάγκη η χώρα για να επουλώσει τις πληγές της και να ορθοποδήσει απερίσπαστα. Το περίεργο είναι ότι αυτός ο νόμος ευνόησε αφάνταστα τον δικομματισμό στη Μεταπολίτευση, που έτσι ανέπτυξε όλες τις στρεβλώσεις που χαρακτηρίζουν το πολιτικό μας σύστημα.
Φυσικά, κάθε αντιπολίτευση “έβλεπε” τα άσχημα του νόμου και τα συμπαρομαρτούντα του, με την εξαφάνιση κάθε μικρού κόμματος. Υποστήριζε πως όταν βρεθεί στην κυβέρνηση θα διορθώσει τις αγκυλώσεις του νόμου ψηφίζοντας την “απλή αναλογική”. Αμ δε…