Αυτοκίνητα μιας άλλης εποχής

Tα εργοστάσια κατασκευής αυτοκινήτων τη δεκαετία 1960-70 αλλά και ’80 έφτιαχαν τα διάφορα μοντέλα τους, με στόχο πάντα την αξιοπιστία και ένα κύκλο ζωής πάνω από 20 χρόνια, ενώ με την τεχνολογία τότε να βαδίζει πολύ αργά δεν είχαμε αυτό που συμβαίνει σήμερα, όπου παρουσιάζονται συνεχώς νέα μοντέλα, κάθε τρεις και λίγο, αντικαθιστώντας τα παλαιότερα. Ο ανταγωνισμός αυτός των εταιρειών έχει σαν αποτέλεσμα σε κάποια από αυτά, η αξιοπιστία και η ποιότητα να πηγαίνει πολλές φορές… περίπατο.
Έτσι κάποιες κλισέ φράσεις που ακόμα και σήμερα λένε κάποιοι παλιοί οδηγοί του τύπου τα παλιά αυτοκίνητα ήταν “γερά σαν βράχος” ή “δε σπάνε, δε χαλάνε” έχει και μια δόση αλήθειας. Στο ρεπορτάζ παρουσιάζουμε κάποιους συμπολίτες μας οι οποίοι δεν είναι συλλέκτες αυτοκινήτων. Απλά έχουν επιλέξει για τους δικούς τους λόγους ο καθένας να κυκλοφορούν ακόμα το πρώτο τους αυτοκίνητο που απόκτησαν στα νεανικά τους χρόνια. Σε όλους εμάς που αγαπάμε το κλασικό αυτοκίνητο,  με το να συνεχίζουμε να τα βλέπουμε να κινούνται χωρίς πρόβλημα στο δρόμο, με τις συμβατικές πινακίδες της εποχής εκείνης, λέμε απλά ένα μεγάλο μπράβο στους ιδιοκτήτες τους, γιατί “δεν σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν”…

1 από 5

Χρήστος Καραγιώργος – Fiat 110 1100 κ.εκ. (1969)
Γενέθλια 43 χρόνων για το “Φιατάκι”
Το Fiat 110 1100 κ.εκ. το αγόρασε καινούργιο  ο κ. Χρήστος Καραγιώργος στις 22 Ιουνίου 1969. Στη συνάντηση που είχαμε, η πρώτη κουβέντα τού κ. Καραγιώργου ήταν «δεν θα το αλλάξω ποτέ». Είναι το ένα και μοναδικό που απόκτησα στη ζωή μου.Το αγόρασα το 1969 από την Fiat Φαραντάκη 95.000 δραχμές».

«Χαλάλι! τα χρήματα που του έχω δώσει»
Μου έχει στοιχίσει πολλά χρήματα όλα αυτά τα χρόνια, για να το έχω στη κατάσταση αυτή, αλλά χαλάλι του. Προβλήματα μηχανικά δεν αντιμετώπισα ποτέ γιατί το συντηρούσα ευλαβικά όλα αυτά τα χρόνια, μιας και είμαι  μηχανικός.  Καινούργιο τώρα να μου δώσουν, χωρίς χρήματα, δεν θα το δώσω το “Φιατάκι” μου».

Σε πόλεις και χωριά, βουνά και θάλασσα
Έχω γυρίσει με το αυτοκίνητο μου, όλη την Ελλάδα, αλλά και τα βουνά και τις παραλίες της Κρήτης, αφού ήμουν κυνηγός αλλά και ψαράς  ταυτόχρονα. Πέρσι τον Σεμπτέμβριο του έκανα ένα γενικό βάψιμο, του τοποθέτησα καινούργιες ταπετσαρίες και καθίσματα. Το έκανα καινούργιο! για να αντέξει για πολλά – πολλά χρόνια ακόμα…

1 από 3

Γιάννης Σπανουδάκης – Volvo Station 1.600 κ. εκ. (1967)
Αυτοκίνητο γερό σαν… τανκ!
«Οι εταιρείες παλιά προσπαθούσαν να επιβληθούν στην αγορά, προσφέροντας γερά και βαριά αυτοκίνητα. Τώρα η τεχνολογία των αυτοκινήτων είναι βέβαια πολύ ανώτερη, όπως σε κάθε άλλο καταναλωτικό αγαθό, αλλά τα αυτοκίνητα που κατασκευάζονται, είναι πολύ ευαίσθητα τόσο σε μηχανικές βλάβες ενώ με το παραμικρό τσαλακώνονται τα σασί τους. Τότε τα αυτοκίνητα ήταν τάνκς». Την άποψη αυτή εκφράζει ο Γιάννης Σπανουδάκης ο οποίος από το 1973 εξακολουθεί να κυκλοφορεί με το πρώτο του αυτοκίνητο. Για την ιστορία που συνοδεύει το Volvo και κάπιες από τις αναμνήσεις του με αυτό ο κ. Σπανουδάκης μας είπε «το Volvo το αγόρασα τον Οκτώβριο του 1973, από μια ελληνοελβετική εταιρεία που δραστηριοποιούνταν στο αεροδρόμιο Χανίων. Οταν η εταιρεία έφυγε από την Ελλάδα, το αυτοκίνητο αυτό το αγόρασα. Δεν θέλησα να πάρω άλλο αυτοκίνητο όλα αυτά τα χρόνια, γιατί πάντοτε ανταποκρικόταν στις απαιτήσεις μου και σε αυτό που εγώ ζητούσα από αυτό. Έχω γυρίσει όλη την Ελλάδα μαζί με την οικογένειά μου ενώ την Κρήτη πολλές φορές από άκρη σε άκρη. Για να το διατηρώ στην κατάσταση που είναι σήμερα, του έχω κάνει δύο σημαντικές αναπαλαιώσεις. Την πρώτη την έκανα σε συνεργείο – φανοποιείο στην Αθήνα, όπου το “έγδυσα” στην κυριολεξία και το ανακατασκεύασα από την αρχή, αντικαθαστώντας κάποιες λαμαρίνες του. Και τον κινητήρα τον έχω επισκευάσει μια φορά στη Volvo στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 2011 διέθεσα κάποια χρήματα για μια ακόμα μικρή ανακατασκευή.
Είμαι πολύ ευχαριστημένος όλα αυτά τα χρόνια, γιατί δεν καταναλώνει πολλά καύσιμα, δεν έχει ζημιές, έχει μεγάλους χώρους, πέντε πόρτες, τα καθίσματα πέφτουν, έχει τεράστιο χώρο  για αποσκευές, άρα γιατί να μπω στη διαδικασία να το αλλάξω, τι παραπάνω θα μου προσφέρει ένα πιο σύγχρονο.
Όλα αυτά τα χρόνια με έχει αφήσει μια φορά στο δρόμο, όχι από κάποια σοβαρή βλάβη, αλλά δεν επειδή είχε χαλάσει ο δείκτης βενζίνης και δεν ήξερα πόση ακριβώς βενζίνη είχα στο ρεζερβουάρ. Ο συναισθηματισμός που υπήρχε σε εμάς τους παλιούς, πιστεύω ότι δεν υπάρχει σήμερα.
Οι περισσότεροι αγοράζουν ένα αυτοκίνητο όπως  ένα ζευγάρι παπούτσια. Δηλαδή δεν “δένονται” με αυτό, ενώ μόλις παλιώσει το πουλάνε.

Υπάρχουν ακόμα ανταλλακτικά
«Οι Σουηδοί της Volvo έχουν δώσει σε βιοτεχνίες το δικαίωμα να κατασκευάζουν ακόμα ανταλλακτικά από παλαιότερα μοντέλα τους. Έτσι δεν δυσκολεύομαι να βρω κάτι που θα χρειαστώ να αλλάξω πάνω στο αυτοκίνητο».

Βλέμματα θαυμασμού…
«Δεκάδες είναι οι φωτογραφίες από τουρίστες όλα αυτά τα χρόνια που το κυκλοφορώ. Ξέρετε, οι ξένοι έχουν μια άλλη αυτοκινιστική κουλτούρα και θαυμάζουν κάθε τι παλιό που κυκλοφορεί στους δρόμους. Να σημειώσω ότι δεν είναι λίγες οι φορές που έχω βρει σημειώματα πάνω στο παρπρίζ, τα οποία με ρωτούν αν το πουλάω, πόσο το δίνω, ακόμα και τηλέφωνα για επικοινωνία».

Η οικογένεια μου δεν πρόκειται να το αποχωριστεί
«Τα παιδιά δεν μου έχουν ποτέ πει να το πουλήσω. Το αγαπάνε όπως εγώ, ενώ κάποιες φορές που τους έχω πει να το πάρουν να κάνουν καμία βόλτα, η απάντησή τους είναι ότι δεν θέλουν στα χέρια τους να πάθει καμία ζημιά ή κάποιος να τους τρακάρει».

1 από 3

Αντώνης Σαρτζετάκης – Toyota Corolla 1.300 κ.εκ. (1978)
Ο αξιόπιστος Ιάπωνας
Mε μηδενισμένο πολλές φορές το κοντέρ των χιλιομέτρων, και χωρίς κανένα μηχανικό ή άλλο πρόβλημα, το Toyota Corolla του 1978 του Αντώνη Σαρτζετάκη αντέχει ακόμα. Όπως ο ίδιος μας είπε «το “Κορολάκι” μου για την εποχή του ήταν μια πολύ “καλή κούρσα”. Το είχα αγοράσει σε πολύ καλή κατάσταση με 30.000 χιλιόμετρα. Ολα αυτά τα χρόνια δεν μου παρουσίασε κανένα πρόβλημα, ήμουν πολύ ευχαριστημένος και γι’ αυτό το κράτησα μέχρι σήμερα. Να φανταστείς πόσο αξιόπιστο είναι, που δεν έχω αλλάξει ακόμα   δίσκο-πλατώ, ενώ ποτέ δεν με έχει αφήσει στο δρόμο, μόνο μια φορά για πολύ λίγο μέχρι να αλλάξω ένα κλαταρισμένο ελαστικό. Το κοντέρ δε έχει μηδενίσει πολλές φορές και ειλικρινά δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες χιλιάδες χιλιόμετρα έχω κάνει. Το αυτοκίνητο όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε μόνο χρήση επιβατικού, αλλά και αγροτικού και πάσης φύσεως άλλων εργασιών. Το “Κορολάκι” μου έχει πάει παντού, έχει γυρίσει πολλές φορές την Κρήτη, ενώ ακόμα και σήμερα μπορεί να πάει και να γυρίσει μέχρι το Ηράκλειο χωρίς κανένα πρόβλγημα αλλά και χωρίς να “κάψει ούτε μια στάλα λάδι».

Ζωντανές αναμνήσεις
«Είμαι συναισθηματικά “δεμένος” με αυτό το αυτοκίνητο, αφού με αυτό πήγα γαμπρός στην εκκλησία, έφερα στο σπίτι τα παιδιά μου από την κλινική όταν γεννήθηκαν, σε αυτό έμαθε να οδηγά η γυναίκα μου και τα παιδιά μου και πολλές ακόμα όμορφες στιγμές. Μεγάλωσα μέσα σε αυτό και αυτό μαζί μου. Είναι απαπόσπαστο κομμάτι των νεανικών μου χρόνων και της ίδιας μου της ζωής γενικότερα. Δεν πρόκειται λοιπόν να το αλλάξω.
Αν και απόκτησα πριν λίγα χρόνια καινούργιο αυτοκίνητο, την αγάπη και το δέσιμο που έχω στο “Κορολάκι” μου δεν την “απολαμβάνει” το καινούργιο μου αυτοκίνητο. Τα παλιά αυτοκίνητα ήταν γερά, απλά, αξιόπιστα, βέβαια δεν συγκρίνονται με την τεχνολογία του σήμερα αλλά και αυτά είχαν τη γοητεία τους. Κάποια στιγμή θα αποφασίσω να το επαναφέρω στην αρχική του μορφή, κάνοντας του μια “γενναία” αναπαλαίωση. Ξέρω ότι δεν θα αντιμετωπίσω κάποιο πρόβλημα, αφού ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλά καινούργια ανταλλακτικά, που ίσως χρειαστώ να αντικαταστήσω».

1 από 4

Χρήστος Μπαντιάς – Nissan Sunny 1200 κ.εκ. (1980)
670.000 χιλιάδες χιλιόμετρα και συνεχίζει….
«Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα για να αγοράσω το Fiat Mirafiori αλλά τότε κάποια προβλήματα με το εργοστάσιο, κάτι οι παραδόσεις που αργούσαν υπερβολικά, αποφάσισα να πάρω το Nissan και αυτή η απόφασή μου τελικά αποδείχτηκε η πιο σωστή και αξιόπιστη. Κυκλοφορώ κανονικά από την πρώτη μέρα που το πήρα, ενώ έχω διανύσει 670.000 χιλιόμετρα και έχω αλλάξει μόνο ένα δίσκο-πλατώ, μια τρόμπα του συμπλέκτη, μια τρόμπα βενζίνης, τίποτε άλλο. Επισκευή στον κινητήρα δεν έχει γίνει ποτέ, το μόνο που έχει αλλαχτεί είναι ένα σετ ελατήρια, ενώ ακόμα όσα χιλιόμετρα τελικής ταχύτητας “έβλεπα” τότε, τα ίδια “βλέπω” και τώρα, δεν έχει χάσει τη δύναμή του.
Τα αυτοκίνητα τα παλιά χρόνια ήταν τα περισσότερα χειροποίητα, και γι’ αυτό ήταν γερά, και δεμένα. Σήμερα τα επίπεδα παθητικής και ενεργητικής ασφάλειας είναι σαφώς ανώτερα, αλλά και αυτά για την εποχή τους ήταν “θηρία” αντοχής, τουλάχιστον σε επίπεδο μηχανικών μερών, γιατί απλά ήταν πιο απλές κατασκευές, χωρίς ηλεκτρονικά καλούδια που συναντάμε στα σύγχρονα αυτοκίνητα. Δύσκολα να σε άφηναν στον δρόμο».
Λίγα ανταλλακτικά σήμερα
«Από ανταλλακτικά, κυρίως μηχανικά, ψαλιδιών, ανάρτηση, όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω χρειαστεί κάτι ιδιαίτερο, ενώ ξέρω ότι υπάρχουν ακόμα λίγα σε καταστήματα ανταλλακτικών. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι κάποια στιγμή σκέφτομαι να το αναπαλαιώσω και απ’ ό,τι έχω ρωτήσει θα δυσκολευτώ να βρώ ό,τι έχει σχέση με λαμαρίνα (πόρτες – καπώ κ.ά.)».

Το παλιό είναι άλλο αυτοκίνητο
«Έχω αγοράσει ένα σύγχρονο αυτοκίνητο αλλά δεν με ικανοποιεί να το οδηγώ. Η αίσθηση του παλιού, η ευκολία των χειρισμών του, η ευελιξία του νομίζω ότι δεν θα τη βρω σε άλλο αυτοκίνητο. Μπορεί και να είναι η ιδέα μου επειδή έχω “δεθεί” συναισθηματικά με το Nissan, όπως και να είναι όμως, εγώ αυτό θέλω να οδηγώ».

Τους είναι αδιάφορο!
«Κανείς στην οικογένεια δεν το θέλει και με πειράζουν λέγοντάς μου “τι το θέλεις ακόμα το σαράβαλο και το κυκλοφορείς” ή “αυτοκίνητο είναι αυτό, δεν ντρέπεσαι να το βγάζεις στον δρόμο” και άλλα τέτοια. Εγώ τους απαντώ όποιος δεν το θέλει, να μην το κοιτάζει καθόλου. Πάντως αυτοί που το εκτιμούν είναι οι ξένοι που το έχουν τραβήξει πάμπολες φωτογραφίες. Η αναγνώριση τελικά έρχεται από το εξωτερικό».