Μπήκε το φθινόπωρο, θά ’ρθει γοργά ο χειμώνας, θ’ αρχίσουν τα πρωτοβρόχια, οι ψύχρες κι οι ψυχρολουσίες και τα γνωστά μας κρύα ντους, που μας βάζουν κάτω απ’ παγωμένο -ή και καυτό νερό- τάχα μου ξαφνιαζόμαστε και δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως μας συμβαίνει κάτι τέτοιο! Κι όμως καμιά κατάσταση -καλή ή κακή- δεν έρχεται από μόνη της. Όλοι μαζί τη χτίζουμε! Τη διαμορφώνουμε λεπτό προς λεπτό, γι’ αυτό κι εύκολα τη συνηθίζουμε! Ας πάρουμε τα… «φακελώματα»! Αυτή την απεχθή λέξη των χρόνων που πέρασαν, που μόνο στο άκουσμά της μας σηκωνόταν η τρίχα! Πολύ επικίνδυνο πράγμα να είσαι… φακελωμένος! Άσε που ποιος θα δεχόταν να βρίσκονται γραμμένα κάπου -και στη διάθεση του κάθε άσχετου- όλα τα προσωπικά του στοιχεία, η οικογενειακή κατάσταση, οι κινήσεις, οι διασυνδέσεις του κτλ, κτλ; Κανείς! Τώρα βέβαια που «αυτοφακελωνώμαστε» στα γνωστά μέσα κοινωνικής δικτύωσης και καταθέτουμε δημόσια ακόμα και την ώρα που πάμε για ύπνο, το πράγμα αλλάζει! Γιατί αυτό το κάνουμε με την θέλησή μας, το κάνουμε με κέφι, ενίοτε με διάθεση επίδειξης στους φίλους στη γραμμή, που μας παρακολουθούν, τους οποίους φυσικά παρακολουθούμε κι εμείς… Απλά πράγματα, αφού η παρακολούθηση έγινε μόδα απολύτως αποδεχτή, κι ας πούμε αναγκαίο “κακό” των καιρών μας…
Μέχρι εδώ καλά, αλλά πώς θα μας φαινόταν να μας κατασκοπεύουν χωρίς τη συγκατάθεσή μας; Και δεν μιλάμε μόνο για ’κείνα τα μηχανήματα στην εθνική, που στέκουν σαν σκιάχτρα πίσω απ’ τις φυλλωσιές για να τσακώσουν κάθε παραβάτη οδηγό! Αυτά τα συνηθίσαμε, τα έχουμε εντοπίσει κι ανταποκρινόμαστε ανάλογα λίγο πριν προσεγγίσουμε το σημείο! Αδιάφοροι επίσης προς τον μηχανισμό ασφαλείας της κοντινής Τράπεζας ή τον άλλον στην είσοδο του απέναντι διαμερίσματος, που μας φωτογραφίζει και μας αποθηκεύει διά βίου στα ενδότερά του! Απολύτως εξοικειωμένοι με την κακή συνήθεια του γείτονα, που φωτογραφίζει μερονυχτίς με το κινητό ό,τι πέσει στην αντίληψή του, και το στέλνει κατευθείαν στους διαδικτυακούς του φίλους ανά την υφήλιο… Ούτε που σηκώνουμε το κεφάλι ψηλά -όπως κάνουμε κάτι νύχτες που μας πιάνουν τα ρομαντικά μας και κολλάμε με τις ώρες στο φεγγαράκι το λαμπρό!- για ν’ αναζητήσουμε εκείνους τους αόρατους δορυφόρους που καραδοκούν πάνω απ’ τα κεφάλια μας και καταγράφουν ευσυνείδητα κάθε ψίθυρο, ακόμα και μες στην κάμαρά μας! Εξοικειωθήκαμε και δεν μας τρομάζουν πια κι εκείνες οι χάρτινες φιγούρες χαμογελαστών ανθρώπων, που μας υποδέχονται σε κάποιους χώρους όπου νομίζεις ότι περιφέρεσαι μόνος, ενώ εκεί κοντά ευσυνείδητοι υπάλληλοι του καταστήματος -καθηλωμένοι μπρος στα μηχανήματα- ακολουθούν κάθε βήμα και καταγράφουν κάθε κίνησή μας… Για την προστασία των εμπορευμάτων φυσικά… Λογικό επίσης μας φαίνεται και το γεγονός ότι συνεχίζονται οι παρακολουθήσεις των ισχυρών του κόσμου τούτου, απ’ τους άλλους ισχυρούς, που γίνονται για λόγους…προληπτικούς, βεβαίως- βεβαίως… Λογικό κι αποδεκτό κι αυτό! Ολα αποδεκτά τελικά…
